The Poet Umberto Saba climbing the steps of the via Ciamician in Trieste (1953).

μια εικόνα

Μια τοσοδούλα το πρωί, το κεφαλάκι της ακόμα δεν μπορούσε να το κρατήσει όρθιο, με καλτσόν και με φουστίτσα, ήσυχη σαν κούκλα στην αγκαλιά της μαμάς της.

όταν νυχτώνει...

...μια αράχνη περπατάει στο ταβάνι.

σήμερα το πρωί...

...η αλόη μου φάνηκε σαν ινδική θεότητα
που κάνει γιόγκα
στην κουζίνα.

παιχνίδια στον ήλιο

(*) τα χρόνια ήταν 18+2+7

Για χρόνια (*) έπινα ένα φρικτό Νες καφέ με αφρό σαπουνόνερου που είχε αφήσει ο καφετζής στο γκισέ ώρα πριν φτάσω να καθήσω στη θέση μου.
Για λίγο καιρό (*) λυσσούσα χωρίς καφέ μέχρι τις 10, που άνοιγε το Τρε Μαριε κι έφτιαχνε τον καλύτερο καπουτσίνο (με κανέλλα) που έχω πιει εβερ.
Για χρόνια (*) μετά, είχα ένα διπλό εσπρέσο από το Έβερεστ ή την Κανέλλα-Βανιλια, σε πλαστικό, με καλαμάκι, από τις 7:30 μέχρι τη λήξη βάρδιας.
Θέλω να καταλήξω στο ω πως περνούν τα χρόνια και ω τι ωραία που υπάρχει ο καφές και ω τι ωραία όλα.

η έκπληξη

καλοκαίρι

Το άσπρο γεράνι από το Πόρτο Ράφτη κι ένα άλλο σίγουρα όχι λευκό, όπως είπε η ανθοπώλις. Αφήνω ανοιχτή την κουρτίνα και περνώ συνέχεια μπροστά από την πορτα του δωματίου για να τα βλέπω.

on the disposal of things

Όταν έχεις χρόνο διάβασε αυτό το ποστ της Kate Davies, πήγαινε στο λινκ για το stroke, στο λινκ με τα υπέροχα παπούτσια της που πούλησε κι αυτό για τα βιβλία που ξεφορτώθηκε. 
(Όπου προσπαθώ να μάθω ότι πετώντας από πάνω μας πράγματα, ελαφραίνουμε και πετάμε).

(*) noun

     the action or process of throwing away or getting rid of something

ευτυχώς, ευτυχώς

  

To μόνο, το μόνο, όμως, ωραίο πράγμα που θυμάμαι από το σχολείο είναι η επιστροφή στο σπίτι την πρώτη μέρα, με τη στοίβα των φρέσκων και μυρωδάτων βιβλίων στα χέρια. Των ανθολογίων, κυρίως. Τα οποία -φυσικά- έχω κρατήσει. Όλα. Αυτό, Μόνο.

Κατά τα άλλα το φθινόπωρο με μελαγχολεί τρομερά -ό,τι κασκόλ και πλεκτά και ζεστές καλτσούλες και καθαρό σπίτι με χαλιά, ό,τι και να σκεφτώ, την ώρα που νυχτώνει και αρχίζει να ψυχραίνει, ένα μαύρο χέρι γραπώνει την καρδιά μου. Λες και πρέπει να αφήσω πίσω μου το ζεστό φως και να βγω στο κρύο. Λες και πρέπει να φύγω για τα αγγλικά. 

~ ο πίνακας είναι της Becca Stadtlander

Kάνε ό,τι σου αρέσει πάρα πολύ.

 

Ανεβοκατεβαίνω τις σκάλες στη δουλειά και μούρχεται να βάλω τα γέλια, μια ερώτηση συνεχώς ξεπηδάει σαν τα αναδυόμενα παράθυρα στην οθόνη, τι ζητάς εδώ, πώς βρέθηκες, πώς άφησες και πέρασε τόση ζωή σε έναν χώρο όπου δεν ήθελες να βρίσκεσαι από την πρώτη στιγμή; Μα κάτι έπρεπε να κάνω, κάπου έπρεπε να δουλέψω για να ζήσω, για δες λίγο, εδώ μέσα ήμουν πάντα στη ζέστη όταν έξω είχε κρύο και στη δροσιά όταν έξω καιγόταν ο κόσμος, τριγυρισμένη από χαρτιά και μολύβια και συνδετήρες και χαρτάκια πράσινα και κίτρινα και πορτοκαλί. Όπου και να ήμουν δύσκολα δεν θα ήταν; Οι άνθρωποι είναι όλοι διαφορετικοί-εδώ γελάω με την σοφή διαπίστωση/διατύπωση και σχεδόν χάνω τον ειρμό.

να ζεις σε καράβι

 ... αντί να να περιμένουν σαν υπάκουοι γέροι να...πεθάνουν βλέποντας τηλεόραση και καταναλώνοντας φάρμακα-πούλησαν τα αστικά υπάρχοντά τους, αγόρασαν και επισκεύασαν το σκάφος "Kerguelen" και έζησαν σ΄αυτό, ταξιδεύοντας κυρίως στην Μεσόγειο και βιώνοντας έτσι από πρώτο χέρι, τι σημαίνει να ζεις σε καράβι, όχι μόνο για ολιγοήμερες πανάκριβες, ψευτογκλαμουράτες διακοπές αλλά για ό,τι εκπληκτικό επέλεξαν απολύτως συνειδητά εκείνοι, να είναι πλέον: το σπίτι τους και ο τρόπος ζωής τους, ένα δύσκολο αλλά γοητευτικό βήμα προς την ελευθερία (μια κάποια εκδοχή της τουλάχιστον) που άξιζε μέχρι τέλους την προσπάθεια. 

(Eίμαι ενθουσιασμένη που υπάρχουν άνθρωποι σαν τη Βιβή με τη Λέσχη Ανάγνωσης που ψάχνουν μέσα στα πίτουρα και βρίσκουν ιστορίες.)

an Emperor of Books

Διαβάστε για τον Philani E Dladla εδώ. Δείτε και τα σχόλια.
Έχει και φεισμπουκ.
An Emperor of Books.
Γιατί τέτοιες ιστορίες, (πόσο μα πόσο έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη μας), γιατί μέσα μας παλεύει μονίμως η επιθυμία να είναι αληθινές, με τη φωνή που λέει κορόιδο, άλλη μια ιστορία που σου πούλησαν.

μια τόσο καλή κυρία

"Σπούδασε αρχιτέκτονας με ειδίκευση στις γέφυρες στην Αμερική. Έχει λίγο καιρό τώρα που πήγε στο Ντουμπάι γιατί εκεί βρήκε δουλειά, μα είναι δύσκολο τόσο νέος στη χώρα να βρει να νοικιάσει αξιοπρεπές κατάλυμα. Έτσι αναγκαστικά μένει για την ώρα σ' ένα διαμέρισμα μ' ένα σωρό εργάτες που έχουν πάει εκεί επίσης για δουλειά, Ινδούς και τέτοια, και αναγκάζεται να τους βλέπει να ζουν στοιβαγμένοι και να τρώνε όλοι μαζί ρύζι με το χέρι από μια πιατέλα."
(hashtag: όλοι οι μετανάστες είναι ίσοι αλλά μερικοί είναι πιο ίσοι από τους άλλους)

Το παραπάνω είναι πραγματικό, μου το είπε μια κυρία σήμερα στη δουλειά και αφορά ένα παλικάρι, συγγενή της. Μέσα στην γενικότερη κουβέντα περί ανεργίας στη χώρα μας. Μια τόσο καλή κυρία, ένιωθε πραγματικά ότι ο δικός της μετανάστης είναι διαφορετικός, πολιτισμένος, σημαντικός, είναι εκεί από ανάγκη κι όχι γιατί το ήθελε, και λυπόταν που μέσα στις λοιπές δυσκολίες του ήταν και οι παραπάνω συναναστροφές. Δεν το λέω ειρωνικά, το λέω με απορία για τον τρόπο που σκέφτεται ο άνθρωπος.

Έλα

Ο έρωτας δεν υπάρχει. Εκτός από τον προς εαυτόν. Αυτό είναι που κάνει να βλέπουμε σαν έρωτα την επιθυμία να είμαστε δίπλα σε κάποιον που μας αρέσει: γιατί έτσι περνάμε όμορφα. Ή για να γονιμοποιηθούμε. Επίσης, για να έχουμε αυτί να ακούει τις σκέψεις μας. Για να είμαστε ζευγάρι όταν μας καλούν σε γάμους και βαφτήσια. Για να μην τρώμε μόνοι μπροστά στην τηλεόραση αλλά να τρώμε με παρέα μπροστά στην τηλεόραση. Για να ζεσταίνουμε τα κρύα πόδια μας το βράδυ. Για να κοιμόμαστε καλύτερα: δεν έχει ύπνο σαν αυτόν που κάνεις με το μπράτσο του αγαπημένου σου για μαξιλάρι. Είναι απόλαυση, είναι χαλάρωση, είναι παυσίπονο, χαλαρωτικό, ηρεμιστικό και αντικαταθλιπτικό μαζί. Ομώς όχι, τι λέω, ο έρωτας δεν υπάρχει. Είναι ψευδαίσθηση, είναι παραμύθι. Αν το αντικείμενό του "έρωτά" σου δεν σε θέλει, πονάς, πονάς, πονάς, πονάς, ε κάποια στιγμή προχωράς παρακάτω. Ζεις.

Κι εκεί που ζεις, σιγά-σιγά, σχεδόν από το τίποτα, κάποιος σου γράφει ένα ποίημα, από τη χαρά του που λαχταράς να τον δεις όσο εκείνος εσένα.

~ Εδώ, μαζί με άλλες 19 ιστορίες. Και η εικοστή.

little window on my little world

   On 11 December 1957, Beckett heard from Con Leventhal, that his wife and Beckett's own former love, Ethna MacCarthy, was suffering from terminal cancer of the throat. He was utterly devastated. He wrote immediately to ask whether there was any specialist whom they could consult or any form of specialised treatment that they could obtain, either in Britain or America, adding "I need' nt tell you you may count on me financially up to the limit". He was to repeat this offer on several subsequent occasions.

   From December until Ethna's death eighteen months later, Beckett wrote her long, sometimes very beautiful letters, which can only be described as touching love letters written to someone for whom he had never lost his feelings of deep affection. Uncharacteristically, he deliberately padded his letters out with what he called "my silly news" so as to interest and entertain her while she was ill at home or in hospital: "I suppose the best I have to do", he wrote to her, "is to open for you my little window on my little world."

~ Damned To Fame-The Life of Samuel Beckett, by James Knowlson (p.442)

~ Η φωτογραφία είναι από εδώ.

ποίημα

Ο φθινοπωρινός ήλιος έλαμπε στην Αλεξάνδρας.

~ από εδώ

μια πάπια καφέ

"un canard" = chunk of sugar dipped in coffee or liquer

Την φωτογραφία την βρήκα εδώ, όπου έχει επίσης μια ενδιαφέρουσα ιστορία σχετικά με αυτό (το γλύκισμα;) που οι γάλλοι ονομάζουν canard. Λέξη που στην κυριολεξία σημαίνει "η πάπια" (που κολυμπάει πάνω στο υγρό!).

Ένα από τα θαυμάσια των βιβλίων είναι ότι ανοίγουν, στα καλά καθούμενα, πόρτες για κόσμους που που δεν ξέρουμε ότι υπάρχουν. Μικρές καθημερινότητες, μικρές γνώσεις, άχρηστες ίσως, όμως ενδιαφέρουσες.

Την λέξη την βρήκα στο βιβλίο O βιαστικός, του Πωλ Μοράν.

καθημερινά θαύματα

Όταν ξεφεύγει ένα αυτοκίνητο από το δρόμο και πάει και πέφτει στα χωράφια, κι έχει ένα δέντρο, γιατί ο κόσμος πάει και πέφτει πάνω στο δέντρο; Γιατί το κοιτάζει. Ενώ θα έπρεπε να κοιτάζει εκεί που θέλει να πάει.

Παρασκευή βράδυ

Η πρόταση που της έκανα ήταν περίπου έτσι: «Όπως φαίνεται θα χάσουμε τον πόλεμο, κι αν φθάσουμε στο σημείο του Τιμητικού Θανάτου των Εκατό Εκατομμυρίων θα πρέπει να πεθάνουμε όλοι οποσδήποτε. Έτσι λοιπόν, πριν συμβεί αυτό, δεν είναι άσχημη ιδέα ν ανακαλύψουμε τι ακριβώς είναι ο έγγαμος βίος».

Μου απάντησε οτι θα το σκεφτόταν. Για να σιγουρευτώ για την επιτυχια της πρότασής μου, ζήτησα απο έναν πολύ κοντινό μου φίλο να μεσολαβήσει υπέρ μου. Περίμενα και περίμενα και απάντηση δεν ερχόταν. Κάποια στιγμή βαρέθηκα να προσπαθώ να είμαι ήρεμος μ αυτό το θέμα, πήγα στο σπίτι της και απαίτησα αμέσως μια απάντηση. «Ναί ή όχι?» της είπα, σαν τον στρατηγό Τομογιούκι Γιαμασίτα που απαιτούσε παράδοση της Σιγκαπούρης, την οποία είχε καταλάβει το 1942.

Μου υποσχέθηκε οτι θα μου απαντούσε πολύ σύντομα, όμως την επόμενη φορά που την είδα μου έδωσε ένα μάτσο γράμματα, μου ζήτησε να τα διαβάσω και μου είπε οτι δεν μπορούσε να παντρευτεί ένα πρόσωπο σαν εμένα. Όλα τα γράμματα ήταν απο το φίλο μου που του είχα ζητήσει να μεσολαβήσει για χάρη μου. Τα διάβαζα και δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου τρομοκρατήθηκα.

Τα γράμματα αυτά ήταν γεμάτα απο συκοφαντίες εναντίνον μου. Η ποικιλία και το εύρος της διατύπωσης τούτων των φοβερών πραγμάτων ήταν πράγματι ευφυής. Η έκταση του μίσους του για μένα που έκφραζε σ αυτά τα γράμματα μ έκανε να νιώθω ναυτία. Τούτος ο άνθρωπος, που είχε δεχτεί να με βοηθήσει στην επιδίωξη του σκοπού μου, είχε κάνει ότι περισσότερο μπορούσε για να διαλύσει τις πιθανότητες που είχα. Κι όταν μάλιστα συχνά με είχε συνοδεύσει στο σπίτι της κοπέλας και είχε καθίσει δίπλα μου, με μια έκφραση στο πρόσωπό του που έδειχνε το αληθινό ενδιαφέρον και τη συνεργασία του στις προσπάθειες μου να πείσω τη δεσποινίδα Γιαγκούσι να με παντρευτεί.

Φαίνεται πως η κυρία Γιαγκούσι είχε προσέξει όλα αυτά που συνέβαιναν και είπε στην κόρη της. «Ποιόν απο τους δύο θα πιστέψεις, αυτόν που προδίδει τον φίλο του ή αυτόν που εμπιστεύεται αυτόν που τον προδίδει?». Τελικά, παντρευτήκαμε. Αλλά ακόμη και μετά το γάμο, ο άνθρωπος αυτός δεν ένιωθε καθόλου τύψεις και ερχόταν να μας βλέπει. Η πεθερά μου όμως πάντοτε του αρνηθηκε αποφασιστικά την είσοδο στο σπίτι.

Μέχρι σήμερα δεν έχω καταλάβει τη συμπεριφορά του, δεν μπορώ να εξηγήσω που οφείλεται το τόσο μίσος που έτρεφε για μένα. Ότι κατοικεί στο βάθος της ανθρώπινης ψυχής παραμένει μυστήριο για μένα. Απο τότε εχω γνωρίσει πολλά διαφορετικά είδη ανθρώπων-ανθρώπους που έχουν σκοτώσει ή σκοτωθεί για χρήματα, απατεώνες, πλαστογράφους-και όλοι τους μου φάνηκαν νορμάλ άνθρωποι, έτσι τα έχω χαμένα. Περισσότερο απο «νορμάλ», μάλιστα, οι άνθρωποι αυτοί είχαν ευγενικά πρόσωπα και έλεγαν ωραία πράγματα, έτσι κι εγω τα έχω περισσότερο χαμένα.

(Όλο το κείμενο είναι αντιγραφή απο την "αυτοβιογραφία" του Ακίρα Κουροσάβα)

* * * * *

Το παραπάνω ποστ υπήρχε στα "πρόχειρα" προς δημοσίευση, με ημερομηνία 26/6/2006. Μπήκα να καθαρίσω, κι αντί να το πετάξω, έκρινα πως είναι η ώρα του να δημοσιευθεί.

Σε μερικές μέρες είναι τα γενέθλιά μου. Θα κλείσω τα 46. Ακόμα απορώ που οι άνθρωποι είναι καλοί και κακοί. Ακόμα απορώ για χιλιάδες πράγματα-αρνούμαι να τα καταπιώ.
Σήμερα, μέσα σ'ένα βουνό από σκέψεις και συναισθήματα-όπως ακριβώς πνίγομαι καθημερινά, ξεπήδησε μια λεπτή γελαστή σκέψη: πόσο τυχερή είμαι, συνάντησα στη ζωή μου καλούς ανθρώπους.

Ακόμα, ότι μ'αρέσει περισσότερο είναι να περπατάω στους δρόμους το καλοκαίρι, που η πόλη είναι άδεια, και να χαζεύω τις γειτονιές.