lemon
this is MY dream, I decide what happens in it
7.9.24
7.9.2024
7.9.2024
Τέλος πάντων, νομίζω ότι έχω διάθεση για Παρισάκι.
7.9.2024
3.9.2024
3.9.2024
27.08.2024
22.08.2024
21.08.2024
20.08.2024
20.08.2024
14.08.2024
Μερικές φορές (σπάνια, πολύ σπάνια πια) περνάει από μπροστά μου τυχαία κάποια εικόνα σαν αυτήν εδώ και ξαφνικά γίνεται κάτι, σαν να τραβιέται μια λαμαρίνα που σκέπαζε τον ουρανό και φωτίζεται όλος ο κόσμος κάπως αλλιώς. Δεν είναι ότι θα εμένα ποτέ σ’ ένα τέτοιο δωμάτιο, ότι ήταν το όνειρο μου, ότι το επιθυμώ, το νοσταλγώ ή το ονειρεύομαι. Όχι, τίποτα τέτοιο. Είναι κυρίως η υπενθύμιση ότι υπάρχουν -πράσινα δωμάτια με τζάμι για ταβάνι, παράξενες ζωές, η δυνατότητα να κάνεις ότι θέλεις.
9.8.24
Ανεβάζω λινκ γηροκομείου, μήπως θέλετε να χαζέψετε τις φωτογραφίες-γιατί εγώ τις απόλαυσα.
Πρόκειται για ένα γηροκομείο μέσα στο Ρέικιαβικ (1,5 χλμ από το κέντρο) όπου σήμερα γιόρτασαν "την διαφορετικότητα" (έτσι γράφει η τούρτα) με καλεσμένους και βόλτα στον κήπο τους.
Σκέφτομαι ότι μπορεί αυτό να μην σας κάνει εντύπωση οπότε ας πω κάτι παραπάνω: περνώ πολύ συχνά από έξω. Βλέπω το όμορφο κτήριο, τον όμορφο κήπο και το μεγάλο άδειο πάρκινγκ, κάθομαι μερικές φορές σ΄ένα παγκάκι εκεί, αλλά ποτέ, ποτέ κανείς δεν κάθεται έξω (ο καιρός!).
Από τη μια θέλω να σχολιάσω ότι όλη η πόλη είναι έτσι στολισμένη αυτή την εβδομάδα. Έχει παντού σημαίες στο δρόμο, στα δημόσια κτήρια και στα μαγαζιά, και ευφάνταστες σχετικές διακοσμήσεις. (Δείτε στα σχόλια φωτογραφία μου σημερινή από τον πάγκο των φρούτων στο σουπερμάρκετ και από τον καφέ μου).
Από την άλλη -και αναφέρομαι στο γηροκομείο- επειδή σήμερα είναι υπέροχα ηλιόλουστα και ζεστά, είναι παραπάνω από πιθανό να σχεδιάστηκε το ιβέντ-βόλτα έξω σε συνεργασία με την... πρόγνωση του καιρού.
Όπως και να'χει, τα βαμμένα κόκκινα νύχια της κυρίας -δάκρυα χαράς.
Εκείνη τη χρονιά το δέντρο στον διπλανό ακάλυπτο είχε μεγαλώσει πολύ, είχε γίνει κάπως σαν τέντα στο μπαλκόνι μας. Εκτός από τη δροσιά-διότι κάλυπτε έναν τοίχο που αλλιώς τον βλέπει ο ήλιος από το πρωί ως το απόγευμα, μείωνε και το θόρυβο από τη Θηβών. Προσπερνώ βέβαια ότι το σπίτι είχε γεμίσει με στρατιές από μυρμήγκια που χρησιμοποιούσαν το δέντρο σαν ασανσέρ για να μας έρχονται όλο το καλοκαίρι.
Στην Ισλανδία δεν έχει έντομα, κουνούπια, μυρμήγκια και ζουζούνια (ψέματα: έχει, αλλά ελαχιστότατα), ούτε κατσαρίδες, βατράχια και φίδια. Μπορείς να περπατήσεις στη φύση και να καθήσεις στα γρασίδια χωρίς το φόβο ότι θα σε περπατήσει τίποτα. Έχει κι αυτό το παιχνίδι του ήλιου με τη σκιά-όμως μόνο τις μέρες που έχει ήλιο.
Εκείνη τη χρονιά είχα αγοράσει "νυχάκια" και τα φύτεψα παρέα με τις αλόες. Τώρα η ζαρντινιέρα είναι γεμάτη αλόη, σχεδόν περισσότερη από το χώμα της. Τη βρίσκω κάθε καλοκαίρι καφετιά από τη μοναξιά αλλά την αφήνω πράσινη και ποτισμένη όταν φεύγουμε. Έχω τρία μικρά παιδάκια της εδώ, στο παράθυρο της κουζίνας να κοιτάζουν τη θάλασσα.
Αυτή είναι η σελίδα της Hallgrímskirkja, της εκκλησίας συμβόλου του Ρέικιαβικ και της Ισλανδίας ολόκληρης.
Προσπερνώ με δυό λόγια μόνο, κάτι που ακόμα με αφήνει έκπληκτη, το ότι κάθε εκκλησία εδώ (κάθε ενορία, εννοώ) έχει τη δική της ιστοσελίδα ΚΑΙ σελίδα στο φέισμπουκ, με το αναλυτικό πρόγραμμα, τα ονόματα (φωτογραφίες, τηλέφωνα και μειλ) των εργαζομένων της (από τους κληρικούς μέχρι του επιστάτη που φροντίζει το κτήριο και τον κήπο). Και τμήμα Παρηγοριάς για όσους το χρειάζονται.
Σήμερα ξεκινάει η εβδομάδα Pride, 6-11 Αυγούστου, και η Hallgræimskirkja συμμετέχει.
Αντιγράφω το κείμενο της ανάρτησης:
Gay Days begin today and that's why the stairs in Hallgrímskirkja are decorated with a rainbow.
Gay days are important. They raise awareness of inequality and violence and break the silence. The Happy Walk 2024 starts on Saturday 10. august at 1 pm 14. from Hallgrim Church.
Hallgrímskirkja supports the fight for the rights of the gay community and wishes everyone happy gay days.
HALLGRIM CHURCH - OUR PLACE!
* Hallgríms-kirkja σημαίνει η εκκλησία του Hallgrímur (Χάτλγκριμουρ, ο τόνος στην πρώτη συλλαβή).
Δευτέρα πρωί προς μεσημέρι, το σχεδόν πάντα άδειο κέντρο της πόλης ήταν ακόμα πιο έρημο σήμερα λόγω της αργίας.
Η πρώτη Δευτέρα του Αυγούστου είναι επίσημη αργία, λέγεται αργία των εμπόρων και είναι μια ευκαιρία να δημιουργηθεί ένα ωραίο τριήμερο σ΄αυτήν την εποχή του χρόνου που ο καιρός έχει τις μέγιστες πιθανότητες να είναι καλός. Είναι σχεδόν τα πάντα κλειστά, ο κόσμος εγκαταλείπει το Ρέικιαβικ για κάμπινγκ και μουσική στα τριήμερα φεστιβάλ που γίνονται σε διάφορα σημεία της χώρας.
Οι φωτογραφίες: καρέκλες, τραπέζια και γλάστρες (και γάτες 😂) αφημένα έξω ελεύθερα, οι κάδοι όμως είναι δεμένοι. Γιατί ο κίνδυνος σ΄αυτή τη χώρα δεν είναι οι άνθρωποι αλλά ο καιρός.
Σάββατο πρωί στο Kallabakarí (στον "φούρνο του Κάλλι")
Αυτό είναι το Bakarí του Άκρανες, δηλαδή ο φούρνος/καφέ/ζαχαροπλαστείο μιας πόλης 6.500 κατοίκων η οποία βρίσκεται σε απόσταση μιας ώρας από το Ρέικιαβικ. Οι τιμές των προιόντων είναι στα 2/3 (τουλάχιστον) των τιμών στο Ρέικιαβικ.
Αν δείτε προσεκτικά τις φωτογραφίες, φαίνονται τα ονόματα των γλυκών (φτιαγμένων επιτόπου 😋) και οι τιμές τους.
☕ Gulrótarkaka = κέικ καρότο. Κι αν χωρίσεις τη λέξη gulrót=καρότο, στα δύο, έχεις gul-κίτρινη rót-ρίζα! Απολαμβάνω πολύ αυτή την κατασκευή λέξεων από λέξεις!
☕ Hjónabandssæla = marriage bliss ή αλλιώς "το κεικ του ευτυχισμένου γάμου". Είναι πάστα φλώρα, μόνο που η ζύμη έχει και βρώμη.
☕ Sítrónukaka = κεικ λεμόνι, προφανώς!
☕ Bananabraggi = "τολ" μπανάνας! Braggi είναι στα Ισλανδικά τα τολ, αυτά τα κυλινδρικά μεταλικά στέγαστρα που χρησιμοποιούνται συνήθως από το στρατό. Στο Ρέικιαβικ υπήρχαν ολόκληρες γειτονιές, απομεινάρια του στρατού που χρησιμοποιήθηκαν σαν κατοικίες μετά την αποχώρηση των Άγγλων.
Έχουν μια μοναχικότητα και μια μιζέρια αυτά τα μπάκαρι, είναι λες και έχουν όλα την ίδια μυρωδιά, ζάχαρη που κολλάει παντού, ψίχουλα στο τραπέζι και ξεπλυμένος καφές. Όμως μου αρέσουν πάρα πολύ, βρίσκω ότι είναι το δεύτερο κύριο χαρακτηριστικό της χώρας μετά τα κολυμβητήρια. Δυστυχώς (ίσως και ευτυχώς) οι τουρίστες πηγαίνουν σχεδόν αποκλειστικά στα τουριστικά μέρη.
Δεν είναι καφετέριες, ούτε είναι ακριβώς φούρνοι. Είναι ένας λόγος για να βγεις από το σπίτι και να πιεις έναν καφέ που δεν τον έχεις φτιάξει μόνος σου και να αγοράσεις μια λιχουδιά.
Σ΄αυτό βέβαια χωράει ολόκληρη κουβέντα καθώς η γκάμα των προιόντων τους είναι απίστευτα περιορισμένη: μόνο γλυκά, αλμυρά καθόλου, πίτες, φύλλο, τίποτα, ΤΙΠΟΤΑ. Μπορείς όμως να παραγγείλεις 1-2 φέτες ψωμί με τυρί κρέμα ή κάποιου άλλου είδους άλειμμα. Επίσης σερβίρουν σούπα: πηχτές υπέροχες σούπες για ένα γρήγορο γεύμα γύρω στις 12 το μεσημέρι.
Για καφέ πληρώνεις και μετά πηγαίνεις στον πάγκο όπου έχει την καφετιέρα, γάλα/ζάχαρη/φλυτζάνια και λοιπά ότι χρειάζεται, και βάζεις μόνος σου όσο θέλεις και μπορείς να γεμίσεις ξανά και ξανά.
Έχει συχνά γωνία με παιχνίδια για τα παιδάκια, πάντα ψηλά καρεκλάκια ειδικά για παιδιά, έρχονται οικογένειες με τα παιδιά τους, ηλικιωμένα ζευγάρια-και τέλος πάντων οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων μόνοι τους ή με παρέα. Κάθονται ΛΙΓΟ, ελάχιστα, όσο χρειάζεται για να φάνε αυτό που αγόρασαν πίνοντας ταυτόχρονα τον καφέ τους.
Είναι σκανδιναβικό μάλλον αυτό και όχι αποκλειστικά Ισλανδικό. Δεν έχει σημασία. Δεν μ΄ενδιαφέρει τόσο η χώρα όσο το γεγονός: ο καιρός, ο καιρός διαμορφώνει κάθε τομέα της ζωής μιας ολόκληρης κοινωνίας. Και οι άνθρωποι βρίσκουν τρόπους και τα καταφέρνουν.