7.9.24

7.9.2024


 

Αυτό που έχω να πω είναι για ταινία αλλά έχει σχέση και με βιβλίο.
Είδα πριν λίγο καιρό ότι μεταφράστηκε στα ελληνικά το Βιβλίο του Καλοκαιριού της Τόβε Γιάνσσον η οποία είναι κυρίως γνωστή ως σχεδιάστρια των (παγκοσμίων γνωστών αλλά λατρεμένων σε βαθμό υστερίας στις σκανδιναβικές χώρες) moomins και χάρηκα πολύ γι΄αυτό.
Ε λοιπόν πριν λίγο είδα ότι έγινε και ταινία με πρωταγωνίστρια την Γκλεν Κλόουζ και θα κάνει πρεμιέρα στις 12 Οκτωβρίου στο BFI London Film Festival! Υποθέτω ότι σύντομα θα φτάσει και στα χέρια μας 🙂
Σας συστήνω το βιβλίο στα αγγλικά, στα ελληνικά ή σε όποια γλώσσα προτιμάτε γιατί το αγάπησα πολύ και μου έχει μείνει αξέχαστο! Μην περιμένετε βέβαια καμία τρομερή ιστορία ή περιπέτεια. Είναι σκηνές από τα καλοκαίρια μιας μικρούλας με τη γιαγιά της σ΄ένα έρημο νησί της Σουηδίας.

7.9.2024

Μαθηματικά~
Σάββατο πρωί και προσπαθώ να αποφασίσω τι θα διαβάσω άμεσα και τι αργότερα (και ποιο θα πάει στο κομοδίνο για βραδινό διάβασμα, ποιο στην τσάντα για να το κουβαλάω μαζί μου έξω και ποιο θα ξεφορτωθώ).
Ανοίγω τη Σιμόν ντε Μπωβουάρ και βρίσκω πρώτα τη σφραγίδα της Πρωτοπορίας -άραγε πότε να το αγόρασα αυτό το βιβλίο; Είναι σίγουρα πριν το 2006-2007 (δεκαοχτώ χρόνια!) γιατί το κουβάλησα από Θεσσαλονίκη στην Αθήνα και μετά στο Ρέικιαβικ. Με συνδυασμούς γεγονότων και υπολογισμούς καταλήγω ότι πρέπει να αγοράστηκε κάπου ανάμεσα στο 1994 και το 2004 (σχεδόν τριάντα χρόνια!). Και στέκεται ακόμα αδιάβαστο.
Όμως αυτό που με τάραξε περισσότερο, αν μπορώ να το πω έτσι, είναι η σημείωση μου: η Σιμόν ντε Μπωβουάρ πέθανε στα 78 της και ο Σαρτρ στα 74!
Πάλι υπολογισμοί: έχω 20 χρόνια μέχρι τα 78 και λιγότερα μέχρι τα 74. Αν σταθώ τυχερή. Αν πάλι έχω τα γονίδια της μαμάς μου και την τύχη της (λέμε τώρα) έχω μπροστά μου 35 χρόνια και βάλε. Αλλά μπορείς να στηριχτείς σ΄αυτό και να πεις Άσε, θα το διαβάσω αργότερα;

Τέλος πάντων, νομίζω ότι έχω διάθεση για Παρισάκι. 

7.9.2024


 

Πολλές φωτογραφίες αλλά είμαι ενθουσιασμένη με το αποτέλεσμα και με τα χρώματα! Είναι κάπως με τη σειρά ώστε να φαίνεται ο τρόπος κατασκευής του: πλέξιμο, ύφανση, δέσιμο και λίγο ράψιμο. Μου πήρε δυο απογεύματα-και είχα όλα τα νήματα έτοιμα κομμένα στο σωστό μέγεθος και τις ακριβείς ποσότητες έτοιμες επίσης, και ένα σχέδιο με λεπτομερείς οδηγίες. Θαυμάζω πολύ αυτούς που σχεδιάζουν και γράφουν τέτοια σχέδια!

3.9.2024


 

Τρελός ήλιος σήμερα (και λίγο μόνο κρύο, 10 βαθμοί) 🫣
Είναι υπέροχος-αλλά το φθινόπωρο δεν μπορεί να κρυφτεί, έχει εμφανιστεί παντού, εδώ και μερικές ημέρες.
Κίτρινα φύλλα και κόκκινοι θάμνοι. Μ’ αρέσει πολύ αυτή η διαδικασία αλλαγής χρωμάτων, το πώς ένα δέντρο ή ένας θάμνος έχουν φύλλα σε πολλά χρώματα ταυτόχρονα.

3.9.2024


 

Δεν συνηθίζω να φτιάχνω εργόχειρα από kits (αν και, όσο μεγαλώνω τόσο πιο ενδιαφέρον -διότι εύκολο- μου φαίνεται).
Αλλά ήρθε στα χέρια μου αυτό, μαζί με τις οδηγίες, τα (ΥΠΕΡΟΧΑ) νήματα, ΚΑΙ τα εργαλεία που χρειάζονται.
Ήρθε στα χέρια μου ως δώρο από την ίδια την σχεδιάστρια 😳
Που την είδα πριν λίγες μέρες στο δρόμο στο Ρέικιαβικ και αφού δίστασα μερικές ώρες, μετά της έγραψα ότι την παρακολουθώ πολλά χρόνια στο ίνσταγκραμ. Και συναντηθήκαμε και περάσαμε ένα πρωινό μαζί μιλώντας συνέχεια 😊
Xandy Peters þúsund þakkir 🙏

27.08.2024


 

Το gingerbread shawl/piparkökur sjál/χριστουγεννιατικο σάλι λίγο πριν βγει από τις βελόνες.
Και μια χιονονιφαδα σαν πράσινο μπιζέλι 😜

22.08.2024


 

Σήμερα η φίλη μου μου έφτιαξε δύο καφέδες-γιατί ο πρώτος που μου έφτιαξε, ο μονός, μου φανηκε ελαφρύς. Και στους δύο έβαλε από μια δόση gingerbread σιρόπι-γιατί της είπα ότι χρειάζομαι κάτι μυρωδάτο χριστουγεννιάτικο.
Μπορεί να πέρασαν 37 χρόνια από τότε που διάβασα αυτό το βιβλίο; Να το αγόρασα μερικούς μηνες αφού μπήκα στην τράπεζα, όταν υπήρχε ακόμα Το κατώι του βιβλίου;
Έχει 9 βαθμούς με αέρα 32 χλμ/ώρα σήμερα στο μαγευτικό Ρέικιαβικ και το νιώθεις σαν να είναι 0 βαθμοί.

21.08.2024





Υπάρχει μια λέξη γι’αυτόν τον καιρό στα ισλανδικά-skítaveður, λέξη παγκόσμια, που είναι εύκολο να βρεις τι σημαίνει και να σου μείνει αξέχαστη 😅
Οι χρωματιστές, φωτεινές, γαλάζιες και πράσινες ηλιόλουστες ημέρες είναι σπάνιες, είτε χειμώνα είτε καλοκαίρι, γι’αυτό και είναι οι πιο πολυ-φωτογραφημένες και πολυ-ποστάρισμένες 🙃
Το σύνηθες, η καθημερινότητα, είναι αυτό το γκρι, σκοτεινό, χριστουγεννιάτικο κόζυ (είτε χειμώνα είτε καλοκαίρι…) 🥳

20.08.2024


 

Ας πω και για το δεύτερο από τα δύο μαθήματα που είχα σήμερα:
ο καθηγητής μας έστειλε χθες ένα μειλ ότι μάλλον έχει κόβιντ και δεν θα έρθει στην τάξη αλλά να πάμε στην αίθουσα όπου θα γίνει το μάθημα μέσω ζουμ. Όπερ και έγινε.
Στη φωτογραφία η αίθουσα μόνο με μαθητές.
Στις άλλες φωτογραφίες το "έξω" στις 13:10.

20.08.2024


Πρώτη μέρα του σχολείου σήμερα. Τρελός ήλιος, όλα τα παράθυρα ανοιχτά, καθόλου αέρας, θερμοκρασία έξω 7 βαθμοί.
Η καθηγήτρια στο μάθημα της λογοτεχνίας έδωσε στον καθένα μας μια λευκή Α4, μας έδειξε πώς να τη διπλώσουμε και ζήτησε να γράψουμε το όνομα μας έτσι όπως θέλουμε να μας απευθύνονται και να το έχουμε μπροστά μας στα μαθήματα. Τρομερά χρήσιμο σε μια αίθουσα με ανθρώπους με παράξενα ονόματα από διάφορα μέρη του κόσμου.
Ισλανδική λογοτεχνία στο δεύτερο έτος; ναι, μέσα στο "εξάμηνο" (που στην πραγματικότητα είναι 13 εβδομάδες) θα διαβάσουμε ένα βιβλίο λογοτεχνίας, ένα θεατρικό, δύο άρθρα και μερικά ποιήματα. Θα πάμε μια φορά στο θέατρο και θα έρθουν στην τάξη μια συγγραφέας, μια εικονογράφος βιβλίων, μια εργαζόμενη στην κρατική ραδιοτηλεόραση και ένας εργαζόμενος στο τμήμα του πανεπιστημίου που βοηθάει δωρεάν τους φοιτητές σε οτιδήποτε σχετίζεται με το γράψιμο. Η λογοτεχνία θα χρησιμοποιηθεί ως όχημα με σκοπό να μας κάνει να διαβάσουμε, να γράψουμε και να μιλήσουμε ισλανδικά-με αυτήν ακριβώς τη σειρά τα ανέφερε 3 φορές η καθηγήτρια (η οποία είναι στην ηλικία των ανεψιών μου).

14.08.2024


 

14.08.2024


Μερικές φορές (σπάνια, πολύ σπάνια πια) περνάει από μπροστά μου τυχαία κάποια εικόνα σαν αυτήν εδώ και ξαφνικά γίνεται κάτι, σαν να τραβιέται μια λαμαρίνα που σκέπαζε τον ουρανό και φωτίζεται όλος ο κόσμος κάπως αλλιώς. Δεν είναι ότι θα εμένα ποτέ σ’ ένα τέτοιο δωμάτιο, ότι ήταν το όνειρο μου, ότι το επιθυμώ, το νοσταλγώ ή το ονειρεύομαι. Όχι, τίποτα τέτοιο. Είναι κυρίως η υπενθύμιση ότι υπάρχουν -πράσινα δωμάτια με τζάμι για ταβάνι, παράξενες ζωές, η δυνατότητα να κάνεις ότι θέλεις.

9.8.24



 





Ανεβάζω λινκ γηροκομείου, μήπως θέλετε να χαζέψετε τις φωτογραφίες-γιατί εγώ τις απόλαυσα.

Πρόκειται για ένα γηροκομείο μέσα στο Ρέικιαβικ (1,5 χλμ από το κέντρο) όπου σήμερα γιόρτασαν "την διαφορετικότητα" (έτσι γράφει η τούρτα) με καλεσμένους και βόλτα στον κήπο τους.

Σκέφτομαι ότι μπορεί αυτό να μην σας κάνει εντύπωση οπότε ας πω κάτι παραπάνω: περνώ πολύ συχνά από έξω. Βλέπω το όμορφο κτήριο, τον όμορφο κήπο και το μεγάλο άδειο πάρκινγκ, κάθομαι μερικές φορές σ΄ένα παγκάκι εκεί, αλλά ποτέ, ποτέ κανείς δεν κάθεται έξω (ο καιρός!).  

Από τη μια θέλω να σχολιάσω ότι όλη η πόλη είναι έτσι στολισμένη αυτή την εβδομάδα. Έχει παντού σημαίες στο δρόμο, στα δημόσια κτήρια και στα μαγαζιά, και ευφάνταστες σχετικές διακοσμήσεις. (Δείτε στα σχόλια φωτογραφία μου σημερινή από τον πάγκο των φρούτων στο σουπερμάρκετ και από τον καφέ μου).

Από την άλλη -και αναφέρομαι στο γηροκομείο- επειδή σήμερα είναι υπέροχα ηλιόλουστα και ζεστά, είναι παραπάνω από πιθανό να σχεδιάστηκε το ιβέντ-βόλτα έξω σε συνεργασία με την... πρόγνωση του καιρού. 

Όπως και να'χει, τα βαμμένα κόκκινα νύχια της κυρίας -δάκρυα χαράς.



Τα κεντρικά της αστυνομίας του Ρέικιαβικ. Χθες, που είχε ήλιο 😜




Εκείνη τη χρονιά το δέντρο στον διπλανό ακάλυπτο είχε μεγαλώσει πολύ, είχε γίνει κάπως σαν τέντα στο μπαλκόνι μας. Εκτός από τη δροσιά-διότι κάλυπτε έναν τοίχο που αλλιώς τον βλέπει ο ήλιος από το πρωί ως το απόγευμα, μείωνε και το θόρυβο από τη Θηβών. Προσπερνώ βέβαια ότι το σπίτι είχε γεμίσει με στρατιές από μυρμήγκια που χρησιμοποιούσαν το δέντρο σαν ασανσέρ για να μας έρχονται όλο το καλοκαίρι.

Στην Ισλανδία δεν έχει έντομα, κουνούπια, μυρμήγκια και ζουζούνια (ψέματα: έχει, αλλά ελαχιστότατα), ούτε κατσαρίδες, βατράχια και φίδια. Μπορείς να περπατήσεις στη φύση και να καθήσεις στα γρασίδια χωρίς το φόβο ότι θα σε περπατήσει τίποτα. Έχει κι αυτό το παιχνίδι του ήλιου με τη σκιά-όμως μόνο τις μέρες που έχει ήλιο.

Εκείνη τη χρονιά είχα αγοράσει "νυχάκια" και τα φύτεψα παρέα με τις αλόες. Τώρα η ζαρντινιέρα είναι γεμάτη αλόη, σχεδόν περισσότερη από το χώμα της. Τη βρίσκω κάθε καλοκαίρι καφετιά από τη μοναξιά αλλά την αφήνω πράσινη και ποτισμένη  όταν φεύγουμε. Έχω τρία μικρά παιδάκια της εδώ, στο παράθυρο της κουζίνας να κοιτάζουν τη θάλασσα.


 

Αυτή είναι η σελίδα της Hallgrímskirkja, της εκκλησίας συμβόλου του Ρέικιαβικ και της Ισλανδίας ολόκληρης.

Προσπερνώ με δυό λόγια μόνο, κάτι που ακόμα με αφήνει έκπληκτη, το ότι κάθε εκκλησία εδώ (κάθε ενορία, εννοώ) έχει τη  δική της ιστοσελίδα ΚΑΙ σελίδα στο φέισμπουκ, με το αναλυτικό πρόγραμμα, τα ονόματα (φωτογραφίες, τηλέφωνα και μειλ) των εργαζομένων της (από τους κληρικούς μέχρι του επιστάτη που φροντίζει το κτήριο και τον κήπο). Και τμήμα Παρηγοριάς για όσους το χρειάζονται.

Σήμερα ξεκινάει η  εβδομάδα Pride, 6-11 Αυγούστου, και η Hallgræimskirkja συμμετέχει.

Αντιγράφω το κείμενο της ανάρτησης:

Gay Days begin today and that's why the stairs in Hallgrímskirkja are decorated with a rainbow.

Gay days are important. They raise awareness of inequality and violence and break the silence. The Happy Walk 2024 starts on Saturday 10. august at 1 pm 14. from Hallgrim Church.

Hallgrímskirkja supports the fight for the rights of the gay community and wishes everyone happy gay days.

HALLGRIM CHURCH - OUR PLACE!

* Hallgríms-kirkja σημαίνει η εκκλησία του Hallgrímur (Χάτλγκριμουρ, ο τόνος στην πρώτη συλλαβή).


 

Δευτέρα πρωί προς μεσημέρι, το σχεδόν πάντα άδειο κέντρο της πόλης ήταν ακόμα πιο έρημο σήμερα λόγω της αργίας. 

Η πρώτη Δευτέρα του Αυγούστου είναι επίσημη αργία, λέγεται αργία των εμπόρων και είναι μια ευκαιρία να δημιουργηθεί ένα ωραίο τριήμερο σ΄αυτήν την εποχή του χρόνου που ο καιρός έχει τις μέγιστες πιθανότητες να είναι καλός. Είναι σχεδόν τα πάντα κλειστά, ο κόσμος εγκαταλείπει το Ρέικιαβικ για κάμπινγκ και μουσική στα τριήμερα φεστιβάλ που γίνονται σε διάφορα σημεία της χώρας.

Οι φωτογραφίες: καρέκλες, τραπέζια και γλάστρες (και γάτες 😂) αφημένα έξω ελεύθερα, οι κάδοι όμως είναι δεμένοι. Γιατί ο κίνδυνος σ΄αυτή τη χώρα δεν είναι οι άνθρωποι αλλά ο καιρός.


 

Είμαστε ήδη ενάμιση μήνα μετά το θερινό ηλιοστάσιο κι έχει ήδη αρχίσει να «νυχτώνει» λίγο τη νύχτα. 

Αυτό το μπλε, δεν θα το συνηθίσω ποτέ~


 

Σάββατο πρωί στο Kallabakarí (στον "φούρνο του Κάλλι") 

Αυτό είναι το Bakarí του Άκρανες, δηλαδή ο φούρνος/καφέ/ζαχαροπλαστείο μιας πόλης 6.500 κατοίκων η οποία βρίσκεται σε απόσταση μιας ώρας από το Ρέικιαβικ. Οι τιμές των προιόντων είναι στα 2/3 (τουλάχιστον) των τιμών στο Ρέικιαβικ. 

Αν δείτε προσεκτικά τις φωτογραφίες, φαίνονται τα ονόματα των γλυκών (φτιαγμένων επιτόπου 😋) και οι τιμές τους. 

☕ Gulrótarkaka = κέικ καρότο. Κι αν χωρίσεις τη λέξη gulrót=καρότο, στα δύο, έχεις gul-κίτρινη rót-ρίζα! Απολαμβάνω πολύ αυτή την κατασκευή λέξεων από λέξεις!

☕ Hjónabandssæla = marriage bliss ή αλλιώς "το κεικ του ευτυχισμένου γάμου". Είναι πάστα φλώρα, μόνο που η ζύμη έχει και βρώμη.

☕ Sítrónukaka = κεικ λεμόνι, προφανώς!

☕ Bananabraggi = "τολ" μπανάνας! Braggi είναι στα Ισλανδικά τα τολ, αυτά τα κυλινδρικά μεταλικά στέγαστρα που χρησιμοποιούνται συνήθως από το στρατό. Στο Ρέικιαβικ υπήρχαν ολόκληρες γειτονιές, απομεινάρια του στρατού που χρησιμοποιήθηκαν σαν κατοικίες μετά την αποχώρηση των Άγγλων. 

Έχουν μια μοναχικότητα και μια μιζέρια αυτά τα μπάκαρι, είναι λες και έχουν όλα την ίδια μυρωδιά, ζάχαρη που κολλάει παντού, ψίχουλα στο τραπέζι και ξεπλυμένος καφές. Όμως μου αρέσουν πάρα πολύ, βρίσκω ότι είναι το δεύτερο κύριο χαρακτηριστικό της χώρας μετά τα κολυμβητήρια. Δυστυχώς (ίσως και ευτυχώς) οι τουρίστες πηγαίνουν σχεδόν αποκλειστικά στα τουριστικά μέρη.

Δεν είναι καφετέριες, ούτε είναι ακριβώς φούρνοι. Είναι ένας λόγος για να βγεις από το σπίτι και να πιεις έναν καφέ που δεν τον έχεις φτιάξει μόνος σου και να αγοράσεις μια λιχουδιά. 

Σ΄αυτό βέβαια χωράει ολόκληρη κουβέντα καθώς η γκάμα των προιόντων τους είναι απίστευτα περιορισμένη: μόνο γλυκά, αλμυρά καθόλου, πίτες, φύλλο, τίποτα, ΤΙΠΟΤΑ. Μπορείς όμως να παραγγείλεις 1-2 φέτες ψωμί με τυρί κρέμα ή κάποιου άλλου είδους άλειμμα. Επίσης σερβίρουν σούπα: πηχτές υπέροχες σούπες για ένα γρήγορο γεύμα γύρω στις 12 το μεσημέρι.

Για καφέ πληρώνεις και μετά πηγαίνεις στον πάγκο όπου έχει την καφετιέρα, γάλα/ζάχαρη/φλυτζάνια και λοιπά ότι χρειάζεται, και βάζεις μόνος σου όσο θέλεις και μπορείς να γεμίσεις ξανά και ξανά.

Έχει συχνά γωνία με παιχνίδια για τα παιδάκια, πάντα ψηλά καρεκλάκια ειδικά για παιδιά, έρχονται οικογένειες με τα παιδιά τους, ηλικιωμένα ζευγάρια-και τέλος πάντων οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων μόνοι τους ή με παρέα. Κάθονται ΛΙΓΟ, ελάχιστα, όσο χρειάζεται για να φάνε αυτό που αγόρασαν πίνοντας ταυτόχρονα τον καφέ τους.

Είναι σκανδιναβικό μάλλον αυτό και όχι αποκλειστικά Ισλανδικό. Δεν έχει σημασία. Δεν μ΄ενδιαφέρει τόσο η χώρα όσο το γεγονός: ο καιρός, ο καιρός διαμορφώνει κάθε τομέα της ζωής μιας ολόκληρης κοινωνίας. Και οι άνθρωποι βρίσκουν τρόπους και τα καταφέρνουν.