σύνορα

Πέτρινος τοίχος-μάντρα-περίφραξη-φράχτης,

πρώην εργοστασίο εμαγιέ,

Τζιά.

ταξίδι στην Τρίπολη

καλοκαίρι

Όποτε είμαι ευτυχισμένη νιώθω την ανάγκη να δικαιολογηθω, λες και θ' ακούσουν οι θεοί και θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μου.

Βαρκελώνη V (απο ψηλά)

Περπατώντας κατηφορήσαμε από το πάρκο Gruel μέχρι την παραλία.

Η μεγαλύτερη απόλαυση του Ταξιδιού: να γνωρίζεις τις γειτονιές μιας πόλης, αυτές που τις κατοικούν οι μόνιμοι κάτοικοι, αυτοί που πηγαίνουν κάθε πρωί στις δουλειές τους, οι νοικοκυρές και οι ηλικιωμένους στους δρόμους και στα μπαλκόνια, οι νέοι σε μισοσκότεινα καφενεία της γειτονιάς. Χωρίς τους τουρίστες που κατακλύζουν το κέντρο της.

Για τη Sagrada Familia δεν θα πω. Δεν μπήκαμε μέσα γιατί είχε ουρές και πολύ κόσμο τριγύρω.

Αλλά το θέαμα -ακόμη κι από έξω- είναι σχεδόν εξωπραγματικό. Οι πύργοι χάνονται ψηλά στον ουρανό. Τι να γινόταν μέσα στο μυαλό του Gaudi άραγε, πώς τα φαντάστηκε τέτοια παραμύθια;

Και ξανά γειτονιές, γειτονιές και δρόμοι, ζωή κανονική.



(Ανάρτηση αποθηκευμένη στα "πρόχειρα" από τον Δεκέμβριο του 2007.)

Βαρκελώνη ΙV (η θάλασσα)

Ήξερα πως η πόλη είχε θάλασσα, μα ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ αυτό που είδα από κοντά.
Η τεράστια αμμουδιά είχε ακόμη και μέσα τον Νοέμβριο ένα σωρό ανθρώπους που έκαναν βόλτα, ξαπλωμένους στην αμμουδιά, που κουβέντιαζαν, που έπιναν μπύρες, που έπαιρναν τον υπνάκο τους.
Που τάιζαν τις γάτες που ζούσαν ανάμεσα στους βράχους που εισχωρούσαν στη θάλασσα.

Την αμμουδιά την είχαμε δει πρόσφατα σε ένα ντοκιμαντέρ που παρουσίαζε μερικούς ηλικιωμένους κατοίκους της Βαρκελώνης που είχαν βάλει την καθημερινή επίσκεψη στην θάλασσα μέσα στη ζωή τους, διαμορφώνοντας έτσι έναν τρόπο για να γεμίζουν τις ημέρες τους.

Ανάμεσά τους μια κυρία που βάδιζε με μεγάλη δυσκολία, με μπαστούνι, κι όμως ερχόταν καθημερινά στην παραλία με το λεωφορείο, χειμώνα-καλοκαίρι, βουτούσε με το καπελάκι της στο νερό και τραγουδούσε!
Ένα κύριος που είχε διαμορφώσει μια θέση πάνω στα βράχια στρωμένη με χαρτόκουτα και περνούσε καθισμένος εκεί τα πρωινά του κοιτάζοντας τα κύματα.
Μια παρέα ηλικιωμένων που μαζεύονταν για να παίξουν σκάκι καθημερινά. Κι αν κάποιος απουσίαζε, οι υπόλοιποι ανησυχούσαν...

Παραδίπλα, εκεί όπου η Ράμπλα συναντάει τη θάλασσα, βρίσκεται ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο-προέκταση της πόλης: πολυκαταστήματα, εστιατόρια, πολυκινηματογράφοι και το aquarium.

Και μια προκυμαία έτσι φτιαγμένη ώστε κοιτάζοντας το νερό να ξεχνάς την πολύβουη Ράμπλα που βρίσκεται μερικά μέτρα πιο πάνω και να νιώθεις σαν να είσαι διακοπές σε νησί!



(Αυτή η ανάρτηση, όπως και η αμέσως επόμενη, ήταν αποθηκευμένες στα "πρόχειρα" από τον Δεκέμβριο του 2007.)

Ocho apellidos vascos (2014)

Oι κριτικές έγραφαν για πολλά εσωτερικά αστεία για εσωτερική κατανάλωση στην Ισπανία. Όντως, αλλά αυτό δεν μας έκανε να μην απολαύσουμε την ταινία (και την Ισπανία) και το Σάββατο βράδυ και το θερινό σινεμά.
 
Μια φορά, όταν βρω τα λόγια, όταν βρω τον λόγο, όταν πάψω να συγκινούμαι, θα πω για την Ισπανία, τη Σεβίλλη, τη Μαδρίτη, που μέσα σε μερικές ημέρες, ένα καλοκαίρι, μέσα σε καύσωνα, μου πήραν για πάντα την καρδιά.

η μικρότερη νύχτα του χρόνου

Σάββατο βράδυ, Σινέ Πέραν,  Τα δύο πρόσωπα του Ιανουαρίου.

Στις 11 το βράδυ, αλλά σχεδόν το ίδιο και από τις 8, οι γειτονιές ήσυχες σαν άδειες, τα περισσότερα σπίτια σαν ακατοίκητα.
Γυρνώντας ήταν τόσο έντονες οι μυρωδιές από το αγιόκλημα, τόσο ελαφρύ το αεράκι, σκέφτηκα δεν έχει σημασία, είτε Περιστέρι είτε Λισαβόνα, δε χρειάζεται να μετακινηθείς πολύ για να ταξιδέψεις.

 

Πάρε τον δυνατό ήλιο της Πορτογαλίας-όλες οι σκιές, οι δρόμοι, τα καφέ, είναι εκεί και θα μας περιμένουν όσο χρειαστεί. Το καλύτερο όμως είναι ότι είναι κι εδώ κι ακόμα καλύτερα, μόνο να καταφέρνουμε να βάζουμε τα κατάλληλα μάτια.

~ Οι φωτογραφίες είναι της a mesa de luz.