Crumb (1994)

Ντοκιμαντέρ, βιογραφικό, για τη ζωή του καρτουνίστα Robert Crumb (και της οικογενείας του).

Βλέπω αυτό που έγραψα παραπάνω: σε καμία περίπτωση δεν περιγράφει το πόσο ενδιαφέρον, καλογυρισμένο και σ η μ α ν τ ι κ ό βρήκα αυτό το ντοκιμαντέρ.
Θα το έβαζα κι εγώ οπωσδήποτε στην λίστα μου των 50 Documentaries to See Before You Die.

Επίσης ως προτρεπτικό επιχείρημα μπορεί να λειτουργήσει κι αυτό (από wiki): Despite strong reviews, Crumb was not nominated for the Academy Award for Best Documentary Feature (the nominating committee reportedly stopped watching the film after only twenty minutes).---- Αυτό που έχω να πω είναι ότι ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΤΙ ΕΧΑΣΑΝ!

Christina's World by Andrew Wyeth

Ντοκιμαντέρ του BBC με τίτλο "Michael Palin in Wyeth´s World",
διάρκεια 59 λεπτά,
με αγγλικούς υπότιτλους.


[Michael Palin heads for rural Pennsylvania and Maine to explore the extraordinary life and work of one of America's most popular and controversial painters, Andrew Wyeth. Fascinated by his iconic painting Christina's World, Palin goes in search of the real life stories that inspired this and Wyeth's other depictions of the American landscape and its hard grafting inhabitants.
Tracking down the farmers, friends and family featured in Wyeth's magically real work, Palin builds a picture of an eccentric, enigmatic and driven painter. He also gets a rare interview with Helga, the woman who put Wyeth back in the headlines when the press discovered he had been painting her nude, compulsively but secretly for 15 years.]

Chelsea Hotel NY

Ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ του BBC (1981) για το διάσημο Chelsea Hotel στην Νέα Υόρκη: τουρίστες ξεναγούνται στους ορόφους του και διάσημοι κάτοικοί του εμφανίζονται στην κάμερα (ανάμεσά τους η Viva και ο Andy Warhol).
(Το ξενοδοχείο το 2011 πουλήθηκε και έκλεισε για ανακαίνηση.)

Για όποιον ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα για το μέρος και την εποχή, συστήνω το εξαιρετικό βιβλίο "Πάτι και Ρόμπερτ" της Patti Smith (όπου Ρόμπερτ, ο φίλος της και διάσημος φωτογράφος των eighties  Robert Mapplethorpe).

[Για μένα η δεκαετία του ΄80 ήταν η δεκαετία της εφηβίας μου. Εκείνη την εποχή, που δεν υπήρχε ακόμα το ίντερνετ, έμπαινε στο σπίτι μας η Γυναίκα, την οποία κυριολεκτικά ξεκοκκάλιζα άμεσα και μετά μετρούσα ανάποδα τις μέρες μέχρι να βγει το τεύχος του επόμενου μήνα.
Έτσι, το πρόσωπο του Mapplethorpe και οι παράξενες ενδυματολογικές τάσεις της εποχής, είναι (σχεδόν οδυνηρά) οικείες εικόνες - ενός άλλου πλανήτη, φανταστικού.
Το βιβλίο της Πάτι Σμιθ έγινε κατά κάποιο τρόπο η γέφυρα σ΄αυτό το χάσμα: μου έδειξε αυτόν τον (παλαβό, ακατανόητο, αδιανόητο) κόσμο, από την άλλη πλευρά, την μέσα, από την ματιά αυτών που ήταν Εκεί, Τότε, και τον έζησαν. Ένα προσωπικό, μικρό, θαύμα.]  

Ντοκιμαντέρ μέρος 2, μέρος 3, μέρος 4, μέρος 5, μέρος 6.

house-keeping

1. Everybody has reasons. [Answer to a reporter's question "Why aren't there any bad guys in your films?"]

2. And so the passion ultimately fizzles out because of the limitations of the goal; because movies are really not that important. At the very end of the day you're sitting with an audience of four or five hundred people and all they want is to be entertained. You see we're dealing with a medium which really only wants to involve itself in the superficial manipulation of emotions.

3. In 2003, the Guardian Unlimited named Housekeeping one of the 100 greatest novels of all time.
Time magazine also included the novel in its TIME 100 Best English-language Novels from 1923 to 2005.

To 3. από το λήμμα της wikipedia για το βιβλίο Housekeeping της Marilynne Robinson (στα ελληνικά εκδόθηκε με τον τίτλο Ρουθ).

Τα 1. και 2. από το imdb, personal quotes του Bill Forsyth, σκηνοθέτη της μεταφοράς του βιβλίου σε ταινία το 1987.

                                              *       *       *       *       *

Το ένα σε οδηγεί στο άλλο:μια τυχαία στιγμή αποφασίζεις να ακολουθήσεις την σύσταση της Ζωζέττας ("αα, εξαιρετικό βιβλίο το Γκίλιαντ, θα σου αρέσει") και ένα ολόκληρος νέος κόσμος ανοίγεται μπροστά σου. Η Λάιλα, Το σπίτι, το Housekeeping, οι μεσοδυτικές πολιτείες, όλα τα παράξενα παρακλάδια του προτεσταντισμού. 
Και η εκπληκτική Marilynne Robinson καταφέρνει, μέσα από κουβέντες σχεδόν θεολογικές, σε σένα που δεν θέλεις να έχεις καμία σχέση με καμιά θρησκεία, να σου μεταδώσει την έννοια της αγάπης-που χρειάζεσαι να ξέρεις ότι υπάρχει.

Ο Hugh Laurie, σ΄ένα άρθρο στην Daily Telegraph στις 27 Μαίου του 1999, εξηγεί πόσο θαυμάζει τα βιβλία του P.G.Wodehouse, και πώς το διάβασμά τους, του έσωσε τη ζωή.

Τα βιβλία και οι ταινίες που σώζουν τη ζωή μας. Και οι φίλοι.

Σημείωση
Η Marilynne Robinson χρησιμοποιεί ωραίες λέξεις, σπάνιες, όπως dungarees, buttercups, vanity, davenport, comforter, brimstone, huckleberries, bayberries, solicitude, rose red dolls και mountain bars.

don't be tired! (2013)

Μια ωραία Ιρανική ταινία του 2013, την συστήνω ανεπιφύλακτα.

Δεν έχει να κάνει με πόλεμο, ανθρώπινα δικαιώματα, οικονομικά προβλήματα και άλλα τέτοια. Έχει να κάνει με τους ανθρώπους.
Με τη σχέση με το σύντροφο (μετά από χρόνια), με τους γονείς και τα παιδιά (όταν πρέπει να συμφιλιωθείς με την απουσία), με τους τρόπους που βρίσκει ο καθένας να πορεύεται, με την αγάπη, τις αναμνήσεις. Με το πώς μπορείς να συνενοηθείς χωρίς τη βοήθεια της γλώσσας. Με τη ζωή που σε πιάνει από το μανίκι και σε σπρώχνει μπροστά.

The Lady and the Duke (2001)

Δεν ξέρω πώς έκανε τις εξωτερικές σκηνές σ' αυτή την ταινία ο Ρομέρ (το 2001), δηλαδή μάλλον ξέρω, με υπολογιστή τις έκανε, αλλά δεν έχει τόση σημασία ο τρόπος όσο το απολαυστικό αποτέλεσμα. Δείτε ένα δείγμα σ΄αυτό το τρέιλερ. 
Κόλλησα τη μύτη μου σχεδόν πάνω στην οθόνη της τηλεόρασης χθες, πρώτα για να καταλάβω τι ακριβώς γίνεται και μετά σε μια προσπάθεια να μπω κι εγώ μέσα στους πίνακες.

Η ταινία: είναι μια αληθινή ιστορία, δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, απλά ο σκηνοθέτης εστιάζει σε μερικά (ιδιαίτερα) γεγονότα από τη ζωή ενός (ιδιαίτερου) ζευγαριού σε μια μοναδική εποχή της ιστορίας.

Ναι μιλάνε πολύ, ναι μιλάνε συνέχεια-όπως περιμένεις από τον Ρομέρ, όμως σ΄αυτή την ταινία δεν είναι το μπλαμπλα που ξεχωρίζει αλλά οι εικόνες. Και το πώς φαίνεται η Ιστορία όταν την βλέπεις από χαμηλά, από τους ανθρώπους.

Τhe Εnd of the Τour (2015)

The story of the five-day interview between Rolling Stone reporter David Lipsky and acclaimed novelist David Foster Wallace, which took place right after the 1996 publication of Wallace's groundbreaking epic novel, "Infinite Jest". 

Πολύ ωραία ταινία.
Μπορείς να πεις και ότι δε γίνεται και τίποτε κάτα τη διάρκειά της, εκτός από το ότι δυό άνθρωποι μιλάνε, και στο τέλος σε αφήνει με λίγο περισσότερες πληροφορίες για τον καθένα τους. Οι αληθινές ιστορίες είναι οι πιο αγαπημένες μου. Κυρίως δε όταν είναι σαν τη ζωή: όταν δεν γίνεται τίποτα αλλά όλα είναι πολύ σημαντικά.
Πολύ ωραία ταινία.

midnight diner

Shinya Shokudō also known in English as "Midnight Diner" is a Japanese manga series that was adapted into a 10-episode series in 2009, followed by second season in 2011. In 2015, a live action film was released by director Joji Matsuoka starring Kaoru Kobayashi as The Master.
The show is about a late night diner open from midnight to dusk and the stories of its odd-ball customers.
(Τα παραπάνω από τη wikipedia).

Το δικό μου σχόλιο: μια τρυφερή, απλή, περίεργη, εν ολίγοις μια γιαπωνέζικη σειρά, με πρωταγωνιστές μικρούς σογκούν της καθημερινότητας.
Τα επεισόδια είναι 24λεπτα και διανθισμένα με περίεργα, απλά φαγητά.

η οικογένειά μου

Tokyo Family (2013)
(Tôkyô kazoku, original title)

Ένα μοντέρνο remake του Tokyo Story από τον εξαιρετικό σκηνοθέτη Yôji Yamada, του οποίου συστήνω να δείτε όσο περισσότερες ταινίες μπορείτε (με top για μένα την "Σαμουράι-Λυκόφως").

Η ταινία είναι παραπάνω από remake. Eϊναι ιστορία κάθε οικογένειας, κάθε χώρας και κάθε εποχής. Δείχνει πόσο λεπτές είναι οι ισορροπίες όταν προσπαθούν να συναντηθούν οι νέες οικογένειες που έχουν δημιουργηθεί από την εξέλιξη των μελών μιας αρχικής οικογένειας.

SIFF 2015

Η μεταμεσονύχτια προβολή της ταινίας Ο Αιζενσταιν στο Γκουαναχουατο (2015) του Πήτερ Γρήναγουει στην τοποθεσία Tarsanas χθες το βράδυ στη Σύρο, δυστυχώς διακόπηκε περίπου μισή ώρα πριν το τέλος της, λόγω του δυνατού αέρα που απειλούσε να ρίξει την οθόνη προβολής.
Επίσης, παρόλο που η έναρξή καθυστέρησε αρκετά ώστε να την προλογίσει ο σκηνοθέτης, αυτό δεν στάθηκε δυνατό.

ΟΜΩΣ-παράδοξο αλλά και αναμενόμενο κατά κάποιο τοπο, μόνο ευχάριστα έχω να σχολιάσω.
Παρά την εσπευσμένη διακοπή, οι θεατές έφυγαν ενθουσιασμένοι. Κατά τη διάρκεια της προβολής γελούσαν, έβγαζαν επιφωνήματα (εγώ ήθελα να χειροκροτήσω!).
Η ταινία δείχνει τον Αιζενστάιν στο Μεξικό, με έναν τόσο ιδιαίτερο τρόπο που δεν θα κάτσω τώρα να περιγράψω, γιατί αυτά τα πράγματα βλέπονται-δε λέγονται.

Πιθανότατα θα υπάρξει επανάληψη της προβολής μέσα στις επόμενες ημέρες του φεστιβαλ.

με αφορμή μια ταινία

 

 

Στις ταινίες, κυρίως αυτές που εξελίσονται σε σπίτια της αμερικανικής ενδοχώρας, βλέπεις συχνά τέτοιες κουβέρτες από granny squares ριγμένες στην πλάτη καναπέδων. Όπως σ΄αυτή που είδαμε χθες, το Boyhood. Εξαιρετική ταινία.

η τεράστια ομορφιά

Βάζω το La grande bellezza στις ταινίες που θέλω να βλέπω ξανά και ξανά όπως ξανά και ξανά διαβάζουμε ένα αγαπημένο βιβλίο. Όχι (μόνο/τόσο) για την υπόθεση αλλά (κυρίως) για την ατμόσφαιρα, γι΄αυτή την τεράστια ομορφιά που όλο ξεχνάς ότι υπάρχει και ξαναρχίζεις να ζεις, ξανά, πάλι, από την αρχή, όποτε την ξαναβλέπεις.

(Δεν θα σχολιάσω πόσο χάρηκα και ανυπομονώ για τη νέα ταινία του Σορεντίνο.)

still going strong

Τους θαυμάζω απεριόριστα αυτούς (*) που έχουν την ιδέα και την ικανότητα υλοποίησης: που σε κάνουν να γελάς ευτυχισμένος κάθε φορά που το (ξανα)βλέπεις.

(*) σκηνοθέτες, συνθέτες, μουσικούς, στιχουργούς, κάμεραμεν, ηθοποιούς, τραγουδιστές, και οποιαδήποτε άλλη ικανότητα δεν μπορώ να φανταστώ.

the bishop's wife (1947)

Πάντως, όπως και νάσαι, όσο όμορφος και να έχεις υπάρξει, όσο διάσημος, όσο ευτυχισμένος, στο τέλος γίνεσαι μια πλακίτσα μ' ένα ονοματάκι και μια ημερομηνιούλα από κάτω, χρυσά ή πρασινισμένα δεν έχει σημασία, σε διαβάζουν σαν μια πληροφορία και προσπερνούν.

Polly Ann Young (center) with sisters Loretta Young (left) and Sally Blane (right)

Link: http://allanellenberger.com/tag/polly-ann-young/

CBGB

Πόσο πολύ μ' αρέσει να βλέπω ταινίες με μουσική. Και ταινίες που λένε την ιστορία ανθρώπων που υπήρξαν στ' αλήθεια. Και ταινίες που καταγράφουν ιστορίες που συνέβησαν αλλά αλλά δεν είναι ευρύτερα γνωστές. Να μια τέτοια ταινία.
Σίγουρα όχι δεκάρι αλλά αξίζει να την έχει δει κανείς.

Film Saturday

Στα μείον η μεγάλη διάρκεια της ταινίας-θα μπορούσε να είναι 1-2 ώρες μικρότερη. Όχι ότι δεν είναι απολαυστική αλλά πώς να το κάνουμε, κουράζει.
Στα συν ότι κάποιος αδαής για το θέμα παίρνει μια καλή ιδέα για την Παρισινή Κομμούνα.
Στα αναπάντεχα όμως, αυτά που δεν τα μαθαίνεις παρά όταν δεις την ταινία, είναι ο εξαιρετικός τρόπος που βρήκε ο σκηνοθέτης για να παρουσιάσει το θέμα του. Με ελάχιστους επαγγελματίες ανάμεσα στους 200 ηθοποιούς παρακαλώ.

Δεν θα σχολιάσω άλλο, στο πρώτο μισάωρο καταλαβαίνεις περί τίνος πρόκειται κι αν θέλεις συνεχίζεις.
Βαθμολογία: Εξαιρετική.

ένας πύργος στην Ιταλία

Είδα αυτή την ταινία πέρσι στη Θεσσαλονίκη. Μπορεί κάποιος να πει απροβλημάτιστα (το άκουσα, γι' αυτό το λέω) χμ, οι πλούσιοι και τα προβλήματά τους.
Αλλά όμως-έτσι τουλάχιστον το είδα εγώ-, μερικά θέματα, όπως οι σχέσεις μεταξύ των μελών μια οικογένειας, η σχέση του ζευγαριού, οι προβληματισμοί των ανθρώπων με το πέρασμα της ηλικίας, η σχέση με τον θάνατο, είναι θέματα το ίδιο δύσκολα σε οποιοδήποτε κοινωνικό πλαίσιο κι αν τα δεις.
Βρήκα ότι η ταινία εκτός από όμορφη αισθητικά, έχει μια αξιόλογη, ώριμη ματιά πάνω στον άνθρωπο. Μου φάνηκε ότι αυτή η κοπέλα, η Βαλέρια, έχει περάσει ζωή στα πούπουλα σε σχέση με πολλούς από εμάς, κι όμως δεν αφέθηκε στα πούπουλα αλλά έκανε ένα βήμα παραπέρα.
Η ταινία μου άρεσε πολύ.

η άβυσσος

Άλλη μια ταινία που, ακόμα και χωρίς να το ξέρεις, αμέσως υποψιάζεσαι ότι πατάει γερά πάνω σε βιβλίο. Τόσο καλή που δεν μπορώ να φανταστώ πώς, το βιβλίο, θα μπορούσε να είναι καλύτερο από την ταινία.
Αισθητικά, σαν να μπαίνεις σε φλαμανδικό πίνακα, σαν να είσαι στην Μπρύζ.

(Άλλη μια φορά που προσπαθώντας να ελέγξω τον ενθουσιασμό μου και να ακουστώ προσγειωμένη, λογική και αντικειμενική, πιθανόν να βγαίνει το αντίθετο: κρυάδα. Δεν ξέρω. Πάντως είμαι ενθουσιασμένη, το αρχικό μου σχόλιο ήταν ένα λιτό "πωπωωω" και "έτσι θα έπρεπε να είναι όλες οι ταινίες", με ότι φαντάζεται κανείς ότι περιλαμβάνει αυτό το "έτσι".)

ώρες μουσείου

Ανάμεσα σε ντοκιμαντέρ και ταινία, μια ανθρώπινη ιστορία, ένα ολιγοήμερο στιγμιότυπο της ζωής δύο ανθρώπων που εκτυλίσσεται μέσα στο Kunsthistorisches Museum και σε διάφορα σημεία της Βιέννης-ιδωμένης ως πόλη κατοίκων και όχι ως τουριστικό αξιοθέατο.
Ένας εργαζόμενος στο Μουσείο που παρατηρεί τους θεατές που εναλλάσσονται συνεχώς μπροστά του.
Ένα μίνι σεμινάριο για τον Bruegel.
Αν κάτι σας λέει ο τίτλος για τον ρυθμό και την ατμόσφαιρα της ταινίας, ακριβώς αυτό είναι. Αργά, ήρεμα, παρατηρητικά, τρυφερά, ανθρώπινα.

η τσέπη του θεού

Από τις ταινίες που δεν σ' αφήνουν στιγμή να ξεχάσεις ότι βασίζονται σε βιβλίο.
Χαμηλοί τόνοι, αργοί χρόνοι και σουρεαλισμός: ακριβώς όπως η ζωή.