τέλος χρόνου

Παρασκευή πρωί, ήταν αραδιασμένα στο πεζοδρόμιο κοντά στον Άγιο Αντώνιο. Νυχτερινή προσφορά σ όποιον μπορεί να τα είχε ανάγκη. Το μεσημέρι είχαν εξαφανιστεί. Άραγε τα μάζεψαν με τα σκουπίδια ή τα πήρε κάποιος για να τα χρησιμοποιήσει; (Η ερώτηση είναι ρητορική, η απάντηση δεν έχει σημασία. Το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να τα χρειάζονται, αλλά και ότι υπάρχουν άνθρωποι που τους σκέφτηκαν και βγήκαν μέσα στην νύχτα να τα αραδιάσουν-αυτά είναι που έχουν σημασία). Έτσι, για να τελειώσει η χρονιά κάπως αισιόδοξα.

* * * * * * *

Έχει ένα φεγγάρι απόψε που μελαγχολώ

Το πρωί η Ράνια είπε πως άμα πιστεύεις στον Άγιο Βασίλη, τότε υπάρχει. Κι εκείνη διάλεξε να πιστεύει.

Δεν είχα αυτό σκοπό. Απλά άνοιξα την τηλεόραση μετά από πολύ καιρό, για να πάρω... υπερβολική δόση Χριστουγέννων-να τα χορτάσω- από καμιά ταινία, κανένα "ρεπορτάζ απ’ όλο τον κόσμο"… Κι έπεσα πάνω στην υγεία μας και πέρασα ένα θαυμάσιο Σαββατόβραδο στα μπουζούκια (ααα, ο κύριος Τερζής...!), να χαμογελώ και να τραγουδάω με τα πόδια πάνω στο καλοριφέρ και τις εφημερίδες πεταμένες ένα γύρω!

(Εγώ πάλι διάλεξα να μην πιστεύω. Και παρόλαυτά, ήρθε).

* * * * * * *

υπέροχη ζωή

Φέτος περάσαμε τα Χριστούγεννα με την ταινία «it’s a wonderful life» του Φρανκ Κάπρα.
Ήταν μια έκπληξη για μένα το ότι μπορεί μια ταινία του ‘46 να σε κάνει να κλάψεις!

Πριν τη δεις, λες μια ασπρόμαυρη ταινία, μια κλασική-για το αρχείο του μυαλού μου, μια παλιά.
Καθώς τη βλέπεις, λες εντελώς “αμερικανικό όνειρο”, μα τι αμερικανιά! Με ψεύτικο χιόνι, με φρεσκοσιδερωμένα παιδάκια με φιόγκους στα μαλλιά, με μια σύζυγο αστραφτερή που στολίζει το χριστουγεννιάτικο δέντρο φορώντας γόβες και την πόδια της κουζίνας, και περιμένει με το χαμόγελο τον κύρη να γυρίσει από τη δουλειά.
Κι ένας κακός κι ένας καλός σε σύγκρουση. Για μια ζωή. Κι ένα σωρό όνειρα στην μπάντα. Για μια ζωή.

Μπορεί να μ έπιασε το πνεύμα των Χριστουγέννων, δεν ξέρω, μα στο τέλος έμεινα μ' ένα χαμόγελο ευτυχίας και τα δάκρυα να τρέχουν-χαράς. Όλα τα παραμυθένια που συνέβησαν στην ταινία ήταν τόσο… τόσο παραμυθένια, τόσο καλοσυνάτα, τόσο χριστουγεννιάτικα, που τελικά ήταν εντελώς ανθρώπινα και αληθινά!

* * * * * * *

σήμερα

Έφτιαξα πρωί-πρωί τη γέμιση της…κότας. Με κιμά και κρεμμύδι, ρύζι, δαμάσκηνα και κουκουνάρι, κάστανα και λίγο χυμό πορτοκάλι. Θα τη γεμίσω και θα την ψήσω αργότερα, γιατί το χριστουγεννιάτικο γεύμα μας θα είναι… δείπνο!

Έφτιαξα και μελομακάρονα-μικρά, με τρεις πιρουνιές πάνω στο καθένα για σχέδιο. Έγιναν 80 κομμάτια-δύο φουρνιές. Τα σιρόπιασα και τα γέμισα καρύδια-για να μυρίζει το σπίτι Χριστούγεννα!

Έβαλα κι ένα πλυντήριο, και θυμήθηκα τη μαμά μου να λέει πως τέτοιες μέρες δεν κάνουν δουλειές, είναι αμαρτία, επιτρέπεται μόνο με το φαί ν’ ασχολείσαι.

Εδώ και ώρα είμαι μπροστά στον υπολογιστή με τον καφέ μου. Έχει μια θαυμάσια ησυχία, έξω και μέσα στο σπίτι. Είναι όλα γκρι και ήρεμα, μόνο το βουητό του υπολογιστή ακούγεται. Ξεκουράζω το μυαλό μου.

Όταν έχω το χρόνο και την ησυχία, έτσι, νιώθω σαν να πετάω. Είναι μάλλον που ταξιδεύει η σκέψη μου και πηγαίνω μαζί της κι εγώ. Τακτοποιώ σκέψεις που είχα αφήσει ανάκατες στα συρταράκια του μυαλού μου, δίνω σημασία σε άλλες που είχα παραμελήσει, θυμάμαι, ξεδιαλύνω. Με ξεκουράζει αυτό, κι ακόμα πιο πολύ, το χρειάζομαι. Μόνο έτσι νιώθω πως ζω, όταν με καθαρίζω από τα καθημερινά, τα εξωτερικά, τα γύρω μου, τα ξένα, βουτάω μέσα μου και με ξαναβρίσκω.

* * * * * * *

Σκέψεις που ξαναγυρίζουν

Θέλω να γράψω πως όλο γυρίζει στο μυαλό μου πως, τα τελευταία χρόνια οι τσοπάνηδες-στη δουλειά-έχουν γίνει σκυλιά που γαυγίζουν και που δείχνουν τα δόντια τους συνέχεια, δεν είναι πια οδηγοί, οργανωτές, προστάτες. Που θα πάει αυτή η κατάσταση?

Θέλω να γράψω πως έχω στη δουλειά μου δυό Κρητικιές και τις χαίρομαι, που μιλάνε και δεν αφήνουν τίποτε να πέσει κάτω ανείπωτο. Διαφορετικές μεταξύ τους μα πατάνε το ίδιο γερά στα πόδια τους, δεν ανεμίζονται από δω κι από κει, με τα μέσα και τα έξω τους, όπως η Ποντιακή υψηλότητα μου…

Θέλω να γράψω πως εγώ σου είπα, έλα να δεις τι κάνω, το μπλογκ μου, πως περνάω τα βράδια μου, τι γράφω… κι εσύ απάντησες, ωχ, δεν τα μπορώ αυτά εγώ, και κοίταξες πεταχτά την οθόνη από τα δύο μέτρα-λες και θα τιναζόταν στα μούτρα σου. Όσο περνάει ο καιρός, τόσο σιγουρεύομαι πως τότε κόπηκε το σχοινί.

Θέλω να γράψω πως αυτό εδώ δεν είναι κρύο, άμα δεν έχεις ζήσει βόρεια δεν ξέρεις τι θα πει κρύο, και πως-εγώ, το παγόβουνο- γελάω μέσα μου ακούγοντας το πρωί στο μετρό τον κόσμο να μουρμουρίζει: πω, πω, έχει ένα κρύο σήμερα…θα χιονίσει…

Και μια που είπα μετρό, σήμερα χώθηκε κάτω απ τα αυτιά μου μια κουβέντα: Τι πάει να πει έλα να δεις τους φίλους μου.. Μα ποιους φίλους σου? Που δεν τους έχεις δει ποτέ, που μόνο γράφετε, γράφετε συνέχεια, είναι φίλοι αυτοί? Τι λες παιδί μου, τι βλακείες είναι αυτές? Τς, τς, τς, δες τι πιστεύουν… Άσε, άσε, γίνονται τρομερά πράγματα εκεί μέσα (στο ίντερνετ)…
Και σκέφτηκα πως εκεί μέσα δεν βρίσκει ο καθένας παρά μόνο ότι έχει μέσα του.

* * * * * * *

απεργία...

Γιατί κεντάνε οι άνθρωποι; Οι γυναίκες; Γιατί πλέκουν; Γιατί φτιάχνουν όλα αυτά τα σεμεδάκια, τα πετσετάκια, τα καρεδάκια, αφού το πιθανότερο είναι πως δεν θα χρησιμοποιηθούν ποτέ;

Είναι δύο συρτάρια κι ένα ντουλάπι γεμάτα με τέτοια. Σεμεδάκια με τα πετσετάκια τους, σταυροβελονιά σε καμβά, με σειρίτια στα τελειώματα και χρυσά κρόσσια. Σεμεδάκια με τα πετσετάκια τους, σε ύφασμα μεταξωτό με μπουκέτα λουλούδια κεντημένα ανεβατό. Ένα τους μόλις τελειωμένο, κεντημένο μα δίχως να έχει κοπεί, να χωριστούν τα πετσετάκια από το σεμέν τους…

Ένα κάδρο-ακαδράριστο, διπλωμένο στα τέσσερα: δύο μαύρα άλογα στο ηλιοβασίλεμα, μέσα σε φλόγες πορτοκαλί και κίτρινες. Και πετσετάκια, πετσετάκια, πετσετάκια όλων των ειδών, με λουλούδι στην άκρη και δαντέλα στο τελείωμα.

Καρέ, σταυροβελονιά και κομποβελονιά, τραπεζομάντηλα άσπρα με τις δώδεκα πετσέτες τους, και καρώ-του φαγητού.

Όχι μόνο κεντημένα μα και ζωγραφισμένα. Όλων των ειδών, με λουλούδια, με κεράκια και γκύ-χριστουγεννιάτικα, και πασχαλινά.

Και πλεκτά. Πλεκτά σετ με τα πετσετάκια τους, πλεκτά μικρά μόνα τους για ασημένιους δίσκους και μεγάλα, πλεκτά αέρινα και άλλα χοντροπλεγμένα, μπεζ μα και λευκά. Και μια κούκλα μπεζ κλωστή τυλιγμένη σε χαρτί. Κι ένα καρούλι χρυσοκλωστή τυλιγμένο μέσα στο πετσετάκι που δεν πρόλαβε να τελειώσει.

* * * * * * *

Ο μπαμπάς μου είχε μαγαζί που πουλούσε τέτοια: καμβάδες και εταμίνες με το μέτρο, μουλινέδες, τσιλεδάκια, κουβαρίστρες και βαμβακάκια. Ήταν καιρός που ξέραμε με την αδελφή μου όλα τα χρώματα με τους κωδικούς τους…

Παρακολουθούσαμε και τις μόδες: μια οι σταμπωτοί καμβάδες, μια οι κεντημένες καρέκλες με βαμβακάκι, μια οι πλεκτές τσάντες με κοκάλινα χερούλια, τα μεταξωτά με τα κρόσσια, τα κάδρα σαλονιού με ηλιοβασιλέματα, η κομποβελονιά, τα μπεζ, τα λευκά, τα κινέζικα …

Είχα-έχω στο σπίτι δύο μεγάλα συρτάρια γεμάτα, αχρησιμοποίητα. Τα άνοιγα κατά καιρούς και τα κοίταζα, τα θαύμαζα, τα χαιρόμουν: έργα τέχνης, κυρίως τα πλεκτά, αυτά είναι η αδυναμία μου: τα πλεκτά τα άσπρα, τα αέρινα. Δεν τα έστρωνα, γιατί βαριόμουνα, και για να μην έχω μετά να πλένω και να σιδερώνω, για να μην πάθουν καμιά ζημιά, μα κυρίως γιατί δεν ταίριαζαν, δεν ταιριάζουν στο σήμερα.

* * * * * * *

Σήμερα τακτοποιούσα κι αναρωτιόμουν, γατί όλα αυτά, γιατί; Για χρηστικούς λόγους; ή για την ψυχοθεραπεία της κατασκευής;
Και μετά, έπεσα στο ποστ της Μιραντολίνας…

* * * * * * *

Βαρκελώνη Ι

Κάτι που μου φάνηκε θαυμάσιο στη Βαρκελώνη και που δεν είχα ξαναδεί αλλού, είναι ότι όλες οι καρέκλες-των καφέ και των εστιατορίων, σε πλατείες και πεζοδρόμια, είναι ολόιδιες-έτσι, απλές και αλουμινένιες , και το μόνο που διαφοροποιεί τα καταστήματα είναι το κάλυμμα τους-κι αυτό είναι πάντα μονόχρωμο, με την φίρμα του μαγαζιού στην πλάτη.

Φτάσαμε χαράματα, πήραμε το πρώτο λεωφορείο από το αεροδρόμιο για την πλάτσα Καταλουνία, περπατήσαμε φορτωμένοι πάνω-κάτω την Ράμπλα-φτάσαμε ψηλά μέχρι την Πεδρέρα και χαμηλά μέχρι την θάλασσα, είχε υγρασία-σχεδόν ομίχλη και πολύ βάρος (στην πλάτη!), αλλά είχε και υπέροχη ησυχία γιατί ο κόσμος δεν είχε ξυπνήσει ακόμη, είχε άδειους δρόμους και εφημερίδες στις εισόδους του μετρό.
Στην πλατεία του πι (του πεύκου) ήπιαμε τον πρώτο μας καφέ.

* * * * * * * * * *

Το άλλο υπέροχο είναι τα χαμόν-χαμόν κρεμασμένα παντού, να χορταίνει όχι μόνο το στομάχι αλλά και το μάτι!

Στου Martin Villoro στην Μπαρτσελονέτα, φάγαμε τηγανητές αγκινάρες -κομμένες στα 4 και βουτηγμένες σε κουρκούτι, σαλάτα φασόλια με βακαλάο-σαν τα δικά μας φασόλια πιάζ αλλά με λευκά κομμάτια ψαριού ανάμεσα, και χοντρά κομμάτια τορτίγια: έτσι έμαθα πως λέγεται στα ισπανικά το αγαπημένο μου φαγητό, οι πατάτες με αυγά όπως τα φτιάχνει η μαμά μου!


* * * * * * *

sweet home !!

Η Θεσσαλονίκη είναι ένα κανονικό μέρος, με πολύ υγρασία. Αυτό μερικές φορές είναι χάλια, π.χ. μπορεί επί χρόνια να πηγαίνεις το πρωί στη δουλειά με τα δόντια σου να χτυπάνε σαν να παίζουν κλακέτες και να μη μπορείς να βγάλεις το μπουφάν για ώρα ακόμα και μέσα στον κλιματισμό, ή επίσης μπορεί να σε αγκαλιάσει κάποτε κάποιος σ ένα πάρκο-αρχές Γενάρη-και συ να τρέμεις σαν το ψάρι, και τότε εκείνος μπορεί να νομίσει ότι έχεις κάποιο πρόβλημα, κι αυτό να τον γεμίσει σκέψεις για το αν είναι είσαι κατάλληλη για να γίνεις ζευγάρι του ή όχι.

Από την άλλη μεριά, δε λέω, είναι φορές που η υγρασία είναι υπέροχη, όπως τις μέρες που δεν δουλεύεις ΚΑΙ έχεις ραντεβού για πρωινό καφέ με την αδελφή σου-η οποία περιμένει πως και πως αυτές τις μέρες τις δικής σου άδειας για να δώσει κι αυτή άδεια στον εαυτό της ! Μα, η Απόλαυση (με κεφαλαίο) είναι αυτές οι μέρες του Φεστιβάλ Κινηματογράφου τον Νοέμβριο, που δεν μπορεί, αν όχι σε όλες, τουλάχιστον στις μισές θα έχει τρομερή υγρασία (έως ομίχλη), θα βρέχει, ή απλά θα έχει παγωνιά… Βάλε και το ότι όλα αυτά γίνονται δίπλα στη θάλασσα κι τότε έχεις μπροστά σου όλη τη γραφικότητα της πόλης και του Λιμανιού της!

Έχει κι άλλα καλά η Πόλη-με κεφαλαίο, όπως ακριβώς αναφέρεται ο Ντάρελ στην επίσης υγρή Αλεξάνδρεια του - πολλά, μην αρχίσω τώρα και με πιάσει ο λυρισμός, οι αναμνήσεις και οι συγκινήσεις, γιατί δεν το θέλω, καθόλου, ειλικρινά.

Εκεί που θέλω εξαρχής να καταλήξω είναι το, προς θεού, αμάν πια με την ερωτική πόλη και τα ωραία μεζεδάκια, τα τρίγωνα, τα μπαράκια, ταβερνάκια, τα μπουγατσάδικα, και όλα τα υπόλοιπα γραφικά που ξεχειλίζουν απ όλα τα free press που κυκλοφορούσαν τις μέρες του φεστιβάλ στην πόλη, και τα οποία έσπευσα-η χαρτομαζώχτρα- να μαζέψω και να κουβαλήσω μαζί μου εδώ. Έφριξα από την τόση γραφικότητα… Η Θεσσαλονίκη είναι απλά ένα κανονικό μέρος, με πολύ υγρασία.

Να μου πεις ότι γραφικό και υπέροχο είναι που από τον Άγιο Αντώνιο φαίνεται το κέντρο της Αθήνας στο βάθος, να μου πεις για τη μαγεία της Σταδίου το πρωί που είναι άδεια, να μου πεις για τα γιασεμιά που μένουν ανθισμένα όλο το χειμώνα και τις όμορφες μονοκατοικίες μέσα στα στενά, να καταλάβω !

(Ούφ, ξαναγύρισα σπίτι!)

* * * * * * *

sweet home!

Βαρκελώνη, Θεσσαλονίκη, Φεστιβάλ. Το καθένα τους μια ιστορία ή μάλλον, πολλές ιστορίες μαζί.
Ταξιδιάρα ψυχή, μάλλον δεν έχω. Ή ίσως έχω, μα ταξιδιάρικο σώμα δεν έχω!
Μου έλειψε το σπίτι και η ησυχία μου, πολύ, και σιγά-σιγά τα ξαναβρίσκω.
Ευτυχώς, μπροστά μας έχουμε Χριστούγεννα!


* * * * * * *