7.2.06

κωδικός : amstrad128

Κύριε fufute,

Αναφερόμενη στο post σας της 04.02.2006, αισθάνθηκα την ανάγκη να σας εκφράσω την συγκίνηση που αισθάνθηκα με την αναφορά που κάνατε σε ονομασίες αρχαιολογικών υπολογιστών, οι οποίοι σημάδεψαν τα πρώτα μου φοιτητικά χρόνια και αποτέλεσαν και την δική μου πρώτη επαφή με τον θαυμαστό κόσμο των υπολογιστών.
Πώς να σας το πω, ένιωσα μια ανατριχίλα, και θέλησα να μοιραστώ μαζί σας την αηδία μου για κείνη την προιστορική εποχή και την ανακούφισή μου για την σημερινή κατάσταση της τεχνολογίας!

Πω-πω…σπέκτρουμ, εεε? Που έβαζες την κασέτα σήμερα και (ίσως) φόρτωνε αύριο…και τσίριζε κιόλας, αν θυμάμαι καλά….
Και Amstrad, 128, γουάου, με την πράσινη οθόνη-κανονικός υπολογιστής βρε παιδί μου!!
Και μετά, ήρθε ΤΟ θαύμα : ο 1512 (μόνο που δεν θυμάμαι καλά, Amstrad ήταν πάλι, εεε?? Νομίζω…) έγχρωμος και πλουμιστός!! (και ακριβός-αυτό το θυμάμαι).

Τώρα βέβαια εγώ ομιλώ ως σύντροφος του χρήστη, που συμμεριζόμουν το ενδιαφέρον του στα παραπάνω μηχανήματα του διαβόλου λόγω ολόφρεσκου έρωτος!
Μετά όμως, τα παράτησα…Ε, κάτι ο έρωτας ήρθε και σταθεροποιήθηκε και δεν χρειαζόταν πια τόσο πολύ ενθουσιασμό και συμμερισμό, κάτι αυτά τα διαβολεμένα μηχανήματα που άλλαζαν συνέχεια και δεν μπορούσα να παρακολουθήσω την εξέλιξή τους, κάτι η ζωή που όσο περνούν τα χρόνια μας παγιδεύει τον ελεύθερο χρόνο και κλουβιάζει παράλληλα το μυαλό μας…πάντως, εγώ τα παράτησα!
Εκείνος βέβαια συνέχισε, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
Α, ασε κι εκείνα τα ΡΑΜ, που στην αρχή τα διάβαζα, μετά διάβαζα μόνο όσα άρθρα καταλάβαινα, και τελικά ούτε τις λεζάντες του εξωφύλλου δεν καταλάβαινα πια…αγόραζα όμως όμορφα πορτοκαλί και πράσινα boxes και τα είχα τακτοποιημένα στη βιβλιοθήκη…

Αλλά, έχει ο καιρός γυρίσματα, και μπορεί εμείς fufute μου ως Μωάμεθ να σταματήσαμε να πηγαίνουμε στο βουνό-διότι το βουνό ψήλωσε πολύ και δεν φτάναμε, ήρθε όμως ο καιρός που το βουνό και χαμήλωσε, κι έψαξε και μας βρήκε…
Διότι με τα χρόνια που πέρασαν, ήρθε και ερήμωσε το μέσα μας, και μπούχτισε από τη δουλειά, κι από την ανία, παντρευτήκαμε (το τύπο με τα ΡΑΜ, ναι), χωρίσαμε (τα ΡΑΜ δεν τα πήρε μαζί του, διότι τα είχαμε πετάξει στο αναμεταξύ), προαγωγή στην δουλειά δεν πήραμε, προς τη σύνταξη οδεύουμε…και τσούπ, νάτος πάλι μπροστά μας ο υπολογιστής! Διότι, όλα κι όλα, τα χρόνια μπορεί να πέρασαν, όμως άνθρωποι έξυπνοι είμαστε ακόμη, κι όταν δούμε το καλό το πράγμα μπροστά μας, το αναγνωρίζουμε!
Νάμαστε λοιπόν πάλι εδώ, να παλεύουμε με τα κύματα, με το μυαλό μας και με τα μηχανήματα. Κι εδώ σε θέλω, όχι απλά να γράφουμε κατεβατά ψυχανάλυσης, αλλά με αυτοπεποίθηση «ε, φίλε, εγώ που με βλέπεις είχα υπολογιστή από τότε που ήρθαν οι σπέκτρουμ» (μπρρρ, ανατρίχιασα πάλι), βαλθήκαμε να δημιουργούμε κιόλας, να διακοσμούμε τα βλογ μας ως σαλονάκια, να κρεμάμε τα contacts μας ως κάδρα των φίλων μας, να τακτοποιούμε τα post μας ως τις ντουλάπες μας, να βάφουμε τις γραμματοσειρές σε χρώματα, να κρεμάμε κουρτίνες (…εεε, όχι αυτό, παρασύρθηκα…).
Κι ας υπάρχουν μερικοί μερικοί που λένε ότι «τα βλογς φτιάχτηκαν απλά, ώστε να προγραμματίζονται εύκολα από ανίδεους», όχι κύριε, δεν είμαστε ανίδεοι εμείς…Είμαστε, εεε ήμασταν φοιτητές κάποτε, και περνούσαμε με άριστα τα μαθήματα του προγραμματισμού υπολογιστών, και την Pascal με 10 την περάσαμε, και την Fortan, και την Basic (κι άλλες ανατριχίλες, παπαπα, βγήκαν οι βρυκόλακες σήμερα….) ....εε, τα άλλα μαθήματα όμως δεν τα περάσαμε, και δεν πήραμε πτυχίο, διότι μπήκαμε στη βιοπάλη, μας παρέσυρε η ζωή…
Αλλά όσα χρόνια κι αν πέρασαν, η ψυχή μας έμεινε καθαρή, φοιτητική-πόσο λαχταράμε έναν καφέ στην παραλία πρωινιάτικο χωρίς το άγχος ότι πρέπει να εκμεταλευτούμε τις μέρες της άδειας κάνοντας όσα περισσότερα γίνονται σ ένα ελεύθερο πρωινό…
Μα τι λέω, παρασύρθηκα, που ήμουνα??
Στο σπέκτρουμ? Όχι, όχι, πάρτε το από μπροστά μου αυτό, το λάπτοπ μου θέλω, να κάτσω στην ησυχία μου θέλω, να μείνω μόνη μου να σκεφτώ, να ταξιδέψω στην Ιαπωνία (βρε ψύχωση….), να τα πω, να τα πω, να βγουν από μέσα μου, κι ας μην ακούσει κανένας.
Εγώ θα ποστάρω, συγγραφέας ήθελα να γίνω εξάλλου πάντα, μην κοιτάς που η ζωή τάφερε αλλιώς, εεε, δεν είχα και ταλέντο, αλλά ποιος νοιάζεται γι αυτά τώρα?
Τώρα που μπορώ, θα ποστάρω, θα τα βλέπω εκεί, κρεμασμένα, τα κειμενάκια μου και θα καμαρώνω.
Κι ας μη νοιάζονται οι φίλες μου όταν τους τα δείχνω, μόνο ρίχνουν μια ματιά και συνεχίζουν την κουβέντα τους, και μου λένε (με τρόπο) ότι η ανθρώπινη επαφή είναι που μετράει, αυτά με τους υπολογιστές είναι ψεύτικα και άρρωστα. Κι ας μη νοιάζονται οι δικοί μου για το τι γράφω παρά μονάχα συμβουλεύουν να προσέχω (τι?? μη βάλει κανείς τίποτα στο ποτό μου??).
Τέλος πάντων.
Ηρέμησα λίγο τώρα, γιατρέ μου, εεε, κύριε fufute ήθελα να πώ.
Χάρηκα πολύ που τα είπαμε-που με ακούσατε, άντε να πάω για ύπνο τώρα γιατί δεν θα έχω ξυπνημό αύριο για τη δουλειά…καληνύχτα σας.


(μα, τι χάλια ποστ είναι αυτό, ούτε ενα γιαπωνέζικο τοπίο, ούτε λίγο χιονάκι, ούτε καν μια ανθισμένη αμυγδαλιά??)

* * * * * * *

14 σχόλια:

Λαμπρούκος είπε...

Τι τα θές.

Οι υπολογιστές φεύγουνε, μα η αγάπη μένει...

ellinida είπε...

Τα πέταξα κι'εγώ τα ΡΑΜ , μαζεύανε ένα σωρό σκόνη . Και σταμάτησα να κυνηγάω την τεχνολογία . Να μάθω καινούργια προγράμματα , να πάρω το ένα γκάτζετ πίσω από το άλλο . Βαρέθηκα . Σταμάτησα στο 1999 , έχω τον ίδιο υπολογιστή , με αρκετές αναβαθμίσεις . Ούτε παράθυρα άλλαξα , από τότε τα ίδια .
Ούτε καν σύντροφο ! Πετάω κάθε τρεις και λίγο τις στοίβες με τα περιοδικά του !
Εχω 4 χρόνια το ίδιο κινητό .
Μήπως θα έπρεπε να πάρω βραβείο ?

alombar42 είπε...

Κυρία μου, οι υπολογιστές και, πολύ περισσότερο, το Δίκτυο, είναι το μέσον. Ο άνθρωπος είναι ο σκοπός. Προς το παρόν.

Και με τον Amstrad παλέψαμε, αλλά με τον Atari ST και το απίστευτο μοντεμ της εποχής ήρθαν οι συναντήσεις. Νοητές τέτοιες κάναμε στα BBS του τότε. Λίγοι βέβαια, κολλημένοι οπωσδήποτε, αλλά η επαφή, επαφή. Τι άλλαξε; Η προσφορά - και η ζήτηση. Αυξήθηκαν και επιταχύνθηκαν.

Ζούμε στο σήμερα - fast food, fast people, fast sex, fast computers.

Εχουν λάθος οι φίλες σας - όταν εκείνες θα έχουν την ανάγκη αλλά όχι το μέσον, θα είναι αναλφάβητες και θα ακολουθούν. Θα έχετε τότε την τιμή να αναφωνήσετε "εμείς ξέρουμε το κόστος της ελευθερίας".

Σας ασπάζομαι.

(SNAFU = Situation Normal, All Fucked Up)

Περί κουζίνας και όχι μόνο είπε...

Αυτό που είπε ο alombar42. Το Δίκτυο, είναι το μέσον, ο άνθρωπος είναι ο σκοπός. Το μέσον γιά να σκάψεις λίγο βαθύτερα την ψυχή σου και να βρεις μιά άλλη (όχι αναγκαστικά την αδελφή ψυχή - άσχετα αν η περίπτωσή μου είναι τέτοια) γιά να μοιραστείς μαζί της αυτά που δεν μπορείς να εξομολογηθείς στην γειτόνισα πίνοντας τον πρωινό καφέ μαζί, γιατί ούτε πιά ξέρεις ποιά είναι αυτή που τινάζει τα χαλιά της και πέφτουν οι σκόνες στο μπαλκόνι σου ή βάζει πλυντήριο στις 2 η ώρα τη νύχτα (τι να κάνει η καϋμένη, τότε είναι φτηνό το ρεύμα) και εσύ νομίζεις οτι βλέπεις εφιάλτες με τραίνα να διασχίζουν το σπίτι σου.
Ψυχές άλλες από τη δική μας αναζητούμε όλοι, γιατί ο Θεός μας έδωσε αυτή την ευλογία/κατάρα να μπορούμε και να αναζητάμε (κυρίως αυτό) την επικοινωνία.
Γι'αυτό μας μαγεύει η εξέλιξη της τεχνολογίας. Γιατί φέρνει όλο και σε ψηλότερα επίπεδα την επαφή με άλλα όντα, το ίδιο διψασμένα γιά επικοινωνία, με μας.

(Αυτό δεν ήταν σχόλιο, ολόκληρο ποστ ήταν --- ας με σταματήσει κάποιος).

Λαμπρούκος είπε...

@ Alombar42

Καλέ άκου atari και Amstrad. Εμείς ήμασταν αγένητοι τότε καλέ κύριε.
Εγώ πρέπει να γεννήθηκα μαζί με τους 386 SX, μη σου πω και DX και πληγωθεις

alombar42 είπε...

Μιας και λείπει η οικοδέσποινα, ας καταχραστούμε το χώρο!

Ντόρα του ε-διαστήματος, συμπάσχουμε σε ορισμένα σημεία βλέπω ;)

Αλόμπουρκ (Λαμπρούκο σε αναγραμματισμό), αυτά δεν τα λένε δημοσίως. Θα έπρεπε να γνωρίζεις οτι εμείς οι opinion leaders είμαστε βασικοί υποστηρικτές της προεκλογικής σου εκστρατείας και θα έπρεπε να μας έχεις ώπα ώπα γιατί αλλιώς θα τα πάρει η καρδιά μου η σορόπα. Ασε που τα μικρά γουστάρουν "έμπειρους" (σε ρούμπωσα τώρα).

lemon είπε...

Ellinida, εγώ συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, αρκεί η δουλειά μας να γίνεται (και με τα πισιά, και με τους συντρόφους!) αλλά νομίζω ότι τα γκατζετάκια ανακαλύπτονται από άντρες για άντρες, που τους αρέσει να παίζουν, διότι «μένουνε πάντα παιδιά» (εδώ είχε και μουσική υπόκρουση)..…

Κύριε alombar, καλό το fast food, πιο καλύτερο το fast computer, αλλά, όλα κι όλα, το sex πρέπει να μην είναι fast, θέλει να είναι αργό, θέλει το χρόνο του , το φλέρτ του, τις καντάδες του, την προσμονή του, κι αν μείνει και απραγματοποίητο, ακόμη καλύτερα… διότι «βραδύτητα είναι ο ρυθμός της απόλαυσης και της μνήμης, και ταχύτητα ο ρυθμός της μη ικανοποίησης και της λήθης…» (του κυρίου Κούντερα η ποίηση, φυσικά, όχι δική μου..).

Εχουν λάθος οι φίλες σας - όταν εκείνες θα έχουν την ανάγκη αλλά όχι το μέσον, θα είναι αναλφάβητες και θα ακολουθούν. Θα έχετε τότε την τιμή να αναφωνήσετε "εμείς ξέρουμε το κόστος της ελευθερίας"!! :)

Ντόρα, που σε είχα στη γή και σε βρήκα στον ουρανό, καθόλου δεν σε σταματάμε, πόσταρε εσύ κι εμείς θα σ΄ακολουθήσουμε!

Λα-μπρου-κος, Λα-μπρού-κος…
Κύριε Λαμπρούκο, δεν άκουσα καλά, τι είπατε? και λάπτοπ τελευταίας τεχνολογίας μας (προεκλογο)υπόσχεστε? Και τζάμπα ίντερνετ για όλους? ΚΑΙ εμπειρίες ??? γουάου, γουστάρω!!

Ωραία alombar(42), σαν στο σπίτι σας, μπορείτε να τα λέτε με την ησυχία σας όσο εγώ λείπω στη δουλειά..!

alombar42 είπε...

το sex πρέπει να μην είναι fast

Εχμ... δε μίλησα για πρέπει, περιέγραψα την πραγματικότητα. Απλά, κάποιοι επαναστάτες το προτιμούν αλλιώς :)

akindynos είπε...

νομίζω ότι τα γκατζετάκια ανακαλύπτονται από άντρες για άντρες

Ναι, αλλά τους ντύνουν και τους στολίζουν οι γυναίκες!

Όχι, δεν εννοώ το ξεσκόνισμα.

Η Susan Kare είναι αυτή που σχεδίασε τα εικονίδα σε mac και windows 3.0

Και τις φιγούρες της πασιέτζας παρακαλώ!

Σε κάποια συνέντευξή της έλεγε και πόσο την έχουν επηρεάσει αισθητικά τα ιδεογράμματα.

FUFUTOS είπε...

Αγαπητή Lemon,
ευχαριστώ πολύ για την τιμή που μου κάνατε.
Τα συναισθήματά μου είναι ανάμικτα μια που σας προκάλεσα αφενός μεν "συγκίνηση" και αφ' ετέρου "ανατριχίλα και αηδία"...

Ευτυχώς που "το βουνό χαμήλωσε". Κι ευτυχώς που οι υπολογιστές δεν παρέμειναν μόνον εργαλείο δουλειάς και επιστήμης. Αλλά έγιναν (με το διαδίκτυο) και εργαλεία επικοινωνίας (καλή ώρα) κι έτσι (ξανά-)"βρισκόμαστε να παλεύουμε με τα κύματα και το μυαλό μας".
Μακάρι ο πραγματικός σκοπός να είναι ο άνθρωπος όπως σημειώνει ο Alombar και να μην είναι μόνο η προσδοκία μας.

Ανίδεοι μπορεί να είμαστε - εγώ προσωπικά δε ντρέπομαι να το παραδεχθώ. Το αν κάποτε πήραμε άριστα στη Fortran (εγώ πρόλαβα και προγραμματισμό σε κάρτες με διατρητική μηχανή) δε σημαίνει τίποτε.
Ή μάλλον το μόνο που μπορεί να σημαίνει είναι ότι αν το πάρουμε απόφαση θα παραμείνουμε προσωρινά ανίδεοι.

Τα "κειμενάκια" σου είναι πολύ όμορφα (δεν το λέω για να σε κολακέψω) και ΠΡΕΠΕΙ να (τα) καμαρώνεις.

Ευχαριστώ και πάλι :)

FUFUTOS είπε...

@ οικοδέσποινα & σχολιαστές:
Κάτι συμβαίνει τώρα τελευταία. Η Lemon σε αυτό το post όπως και η Μαριλίνα τις προάλλες με αποκάλεσαν "γιατρό". Βρε μπας και πρέπει να ανοίξω ιατρείο; Και αν δεν πάει καλά θα το επινοικιάσω στον Λαμπρούκο για να το κάνει εκλογικό κέντρο... (τιμαί φιλικαί)

Alombar, από Atari και Αmiga δυστυχώς δεν κάτεχα.
Καλά την είπες στον επίδοξο Νομάρχη. Είμαστε μεγάλη εκλογική δύναμη εμείς. Προτείνω να μας οργανώσεις σε ΚΑΠΗ Πληροφορικής και να κάνουμε lobby...

Lemon, καλός ο Κούντερα αλλά εκείνο το "κι αν μείνει και απραγματοποίητο, ακόμη καλύτερα…" με ανησυχεί. Άσε που δε θα τύχει και της εγκρίσεως του κ.Νομάρχη...

Έχουν και οι γυναίκες πολύ περισσότερα γκατζετάκια - απλά ίσως να μην είναι hi-tech

Lemon και Ellinida. Πάνω που σας συμπάθησα βρε κορίτσια μου ξύσατε παλιές πληγές. Τους καβγάδες με τη μάνα μου παλαιότερα και με τη γυναίκα μου αργότερα που ήθελαν να μου πετάξουν τις εφημερίδες μου. κλαψ

alombar42 είπε...

@Fufutos

ΚΑΠΗ Πληροφορικής

Εγραψες! Σημειώνω υποχρεώσεις!

ήθελαν να μου πετάξουν τις εφημερίδες μου

Μα είδες τι άθλια πλάσματα είναι οι γυναίκες; Κι εγώ τα ίδια τραβάω :(
Αφήστε μας στον κόσμο μας - ελευθερία στα αρσενικά - αμάν πια!

lemon είπε...

Akindyne, ναι , οι γυναίκες «ντύνουν, στολίζουν, νοικοκυρεύουν…», και μετά ρίχνουν και καμιά πασιέντζα-ανεξαρτήτως επιτηδεύματος…!

Κυριε fufute, ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, ακριβώς όπως λέει και ο Λαμπρούκος στο βιογραφικό του, (γιαυτό και είμαι πιστή ψηφοφόρος του εξάλλου, διότι με εκφράζει…) εδώ είναι ο μόνος τρόπος να γράφω όπως μου αρέσει χωρίς να αυτολογοκρίνομαι, και χαίρομαι διπλά αν αρέσει και σε κάποιον άλλον!
Καλά, όσο για την (ρόζ) κάρτα για να πηγαίνω στον “δωματιαίο” υπολογιστή στον τελευταίο όροφο της σχολής, όπου το πάτωμα ήταν γεμάτο μπέζ διάτρητες καρτούλες, είχα κι εγώ τότε, αλλά δεν το έκανα θέμα δια να μην φανερωθεί η ηλικία μου…

Alombar, πολύ ωραία τα είπες, μακάρι ο πραγματικός σκοπός να είναι ο άνθρωπος και να μην είναι μόνο η προσδοκία μας.

Ανώνυμος είπε...

Looking for information and found it at this great site... »