κόκκινα μήλα

Όταν διάβασα τη βιογραφία της Μαρίας Κιουρί-πρέπει να ήμουν στις αρχές του Γυμνασίου μάλλον, εντυπωσιάστηκα πολύ μαθαίνοντας την αιτία του θανάτου της… τη σκότωσε αυτό που η ίδια ανακάλυψε : το ράδιο…
Αυτό το ίδιο που της έδωσε τόσα ευτυχισμένα χρόνια έρευνας, που της έφερε το Νόμπελ, αυτό της στέρησε και τη ζωή-τότε δεν ήταν γνωστό ακόμη ότι η έκθεση σε ραδιενέργεια προκαλεί καρκίνο…

Δεν ξέρω, το βρήκα πολύ όμορφο (!), κάπως ποιητικό… σαν ψεύτικο…Σαν μυθιστόρημα, η μικρή Πολωνέζα που πετούσε κόκκινα μήλα μέσα στον παγωμένο Βιστούλα της Βαρσοβίας όπου μεγάλωσε, που έζησε πολύ στερημένα φοιτητικά χρόνια στο Παρίσι του 1910, βρήκε τον έρωτα-συνεργάτη και συνοδοιπόρο στις έρευνές της, και καταξιώθηκε τελικά με το Νόμπελ Φυσικής-το πρώτο που δόθηκε ποτέ σε γυναίκα…
Την χρησιμοποίησα μάλιστα και σαν αντικείμενο στην (κλασική) έκθεση του σχολείου «ποιόν θαυμάζετε και γιατί», διότι δεν θαύμαζα ούτε τους γονείς μου, ούτε κανέναν πολιτικό, ούτε κανέναν reach&famous…
Θαύμασα τη μικρούλα που ήταν χοντροκέφαλη και ανθεκτική, που πέτυχε το στόχο που έβαλε από μικρή χωρίς ταυτόχρονα να γίνει βάρος σε κανέναν, που πέρασε τη ζωή της βυθισμένη σε βιβλία και σε εργαστήρια, που ερευνούσε για τη χαρά της έρευνας κι όχι για το Νόμπελ… (ΤΟΤΕ έρχεται η επιβράβευση, κατάλαβα, όταν δεν την επιζητάς απελπισμένα…).
Ο θάνατος από το ίδιο της το γέννημα-το ράδιο, μου είχε φανεί τότε σαν ταιριαστός τελικά σε μια τόσο έντονη ζωή, τόσο μυθιστορηματικός όσο η ζωή της…

Δεν είχα ιδέα από πόνο τότε… Ήταν η ηλικία που όλα συμβαίνουν σε άλλους, εμείς είμαστε απλά αόρατοι παρατηρητές...

Αφορμή να την θυμηθώ σήμερα ήταν τα ποστ της Γιουτζήν και της ellinidas, και τα σχόλιά τους….

(Είναι κατάλληλο σημείο εδώ, να σας πω πόσο χαίρομαι που σας γνώρισα όλους, όλους, και που σας έχω εδώ?)

* * * * * * *

la dolce vita III

Να επιστρέψω στην παιδική ηλικία επιθυμώ.
Να παραφυλάξω και να βρω ποιος με σκότωσε και πότε, πότε έκλεισαν οι δρόμοι μου και οι ελπίδες, ποιος με έδεσε με άγκυρες . Πότε πίστεψα ότι δεν μου αντιστοιχούν εμένα τα ολόκληρα και τα κανονικά, για να τα διεκδικήσω. Ποιος μ έμαθε να θεωρώ τις ματιές πάνω μου ως αναπάντεχα δώρα.
Δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν ξέρω να μιλάω, δεν ξέρω να συμπεριφέρομαι, δεν ξέρω τίποτα. Ούτε να ζω ξέρω.

Ονειρεύομαι μια κανονική ζωή. Κανονική.

(παντως αυτο το τηλεφωνημα θα μπορουσε να ειχε καταληξει σε ραντεβου)


* * * * * * *

λές...?

Σήμερα, λίγο ξεμυτήσαμε...λίγο μόνο, λίγο.

Βγάλαμε το κεφάλι στην κανονική ζωή-που χα! είχα ξεχάσει πως είναι...

Αυτό που κοιμόταν επι χρόνια-που νόμιζα οτι έχει οριστικά πεθάνει, η διάθεση για σχέδια, η επιθυμία να βγώ απο τη σκιά, η ελπίδα,

λίγο ξύπνησε, λίγο μόνο.

Δε βαριέσαι, μάλλον λάθος κάνω, αλλά αν δεν κάνω λάθος?

* * * * * * *

επιτέλους, χρώματα!

Οι ομπρέλες του Χερβούργου….

Τόση ομορφιά δεν την μπορούν τα μάτια…δωσε μου θεέ μου όλες τις στέρνες του ουρανού να τις γεμίσω….
Και τις έδωσε…
Βρέχει, βρέχει στην ταινία, μα μέσα στο γκρι και το μαύρο οι ομπρέλες είναι γεμάτες χρώματα, μονοχρωμίες που στροβιλίζονται…

Ο έρωτας είναι-όπως κάθε δυνατός έρωτας που διεκδικεί διάρκεια μέσα στο χρόνο-απραγματοποίητος. Όχι, λάθος, πραγματοποιήθηκε αλλά στιγμιαία, όσο ν αφήσει σημάδια στις καρδιές κι έναν καρπό στο σώμα-γιατί κάθε έρωτας που διεκδικεί διάρκεια μέσα στο χρόνο π ρ έ π ε ι να αφήνει ένα αποτύπωμα...

Και η αληθινή ζωή είναι εκεί-όχι που θα έλλειπε, κι ας είναι ταινία…
Η μάνα που θέλει να προστατέψει την κόρη από τις κακές γλώσσες-κι από τον έρωτα όμως, που θέλει να της στρώσει μια άνετη ζωή-και για τον εαυτό της όμως, που θέλει να την καλοπαντρέψει-αλλά και να την εκδικηθεί για τον έρωτα και τα νιάτα της…όμως.
Ο κύριος πλούσιος που είναι κακός γιατί είναι ο Άλλος-δεν είναι ο αγαπημένος, αλλά που είναι και σωτήρας γιατί ο αγαπημένος είναι αλλού και ο κίνδυνος είναι εδώ…
Και το δίλημμα, το κλασικό, εδώ κι αυτό…, γάμος ή έρωτας? Να κάτσω ή να φύγω? Να περιμένω ή να ζήσω?
Και η απάντηση-όπως πάντα (όπως πάντα?), έρχεται από το πουθενά, από μόνη της, η απόφαση βγαίνει χωρίς σκέψη, οι κινήσεις είναι σπασμωδικές, η ζωή προχωράει, βρέχει, οι ομπρέλες δεν αρκούν για να σε προστατέψουν, ο έρωτας δεν είναι ομπρέλα, είναι βροχή και σε κάνει ν ανατριχιάζεις, σε ξεπλένει αλλά μετά σε παγώνει…

Οι άντρες είναι παιδιά, αγαπούν, τραγουδούν, φεύγουν, οι γυναίκες κάνουν παιδιά, τραγουδούν και ονειρεύονται, οι ομπρέλες είναι ροζ, θα σε περιμένω, αλλά οι κοιλιές φουσκώνουν, ο έρωτας είναι δέντρο που κάνει καρπούς, κι αν δεν είσαι εκεί τη σωστή ώρα…

Μετά, όλα είναι αλλιώς. Μόνο η βροχή είναι ίδια, τα δάκρια και οι ομπρέλες. Είναι πιο σκοτεινά, τα φουστάνια είναι ροζ, το μωρό ξανθό, το αυτοκίνητο πολυτελές, ο έρωτας προδομένος…προδομένος? Από ποιόν όμως?

Η μουσική κλαίει-εδώ, χίλια ευχαριστώ για το ταξίδι, άξιζε τον κόπο εντελώς!
Σε όλη την ταινία μιλούν τραγουδώντας...

* * * * * * *

γκρί...

Γεννήθηκε στη Σουηδία-το είδα στην ταυτότητά του, μέχρι τώρα ζούσε στη Θεσσαλονίκη-μετακομίζει λόγω δουλειάς στην Αθήνα, δήλωσε ΔΟΥ Ρόδου, τόπος έκδοσης ταυτότητας ο Τύρναβος…

Τα τρία σπίτια και οι δύο δουλειές που άλλαξα, οι καφέδες και οι παρέες μου, βρίσκονται σε απόσταση 3 χιλιομέτρων- και πολύ λέω…

Καμιά φορά τρομάζω από την τόση ακινησία-και καμιά φορά τρομάζω με την αγνωμοσύνη μου για την τόση ακινησία…

Πως γίνεται να τρομάζεις και με το καλό και με το κακό, πως γίνεται το καλό και το κακό στο μυαλό μου να γίνονται ένα, αξεδιάλυτο? Και να το βρίσκω και φυσιολογικό...

* * * * * * *

εδώ θαύματα

Σε σύγκριση με την θλιβερή ζωή οποιουδήποτε άστρου,
που τρεμουλιάζει μέχρι να εξαφανιστεί μέσα στο τίποτα,
η ζωή μου είναι πλούσια από γεγονότα.
Για παράδειγμα, μια νυχτερίδα σαν ένα μικρό μαύρο κουρελάκι
πεταρίζει μπρος πίσω γύρω από το φως της βεράντας όλη νύχτα, μαζεύοντας τα -σαν άστρα- μικρα έντομα,
πιάνοντας ένα μικρό άστρο με τα δόντια της σε κάθε πέρασμα.
Κι αυτά πετούν απρόσεχτα, από δω κι από κεί,
ανήμπορα να ξεφύγουν απ΄ αυτό το
πεινασμένο μικρό κομμάτι σκότους.

(Ο κύριος Ted Kooser, United States Poet Laureate/Consultant in Poetry 2004, Pulitzer Prize for poetry (Delights and Shadows) 2005,
σε μετάφραση δική μου)

* * * * * * *

'de grote Markt'

Στην Grand Place-με πλάτη στο Δημαρχείο, στα δεξιά και λίγο προς τα πίσω, είναι το Baroch’s Cafe, δίπλα στο ισόγειο του hotel St.Michel.
Όταν το κοιτάς απ έξω νομίζεις ότι από τα παράθυρα του η πλατεία θα φαίνεται στολισμένη σαν καρτ ποστάλ χριστουγεννιάτικη, με χιόνι και χρώματα, και κόσμο να κάνει πατινάζ στο κέντρο της…

Το τραπέζι-το κολλητό στο παράθυρο ήταν άδειο και ο σερβιτόρος Έλληνας (!), και τα σουπλά τους πίνακας του Brueghel…
Είμαι ονειροπαρμένη λοιπόν, που μαγεύτηκα?

Τα πόδια μου δεν με κρατούσαν-είχα περπατήσει για ώρες στους δρόμους, ήμουν τόσο παγωμένη που δεν κρύωνα πια, ήμουν μόνη μου-προσπαθούσα να χαρώ χωρίς τη χαρά του μοιράσματος…

Όμως ήμουν μέσα σ ένα παραμύθι!
Δεν με πειράζει καθόλου που η πλατεία είναι γεμάτη τουρίστες, τουρίστες, τουρίστες και Γιαπωνέζους τουρίστες…! Ένας απ αυτούς μου έκανε τη χάρη να με φωτογραφίσει…
Φορούσα μαύρο μάλλινο σκούφο και γελούσα μέχρι τα αυτιά!

(Ιανουάριος 2004)

* * * * * * *

υπέροχος έναστρος ουρανός

Τις Ακυβέρνητες Πολιτείες τις διάβασα πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1984, λίγο πριν τα 18, σ ένα κάμπινγκ της Χαλκιδικής-διακοπές σε σκηνή με φίλες…
Δεν θυμάμαι πόσες μέρες ήτανε, ούτε αν έκανα κανένα μπάνιο…
Θυμάμαι ότι ένα βράδυ κάποιος βογγούσε στη διπλανή σκηνή, κι εμείς ανησυχήσαμε, αναρωτιόμασταν αν χρειάζεται βοήθεια…μείναμε καθισμένες πολύ ώρα μέσα στη σκηνή, σχεδόν πανικόβλητες, διχασμένες από την επιθυμία να βοηθήσουμε, και τον δισταγμό-μήπως ενοχλήσουμε…μέχρι που τα βογγητά ησύχασαν-θα της πέρασε μάλλον…Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να ξανάρθει μια μέρα-εντελώς ξαφνικά αυτό το συμβάν στο μυαλό μου, εντελώς ξεκάθαρο αυτή τη φορά, και μ έλουσε κρύος ιδρώτας αντικρίζοντας την αφέλειά των 18 μας χρόνων…
Τι κατάλαβα από την τριλογία τότε? ….ατμόσφαιρα, αέρας, ποιότητα…
Ναι, βιβλία ποιοτικά παίρναμε πάντα μαζί μας στις διακοπές, από τότε!
Τώρα οι τρεις στις τέσσερις είναι χωρισμένες…


Την ξαναδιάβασα (την τριλογία) το 1992-όταν ο Κώστας έφυγε φαντάρος. Ένα καλοκαίρι-μόνη για πρώτη φορά μετά από 7 χρόνια αυτοκολητότας, τόσης που να παραπατάω περπατώντας, σαν να μου έλειπε ένα πόδι, γιατί δεν είχα το σώμα του δίπλα μου να βαδίζουμε μαζί. Αυτό το κενό με άφησε μόνη με τον εαυτό μου, με κοίταζα και δεν με ήξερα, κοιμόμουν με τις στοίβες των βιβλίων αστρολογίας δίπλα μου, προσπαθώντας να καταλάβω τα πως και τα γιατί, τα ποια είμαι και τι θέλω, τι μπορώ και τι κάνω…αφέθηκα για άλλη μια φορά σαν φύλο σε παρέες… Το μόνο που έμεινε είναι μια βραδιά σε μια καλοκαιρινή ντισκοτέκ, να χορεύω ξυπόλητη επί ώρες-ούτε τόχα ξανακάνει, ούτε το ξανάκανα ποτέ. Τουλάχιστον ξέρω ότι γίνεται, κι ότι μπορώ.
Στη δεύτερη ανάγνωση προχώρησα λίγο-πολύ λίγο όμως μόνο, παραπέρα.
Κατάλαβα έρωτα, δυνατό, πιο δυνατό από την πολιτική-αυτό μόνο μπορούσα τότε να καταλάβω.

Η τρίτη φορά ήταν το 2001-όταν χώριζα. Λιγότερο φτερό τώρα-κυριολεκτικά και μεταφορικά! Πόνος, πόνος, πόνος και απόγνωση, σε όλα τα επίπεδα. Όλα του (βιβλίου) με πόνεσαν, κυρίως οι έρωτες-που αλλάζουν αντικείμενο αλλά όχι και ένταση, με την ευκολία που γίνεται στην ζωή… και οι πολιτικές, και η μοναξιά, η ηλικία, η υπομονή-πολύ υπομονή, για πάντα, για όλη τη ζωή, μέχρι την επόμενη ζωή… η απόγνωση…
μέχρι και το πολυτονικό της εκτύπωσης!
Αργά, αργά, αργά αυτή τη φορά, από τη μια για να μπορέσω να καταλάβω, και μετά, για να μη βγω από μέσα του, για να νιώσω μέχρι το πετσί μου-μέσω του βιβλίου, αυτά που ένιωθα και δεν ήθελα να τα καταλάβω.

Η ώρα της τέταρτης ανάγνωσης δεν ήρθε-ακόμα. Η τριλογία είναι εκεί, κάτασπρη, εντάξει, όχι τόσο κάτασπρη πια, και με κοιτάζει.

O κύριος Emanuele Luzzati γεννήθηκε στις 3.6.1921 στην Γένοβα όπου και ζει ακόμη.
Ζωγράφος, διακοσμητής, εικονογράφος, κεραμίστας, σκηνογράφος θεάτρου και σχεδιαστής κοστουμιών, εικονογράφησε ανάμεσα σε άλλα και τα παραμύθια των αδελφών Γκρίμ και την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων του Λούις Κάρολ.

Τον γνωρίσαμε το 1993 στην Έκθεσή με πίνακες και μακέτες σκηνικών του στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης, που διοργανώθηκε από την Ένωσης Θεάτρων της Ευρώπης.


* * * * * * *

everything IS possible

...τι αισιοδοξία με λούζει σαββατοβραδιάτικά...αφήνω τα πως και τα γιατί, και την χαίρομαι!

(οι εικονογραφήσεις είναι της Binette Schroeder και της Diane Goode, απο εδώ)

* * * * * * *

everything I post

Ο πίνακας του Jean Beraud
«Les Grands Boulevards Le Theatre Des Varietes»
(για ξεκαρδιστικές λεπτομέρειες, ενημερωθείτε εδώ).

* * * * * * *

Ζούγκλες...

Η έκθεση (50 και) έργων του στο Παρίσι (η πρώτη μετά το 1984) τελειώνει στις 19 Ιουνίου.

Ο κύριος Ρουσσώ είχε ένα δικό του τρόπο να ζωγραφίζει : πρώτα όλα τα μπλέ, μετά όλα τα πράσινα…και ήταν πολλά, πάνω από 50 τα πράσινα που χρησιμοποιούσε για μια ζούγκλα…
Άρχιζε από τον πάνω μέρος του πίνακα-από τον ουρανό, και κατέβαινε προς τα κάτω. Ζωγράφιζε σε στρώσεις-από το πίσω μέρος του θέματος, κατέληγε στους ανθρώπους και τα ζώα, μπροστά.
Όμως τα χρώματα που χρησιμοποιούσε ήταν κακής ποιότητας-σήμερα οι πίνακές του παρουσιάζουν προβλήματα...

Γιατί η σύνταξή του ήταν μικρή- κι ας προσπαθούσε να τη συμπληρώσει δίνοντας μαθήματα βιολιού και ζωγραφίζοντας πορτρέτα κατά παραγγελία.
Όμως δοκίμασε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, να γίνει καλλιτέχνης. Αργά, στα 49 του, όταν πήρε τη σύνταξη.
Προετοιμαζόταν γιαυτό από πάντα, όλα τα χρόνια που πέρασε στον θάλαμο ενός Τελωνείου στην άκρη του Παρισιού.

Δεν έφυγε ποτέ από τη Γαλλία ούτε είδε καμιά αληθινή ζούγκλα-οι δικές του όμως έγινα διάσημες…

Εικονογραφημένα βιβλία και βοτανικοί κήποι του Παρισιού, αυτό ήταν!
Όταν επισκέπτομαι τον κήπο με τα θερμοκήπια, και βλέπω όλα αυτά τα φυτά απο εξωτικούς τόπους, νομίζω ότι μπαίνω σε ένα όνειρο, έλεγε.

Ήλπιζε μάταια να κερδίσει αναγνώριση αλλά κατηγορήθηκε ότι ζωγραφίζει σαν παιδί, και ότι δεν ήξερε τι του γινόταν…. Ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του μεγάλο καλλιτέχνη και έμενε αδιάφορος μπροστά στους κριτικούς.
Δυο χρόνια πριν το θάνατό του είπε στον Πικάσο : είμαστε οι δύο μεγαλύτεροι ζωγράφοι αυτής της εποχής, εσύ στο αιγυπτιακό στυλ κι εγώ στο μοντέρνο!
Αυτή η δήλωση δείχνει επίσης την αφέλειά του-έδειχνε να ζει σ έναν δικό του κόσμο, σαν αυτόν που ζωγράφιζε…

Henri Rousseau (21.5.1844-2.9.1910)
Ο επονομαζόμενος και «τελωνειακός», ναίφ και αυτοδίδακτος.

Όσο ζούσε, γελούσαν μαζί του. Τα έργα του άρχισαν να πουλιούνται ένα χρόνο μετά το θάνατο του.

Ο Αππολινέρ έγραψε τον επιτύμβιο που γράφτηκε στον τάφο του: Σε χαιρετούμε Ευγενή Rousseau, μπορείς να μας ακούσεις
Άσε τα μπαγκάζια μας να περάσουν ελεύθερα από τις πύλες του παραδείσου
Θα σου φέρουμε πινέλα μπογιές και καμβάδες
Ώστε να περάσεις τον ιερό σου χρόνο μέσα στο φως της αλήθειας
Ζωγραφίζοντας ξανά το πορτρέτο μου
Να κοιτάζει τα άστρα

* * * * * * *

βροχή και σήμερα

Μ αρέσει πολύ η βροχή, είναι προστατευτική σαν κουρτίνα.

* * * * * * *

βραδιά πανσέληνου

Ήταν όλοι τους κανονικοί άνθρωποι…
Αγκαλιαστήκαμε σαν να γνωριζόμασταν καλά-ακριβώς επειδή γνωριζόμασταν καλά, φιληθήκαμε, ήπιαμε και τσουγκρίσαμε, φάγαμε λίγο επειδή μιλήσαμε πολύ...

(Δυστυχώς όμως, δεν υπολογίσαμε σωστά την ημερομηνία και δεν ήταν βραδιά καρναβαλιού...παρολαυτά, με φίλησε κ α ι σ τ α δ ύ ο μάγουλα, οπότε τώρα δεν θα πλυθώ μέχρι τον δεκαπενταύγουστο…!).

* * * * * * *

σκέφτομαι και γράφω

Πέστε εσείς τώρα, που διαβάζετε αυτό το σκέφτομαι και γράφω (αγγλιστί=βλογ), έχω άδικο που είμαι χαζοθεία?

• ΝΑΙ

• ΟΧΙ

(Στις 13 Μαίου κλείνουν δυό χρόνια που έφυγε ο παππούς-έλλειπε όμως πολλά χρόνια πριν, παρέα με την Αλζχάιμερ.

Σε ένα μήνα η Χρύσα γίνεται δέκα, η ανύπαρξία ορθογραφίας της με αφήνει αδιάφορη-μπροστά στην ικανότητα του λόγου της.

Το γράμμα γράφτηκε ύστερα απο προτροπή της γιαγιάς (με απώτερο πονηρό σκοπό την εξάσκηση της μικρής στο γράψιμο) : "γράψε βρε Χρύσα κάτι, να έχω να το διαβάζω όλη τη βδομάδα που είσαι μακρυά μου, να σε θυμάμαι μέχρι να ξανάρθεις..")

* * * * * * *

και πάρε με αγκαλιά...

Έρχεται βροχή, έρχεται μπόρα

έρχεται μπόρα και παγωνιά

Στα πόδια μας ζεστή μια θερμοφόρα

κόκκινη κουβέρτα και παλιά περιοδικά

Και στο γραμμόφωνο ο δίσκος που μ' αρέσει

Όλα έχουν τελειώσει κι είν' αργά

Στην πολυθρόνα και για τους δυο μας έχει θέση

Κλείσε τις κουρτίνες και πάρε με αγκαλιά

Σάμπως μέσα σε βουβή ταινία,

μια πολιτεία χοροπηδά

Δρόμοι, ανθρωπάκια και γραφεία,

πολυκατοικίες και κουρσάκια ιδιωτικά

Πόσο πολύ έχει αλλάξει αυτή η πόλη.

Βάλε τη τσαγιέρα στη φωτιά

Η νύχτα έρχεται, η μπόρα δυναμώνει

κι όλα είναι χαμένα και προπολεμικα

Τα παιδιά μεγάλωσαν και πάνε.

Τι ώρα να 'ναι και ποιος χτυπά

Στους δρόμους στρατιώτες τραγουδάνε.

Κλείδωσε την πόρτα και στάσου στη σκιά

Στα καταφύγια βουβά και τρομαγμένα

κι έξω οι σειρήνες σαν μωρά

Σβήσε τα φώτα, μην ανοίγεις σε κανένα.

Κλείσε τις κουρτίνες και πάρε με αγκαλιά

(μα, όχι, όχι τέτοια μπόρα σου λέω... μπόρα-μπόρα!!!)

* * * * * * *

Εκτιμώμενος Κίνδυνος

Όσο υψηλότερη είναι η απόδοση που θέλουμε να πετύχουμε, τόσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος που πρέπει να αναλάβουμε.

(γιαπωνέζικο anime Mai Otome)

* * * * * * *

αει διδασκόμενη

Όταν η Χρυσούλα μου έγραψε (ζωγράφισε.. ίσως θα ήταν πιο ακριβής έκφραση…) κυκλικά γύρω-γύρω στο χαρτί Ιωάννης Ερρίκος Πεσταλότσι-λίγα λόγια που είπε και για την ζωή του, δεσμεύθηκα (μέσα μου) να το ψάξω λίγο…βλέπει που βοηθάω την Σοφία (την μεγάλη) στις εργασίες της και θέλει κι αυτό να παρουσιάζει στη δασκάλα εκτυπώσεις από το ίντερνετ-της θείας-με περηφάνια…

Ο (παντελώς άγνωστος σε μένα μέχρι σήμερα) κύριος Johann-Heinrich Pestalozzi λοιπόν, γεννήθηκε Ελβετός, στην Ζυρίχη, στις 12 Ιανουαρίου 1746, και ανέλαβε ως έργο ζωής να εξερευνήσει τον τρόπο που οι ιδέες του Ρουσσώ μπορούν να βρουν εφαρμογές…
Πειραματισμοί στην εκπαίδευση, αποτυχίες… αυτό που έγινε τελικά γνωστό με τον όρο Μέθοδος Πεσταλότσι, είδε για πρώτη φορά αποτελέσματα στο σχολείο της Yverdon που δημιουργήθηκε το 1805, όπου ο Ιωάννης-Ερρίκος εφάρμοσε τον ισχυρισμό του ότι αντί για λέξεις τα παιδιά θα έπρεπε να διδάσκονται μέσω της πράξης και των πραγμάτων.. θα πρέπει να αφήνονται ελεύθερα να εξασκούν τα ενδιαφέροντα τους και να βγάζουν τα δικά τους συμπεράσματα…

Το Πως η Γερτρούδη διδάσκει τα παιδιά της τυπώθηκε το 1801.

-H εκπαίδευση σαν κομβικό σημείο της βελτίωσης των κοινωνικών συνθηκών.
Η προσωπικότητα είναι ιερή. Εσωτερική αξιοπρέπεια όχι μόνο για τους ενήλικες αλλά και για τα παιδιά.

-Χρησιμοποίησε την συμπάθειά του για την απλή ζωή και την ανάμνηση της μητρικής του φροντίδας σαν παράδειγμα για να διαμορφώσει το εκπαιδευτικό του σχέδιο : δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μέσα στο καθιστικό κάθε σπιτικού βρίσκονται όλα τα βασικά αντικείμενα της αληθινής μόρφωσης του ανθρώπου σε όλο της το εύρος…
Αυτό δείχνει τη δυναμική που έχει η καθημερινή ζωή για τους εκπαιδευτές.
Το σχολείο σαν κεντρική εκπαιδευτική δύναμη-σε αντίθεση με τον Ρουσσώ που έριχνε το βάρος στον εκπαιδευτή.
Όπως ο μικρός σπόρος περιέχει το σχέδιο όλου του δέντρου…έτσι κάθε παιδί είναι η υπόσχεση της δυναμικής του. Ο δάσκαλος απλά φροντίζει καμιά επιρροή να μην εμποδίσει αυτή την πορεία της φύσης προς την ανάπτυξη.

-Ισορροπία : χέρια, κεφάλι και καρδιά, κίνδυνος αν υπερτιμηθεί το ένα.
Χωρίς αγάπη, ούτε οι φυσικές ούτε οι διανοητικές δυνάμεις να αναπτυχθούν φυσιολογικά. Η αγάπη προς αυτούς που επιμορφώνουμε είναι το μόνο και παντοτινό στήριγμά στην εργασία μας. Καλοσύνη λοιπόν, στις σχολές Πεσταλότσι.

-Μαθήματα αντικειμένου : Καμιά λέξη δεν θα χρησιμοποιηθεί πριν ολοκληρωθεί η παρατήρηση-η κατανόηση. Σταδιακή πορεία, βήμα προς βήμα από το γνωστό στο άγνωστο, από το απλό στο πολύπλοκο, από το συγκεκριμένο στο αφηρημένο.

-στο αποτυχημένο του πείραμα της Neuhof προσπάθησε να εφαρμόσει μια διδασκαλία συνδυασμού μόρφωσης με δουλειά. Το σχολείο έπρεπε να είναι και μονάδα παραγωγής ώστε να παιδιά να χρηματοδοτούν τη μόρφωσή τους, ώστε να μην χρειάζεται να υπακούνε σε κανέναν. Φυσικά, το σχολείο έπρεπε να είναι ελεύθερο από την ανάμιξη του κράτους.
Η τελειοποίηση του μαθήματος που λαμβάνεται με την παρατήρηση, γίνεται με την εφαρμογή στην πράξη. Η ζωή είναι αυτή που μας διαμορφώνει και αυτό δεν είναι θέμα λέξεων πια αλλά πράξης..

-αγωνίστηκε ενάντια στην τυραννία της μεθόδου και του σωστού. Είναι ειρωνία ότι η προσέγγισή του τελικά καθιερώθηκε ως "μέθοδος"…και το ότι οι παρατηρητές προσπάθησαν να συστηματοποιήσουν τη σκέψη του.
Και μετά την απαίτηση για πράξη, έρχεται η έμφαση στην επανάληψη-όχι επανάληψη τυφλή αλλά συνειδητή, ακολουθώντας ξανά και ξανά την παρατήρηση.

Ήταν η δέσμευσή του απέναντι στην βελτίωση της ανθρώπινης ζωής που οδήγησε όλο το έργο της ζωής του. Με Αριστοτελικούς όρους θα λέγαμε ότι έβαλε το "καλό" μπροστά από το "σωστό".

(ο πρώτος πίνακας του κυρίου Ιακωβίδη και ο τελευταίος του Konrad Grob. Το κείμενο απο εδώ-περίπου).

* * * * * * *

πολύχρωμος και τραγουδιστός

Να ζήσεις cha-na-na-nούλη, και χρόνια πολλά, πολύχρωμος και ήρεμος...(ή μήπως το ήρεμος είναι μη-ζωή? όταν συμβαίνει κάτι έντονο, δε είναι που λες, αυτό είναι ζωή…)
Το κατάλαβα αμέσως ότι τα σαράντισες, διότι χθες είχε γενέθλια η πιο κολλητή μου (αλλά περνάω φοβερή κρίση εδώ και καιρό, κανένας πια δεν είναι εντελώς κολλητός μου..) και πήγαμε στο ρακόμελο, (και δεν ήξερα τι είναι ρακόμελο, αλλά μου εξήγησε η φίλη μου η λουλουδένια ότι είναι ρακί με μέλι ζεσταμένο, και με κανέλα), αλλά δεν ήπιαμε ρακόμελο, ούτε χθες, ούτε τις άλλες φορές που ξαναπήγα, γιατί άραγε?
αλλά είχε πολύ φασαρία εκεί μέσα, κι εγώ δεν μπορώ τη φασαρία, γιαυτό δεν ήθελα να πάμε εκεί, ήθελα στο Μεξικάνικο, αλλά όλες-γιατί όλο κορίτσια είμασταν, ήθελαν, γιατί τους αρέσουν τα γλέντια και οι χοροί, και όλο θέλουν να ξεσκάσουν-αλλά εγώ δεν το θεωρώ ξέσκασμα αυτό, το θεωρό σκάσιμο…
και δεν μπορούν να ξεσκάσουν αλλιώς, διότι έχουν υποχρεώσεις και δεν μπορούν να τα βολέψουν, και το Σαββατοκύριακο θέλουν να το περάσουν με την οικογένεια, οπότε-όταν βγαίνουμε, θέλουν να γλεντάνε, να χάνεται η καθεμιά στον (χορευτικό) κόσμο της…
και εξάλλου δυσκολεύομαι με το πρωινό ξύπνημα, με σκοτώνει, γιατί να ξενυχτήσουμε μεσοβδόμαδα και όχι Σάββατο....
...γκρίνια, στραβωμάρα… πήγα!

Και το καλύτερο τραγούδι μου φάνηκε το έχει σύννεφα απόψε, δεν μπορώ τα μάτια σου να δω...και πολύ σοκαρίστηκα όταν έμαθα ότι είναι της κυρίας Πέγκυς Ζήνα, διότι δεν την θεωρούσα του επιπέδου μου, αλλά μάλλον είμαι του επιπέδου της-και πολύ το χάρηκα, διότι (επιμένω ότι) το τραγούδι της ήταν το καλύτερο, μαζί με το τι νόημα έχει η ζωή, αν δεν μπορούμε να ‘μαστε μαζί... που επίσης είναι δικό της (έμαθα, χθές, επίσης!).

Α, και τελικά καταλήξαμε ότι το 2006 θα είναι έτος πανηγυρικό για την παρέα μας, το (χρυσό-πλαστικό)-νουμερακι-με-το-κεράκι της τούρτας φυλάχθηκε με επιμέλεια για να χρησιμοποιηθεί ξανά και ξανά τους επόμενους μήνες!

* * * * * * *

δεσποινίς...Περαβρεχοπούλου

...έντρομη και με τα ματάκια της έτοιμα να γεμίσουν θάλασσες ανυπεράσπιστου φόβου, η νεαρά της οποίας η ρόμπα δεν σκέπαζε το θεσπέσιο κορμί, αλλά μάλλον το ακουμπούσε δειλά σαν πέπλο ομίχλης ικανό να τρελάνει κάθε πλάσμα, οποιουδήποτε φύλου και αν αυτό ήταν, με κοίταξε ζητώντας μου βοήθεια...

Αν θέλετε να μάθετε τη συνέχεια, η books-online παρουσιάζει:
"Ιστορίες της δεσποινίδος Περαβρεχοπουλου", κάθε μήνα στις οθόνες σας, απο την (εκπληκτική) Γιουτζίν...

* * * * * * *

playground

Ευτυχώς, η ζωή είναι τραμπάλα, δεν είναι τσουλήθρα, αρκεί να μην το ξεχνάμε…

* * * * * * *

simple life

Ένα κορίτσι σ ένα κήπο
Δυο γυναίκες σε μια γλάστρα
Τρία κορίτσια στην καρδιά μου

Άνευ ορίων άνευ όρων .










(Ανδρέας Εμπειρίκος 1901-1975)

* * * * * * *