29.11.13

stage door (1937)






Stage Door (1937)

... με την όπως πάντα υπέροχη Κάθριν Χέμπορν, μια Τζίντζερ Ρότζερς που βρήκα too ξανθιά και ξυνή, την Λουσίλ Μπωλ κοριτσάκι και την  Andrea Leeds, μια τόσο όμορφη, όμορφη, και τόσο καλή ηθοποιό που απόρησα γιατί μου είναι εντελώς άγνωστη, γιατί δεν έκανε καριέρα, γιατί δεν πήρε κανένα όσκαρ. Η απάντηση είναι η ιστορία της ζωής της.




28.11.13

ο παράδεισος μπορεί να περιμένει


(ας κρατήσουμε κι αυτό)


«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα…
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει. Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…
Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή. Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…
Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…»
Του Mario de Andrade ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφου, και μουσικολόγου από τη Βραζιλία.

24.11.13

ο Σταθμός του Βορρά

Μια από τις καλύτερες ταινίες που είδα στο φεστιβαλ είναι το Gare du Nord της Claire Simon, για την οποία υπήρξε ένα αφιέρωμα από το οποίο δυστυχώς δεν είδα καμία άλλη ταινία.

Η σκηνοθέτης, η οποία είχε συνεχώς πιασμένο τον θύσανο των μαλλιών της με ένα τεράστιο κλάμερ ασορτί με τα ρούχα της, φορεμένο παράξενα στο πλάι του κεφαλιού, κάνει μια ελαχίστων δευτερολέπτων εμφάνιση στην ταινία.

Άκουσα ότι οι ταινίες της μοιάζουν με ντοκιμαντέρ-και δεν θα το διαψεύσω. Το σενάριο της ταινίας ήταν ελάχιστο-τόσο δυνατό ωστόσο ώστε να την κάνει μια από τις πιο έντονες/αξέχαστες ταινίες που έχω δει.

Ο σταθμός Grare du Nord είναι ο μεγαλύτερος στην Ευρώπη και ο τρίτος μεγαλύτερος στον κόσμο-πληροφορία που έδωσε η ίδια πριν ξεκινήσει η ταινία.
Είναι από μόνος του ένας ολόκληρος κόσμος. Άνθρωποι από κάθε φυλή και κοινωνικό στρώμα μπαινοβγαίνουν καθημερινά ως εργαζόμενοι ή ταξιδιώτες που πηγαινοέρχονται στις δουλειές τους. Κι όταν κάποιος καθήσει σταθερός και παρατηρήσει τον κόσμο, βλέπει την οργάνωση, τον τρόπο που λειτουργεί και τις ιστορίες που εξελίσσονται-αόρατες σε ένα περαστικό και βιαστικό μάτι.

Οι πρωταγωνιστές ηθοποιοί, ο αλγερινής καταγωγής Reda Kateb και η Nicole Garcia: σαν να τους ξέρεις από πάντα, σαν να μην πρόκειται να τους ξεχάσεις ποτέ.




20.11.13

το λίγο που είναι πολύ

Σήμερα είδα το It's Always Fair Weather, μιούζικαλ του 1955 με τον Τζην Κέλλυ και την Συντ Τσαρίς, χρωματιστό, με τόσο υπέροχα και χαζά και υπέροχα χορευτικά που να νομίζεις ότι είναι χριστούγεννα, ότι έξω κάνει παγωνιά, ότι με την άκρη του ματιού βλέπω το χριστουγεννιάτικο δέντρο και αύριο δεν θα πάω στη δουλειά, θα φτιάξω κοτόσουπα και θ'ανάψω όλα τα φώτα στο σαλόνι.

13.11.13

μάτια γελαζούμενα

Έχει διαβάσει κανείς το Ζαν Κριστόφ; Έπεσα κατά τύχη επάνω του στο παζάρι στην Θεσσαλονίκη, είπα 2,5 ευρώ είναι ας το δοκιμάσω, κι έχω παραπάνω από συγκλονιστεί. Μόλις τελείωσα το πρώτο από τα 3 βιβλία, μιας μυστήριας έκδοσης (Χρυσή σειρά, εκδόσεις Γεωργιάδη) όπου δεν αναφέρεται καν ο μεταφραστής!
Πολλά λάθη, τυπογραφικά, ορθογραφικά, εκφραστικά (τον κοίταξε με τα γελαζούμενα μάτια της...) και ΠΑΡΟΛΑΥΤΑ, παρολαυτά...
Άμα έχεις κάτι να πεις, δεν πάει να πέσουν όλα τα στραβά του κόσμου στο δρόμο σου. Το φως θα βγει, θα φανεί, δεν κρύβεται.

10.11.13

οράματα πραγματικότητας


Αυτό που λέμε Ιστορία είναι στην πραγματικότητα το σύνολο πολλών μικρών ανθρώπινων ιστοριών.

Το παραπάνω είναι η άποψη του Gustav Deutsch, σκηνοθέτη της ταινίας Σέρλι – οράματα πραγματικότητας, η οποία βασίζεται στην απίστευτη, υποδειγματική υλοποίηση δεκατριών πινάκων του Edward Hopper.

Η αφορμή ήταν μια αναδρομική έκθεση του Hopper που είδε ο αρχιτέκτονας-σκηνοθέτης στην Κολωνία: ένιωσε σαν να είδε απομεινάρια μιας τοιχογραφίας (φρέσκο, την είπε) και αισθάνθηκε την επιθυμία να γεμίσει τα κενά, να ανα-δημιουργήσει όσα έλειπαν, να πει την ιστορία.
Κατά τη διαδικασία ολοκλήρωσης της ταινίας (που κράτησε επτά χρόνια) ο σκηνοθέτης και η ζωγράφος-σύζυγός του πήγαν στην Αμερική για να δουν από κοντά την ακριβή παλέτα (έτσι την είπε) των χρωμάτων του ζωγράφου.
Για την υλοποίηση των πινάκων χρειάστηκε να φτιάξει μακέτες και έτσι αντιλήφθηκε κάτι που δεν είναι εξ αρχής εμφανές στους πίνακες: η προοπτική που χρησιμοποιεί ο ζωγράφος δεν είναι καθόλου ακριβής και γιαυτό χρειάστηκε να κατασκευαστούν επι τούτου όλα τα αντικείμενα-οι υπερμεγέθεις πολυθρόνες, τα παπούτσια, ακόμα και η ομπρέλα.
Όταν έφτασαν στο θέμα της ηθοποιού, επιλέχθηκε μια χορεύτρια, η οποία θα ήταν ικανή να θυμάται με ακρίβεια τις κινήσεις που έπρεπε να κάνει και να τις κάνει σε πολύ αργό ρυθμό.
Για να ισορροπήσει την προσωπικότητα του ζωγράφου η οποία, όσο προχωρούσε η έρευνά αποκαλυπτόταν ως συντηρητική, ο σκηνοθέτης πήρε την πρωτοβουλία να κάνει τους ήρωες (της ταινίας άρα και των πινάκων) ριζοσπάστες και πρωτοποριακούς.

Τελικά ένας αρχιτέκτονας, μια ζωγράφος και μια χορεύτρια έφτιαξαν μια ταινία που μέσω δεκατριών σκηνών και παρεμβαλόμενων μονολόγων διατρέχει την ιστορία της Αμερικής (και κατ'επέκταση του κόσμου) των πρώτων 60 ετών του 20ου αιώνα.

Οι πληροφορίες που έδωσε ο σκηνοθέτης, ο οποίος μιλούσε τα αγγλικά αργά, ως ξένη γλώσσα για τον ίδιο αλλά και για εμάς, ήταν ένα μικρό masterclass.


home, sweet home

Εδώ μπορείτε να δείτε -χμ, κάπως μεταφορικά- δυο μεγάλες μου αγάπες: τα χριστούγεννα και το πλέξιμο.