Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς, που
μάλλον έχει να κάνει με το ότι το νέο πάντα μας τραβάει να το
δοκιμάσουμε άμεσα ενώ το παλιό το θεωρούμε σίγουρο και το αφήνουμε για "μετά", δεν είχα/έχω διαβάσει ένα σωρό "κλασσικά" βιβλία ελλήνων συγγραφέων.
Τα
δύο τελευταία χρόνια διάβασα Το φράγμα του Πλασκοβίτη, την Μεθυσμένη
Πολιτεία του Πατάτζη, Στου Χατζηφράγκου του Πολίτη, τον Κόκκινο Τράγο
του Παρορίτη, την Μενεξεδένια Πολιτεία του Τερζάκη, το Δαιμόνιο του
Θεοτοκά και την Δασκάλα με τα χρυσά μάτια του Μυριβήλη.
Τι
διάβαζα τόσα χρόνια; Αναρωτιόμουν έκθαμβη και θυμωμένη με τον εαυτό μου
μετά από το καθένα τους. Είναι δυνατόν; Αν δηλαδή δεν έβγαιναν σε
προσφορά, δεν θα είχα διαβάσει ποτέ αυτά τα βιβλία;
Δεν έχω λόγια, για το καθένα χωριστά.
Έτσι σήμερα ξεκινησα τον Λουκή Λάρα του Δημητρίου Βικέλα.
Έχω μια ιδιαίτερη συμπάθεια στον Βικέλα από τότε που διάβασα το Η ζωή μου. Το Από Νικοπόλεως εις Ολυμπίαν δεν με απογοήτευσε. Στον Λουκή Λάρα απολαμβάνω,
απολαμβάνω τη γλώσσα.
