για την κούκλα της φίλης μου

'Ολο χαρές και κουδουνάκια να είναι η ζωή σου,
να αλαφροπατάς, να μη σ αγγίξει πόνος...
Μια βδομάδα κλείνεις σήμερα κουκλίτσα
κι ας είναι χιλιάδες οι βδομάδες της ζωής σου,
όλες μόνο με χαρές...

* * * * * * *

παί-ζω και μαθαίνω

Λύκειο Καλαμαριάς.
Γύρω στα 1980.
Μάθημα Θρησκευτικών.
Ένας καθηγητής διαφορετικός.

«Το Μυστήριο του Γάμου»
Λοιπόν, μπορεί κάποιος να μας πει τι είναι αυτό το περιβόητο "μυστήριο του γάμου"?
Χέρια σηκώθηκαν, κοινοτυπίες ειπώθηκαν και ακούστηκαν με προσοχή, μέχρι να μιλήσει ο ίδιος:
Γάμος…Τι έχουμε λοιπόν εδώ? Δύο ανθρώπους, αγνώστους μεταξύ τους μέχρι χθες, μεγαλωμένους σε διαφορετικές οικογένειες, με διαφορετικό τρόπο. Ξένους, με άλλο παρελθόν και άλλο τρόπο σκέψης ο καθένας… Και να, ξαφνικά, αυτοί οι δύο Μπορούν να είναι μαζί, Θέλουν να είναι μαζί συνέχεια, να αγκαλιάζονται, να κοιμούνται, να συζητούν, να συναποφασίζουν, να κάνουν παιδιά, να γερνούν…
Ε, δεν είναι μυστήριο αυτό?

* * * * * * * *

Πάνε σχεδόν 25 χρόνια από τότε, και αυτό είναι μάλλον το μόνο πράγμα που θυμάμαι από τα σχολικά χρόνια. Μπορεί να είναι απλοικό, μπορεί να μην έδωσε εξηγήσεις σ αυτό το άλυτο μυστήριο. Όμως αυτά τα λόγια έχουν μείνει μέσα μου σαν το μόνο σημείο όπου τα σχολικά χρόνια είχαν επαφή με την πραγματικότητα της μετέπειτα ζωής.

Και φυσικά, είτε με τη μορφή του γάμου, είτε της σχέσης, εδώ και τόσα χρόνια ακόμη αυτό παραμένει το Μέγα Μυστήριο, και οι παραπάνω κουβέντες έρχονται συχνά και ξανάρχονται στο μυαλό μου, με διάφορες αφορμές.

* * * * * * *

κορίτσι με μαργαριταρένιο σκουλαρίκι

(προς θεού, μη ρωτήσετε "που?"...)

Ο πίνακας βρίσκεται στο Μουσείο Μauritshuis στη Χάγη, ζωγραφισμένος κάπου ανάμεσα στα 1632-1675 από τον-της σχολής των Φλαμανδών- Johannes Vermeer.

Η κυρία Τracy Chevalier σπούδασε «δημιουργική γραφή», κάτι που με απωθεί εντελώς σαν ιδέα, αλλά οφείλω να παραδεχτώ ότι εδώ άξιζε τον κόπο: το βιβλίο της με γοήτευσε ε-ντε-λώς. Χωρίς να διαθέτει ιδιαίτερη πλοκή, ήταν απ΄ αυτά που όταν βυθιστείς στην ατμόσφαιρά τους, δεν θέλεις πια να βγεις από μέσα, κι έτσι προσπαθείς να παρατείνεις όσο γίνεται περισσότερο την διάρκεια της ανάγνωσης.

Η ταινία είναι τόσο πιστή μεταφορά του βιβλίου, που αναρωτιέσαι αν ο σκηνοθέτης ήταν μέσα στο μυαλό σου την ώρα που το διάβαζες, και πως στο καλό κατάφερε να πετύχει τόσο τα χρώματα του Βερμέερ παντού, ώστε να νομίζεις ότι όλη η ταινία εξελίσσεται μέσα σε μια σειρά από πίνακές του…
Επίσης, θέλεις να την έχεις για δικιά σου, για να τη βάζεις να τη βλέπεις όποτε χρειάζεσαι να θυμηθείς οτι η ζωή μπορεί να είναι όμορφη σαν πίνακας, αργή, χρωματιστή, τρυφερή και ανθρώπινη.

* * * * *

Τα τρία παραπάνω συστήνονται ανεπιφύλακτα-κυρίως σε δεκατετράχρονα ανήψια, για να αποφύγουμε άλλα κρούσματα αποριών του είδους «το σκουλαρίκι το φοράει στη γλώσσα?» όπως με ρώτησε χθες η Σοφιούλα μου όταν ανέφερα τον τίτλο της ταινίας…

(Μόλις συνήλθα από την λιποθυμία, έτρεξα να κάνω το παρόν κοινοφελές ποστ…).

Αφιερωμένη στην Φίλη της ζωής μου, γιατί όλα τα παραπάνω της τα είπα επι τροχάδην σήμερα στον καφέ, αλλά δεν είχα μαζί μου τον πίνακα να της τον δείξω... Και γιατί όλα διπλασιάζονται σε αξία όταν τα μοιράζομαι μαζί της.

* * * * * * *

ιστορία ενός έρωτα

«Σε λίγο καιρό θα γίνεις 82 χρόνων. Έχεις κοντύνει έξι εκατοστά, έχεις μείνει 45 κιλά και είσαι πάντα όμορφη, χαριτωμένη και ποθητή. Είμαστε 58 χρόνια μαζί και σ' αγαπώ περισσότερο από ποτέ».

Έτσι. Πολύ αγάπη, μεγάλη, απίστευτη. Να χορτάσει η καρδιά, να ησυχάσει πια.
Να βλέπω τέτοιες ιστορίες θέλω, να ησυχάζω κι εγώ. Να βεβαιώνομαι οτι γίνεται το όνειρο πραγματικότητα καμιά φορά, κι ας είναι σπάνιο, κι ας είναι μια φορά στα χίλια χρόνια. Να ξέρω ότι δεν είναι αδύνατον, όμως. Ότι γίνεται.

(σε πραγματικές διαστάσεις εδώ)

* * * * * * *

προσμονή

Μμμμ, είναι Σάββατο, και στο μόλ' έχει πολύ κόσμο...












(Ο πίνακας του Νικηφόρου Λύτρα)

ευχής, έργο

Δεν το ήξερα ότι η φωτογραφία ήταν της κυρίας Βούλας Παπαιωάννου, όταν την έκοψα (κάποια στιγμή, από κάπου) και την κρέμασα στο ψυγείο μου.

Ήταν γιατί ήθελα να βλέπω καθημερινά αυτή τη χαρά που δεν εκφράζεται με χαμόγελο αλλά με υπόκλιση, αυτό το άνοιγμα των χεριών που κρατάνε τα παλιά παπούτσια-τα κρατάνε μακριά σαν να θέλουν να τα πετάξουν-να μη βαραίνουν πια, να μη σκοτεινιάζει τίποτε παλιό και σκονισμένο τη χαρά τους… Που τα κρατάνε μακριά σαν να είναι φτερά, σαν να θέλουν να πετάξουν, να παραμερίσουν κάθε βάρος για να γίνει χώρος να σταθούν τα νέα, τα γυαλιστερά…
Μα τα κρατάνε όμως, ακόμα, γιατί είναι ταλαιπωρημένα κι αγαπημένα.
Άσε που τα νέα παπούτσια είναι τόσο λαμπερά κι άνετα, ποιος ξέρει αλήθεια αν είναι στ’ αλήθεια αληθινά, κι αν δεν χαθούν από στιγμή σε στιγμή… Ναι, ας μείνουν τότε, τουλάχιστον, τα φθαρμένα στο χέρι…
Και το βλέμμα κολλημένο εκεί, στη γη, στο παιχνίδι, στο θησαυρό, να μην μπορεί να σηκωθεί ψηλά, να θέλει να χορτάσει και το μάτι όπως και η καρδιά, από το δώρο…

Θέλησα να μοιραστώ την αγαπημένη μου φωτογραφία επ’ ευκαιρίας της έκθεσης της φωτογράφου στο Μουσείο Μπενάκη που ξεκίνησε προχθές στο Κτήριο της οδού Πειραιώς και θα διαρκέσει έως τις 19/11/2006.

* * * * * * *

τραγουδώντας στον αέρα

Όσο για μένα, είμαι πολύ καλά και το ίδιο επιθυμώ και δι υμάς!

Διάφορα σχολικά ποιήματα του στυλ "τσιριτρί, τσιριτρό" - τα σπουργίτια που τρώνε το σταφύλι- μου φέρνει στο νου το φθινόπωρο, μαζί με την αηδιαστική μυρωδιά πλαστικού από τετράδια, ξύστρες, σβήστρες και τσάντες…

Δόξα τω θεώ, εδώ και χρόνια ΔΕΝ χρειάζεται πια να πηγαίνω σχολείο… Και μην ακούσω, παρακαλώ, τίποτα λόγια για δουλειά, ρουτίνα, καθημερινό πρωινό ξύπνημα, προισταμένους, και στόχους-φτηνά επιχειρήματα υπέρ των «ανέμελων σχολικών χρόνων» σε σχέση με τα σημερινά, διότι ούτε ανέμελα ήτανε τα τότε χρόνια, ούτε καθόλου καλύτερα από τα τωρινά. Τώρα τουλάχιστον πίνεις κι έναν καφέ βρε αδερφέ στη δουλειά, ακούς και καμιά καλή κουβέντα που και που, και κανένας στο σπίτι δε σου λέει «γιατί πήρε αυτός τον καλύτερο βαθμό και όχι εσύ» όταν έρχεται η ώρα της κρίσης...

Μόνο εκείνη η χαρά, του να γυρίζεις στο σπίτι φορτωμένος με τα νέα βιβλία, λεία και ανέγγιχτα, μου λείπει. Μετά βέβαια, όταν ανάμεσα σε σένα και στα βιβλία έμπαινε η καθημερινότητα και το καθήκον, τότε ακόμη κι αυτή η χαρά χανόταν…

Δε μ’ αρέσει το φθινόπωρο, δε μ’ αρέσει που αρχίζει να κάνει κρύο, που πρέπει να φοράς κάλτσες, που δεν ξέρεις πότε να βγάλεις τα καλοκαιρινά και πότε να βάλεις τα χειμωνιάτικα…
Όταν επιτέλους ο καιρός καταλήξει και σταθεροποιηθεί για τα καλά, τότε όλα πια παίρνουν το δρόμο τους-κι εγώ μαζί.

Θα σας ξανάβρω στους χειμώνες, λοιπόν.

Στη φωτό βλέπουμε τρείς βλόγερς (απο τους επτά σαμουράι), μουσκεμένους ως το κόκαλο από τα πρωτοβρόχια, με την απογοήτευση ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους για το καλοκαίρι που τελείωσε μαζί με τα παιχνίδια στην ακρογιαλιά… Κοιτάζουν σκεπτικοί το χειμώνα που έρχεται-ή είναι άραγε κάποιο νέο ποστ αυτό που φαίνεται να απασχολεί το μυαλό τους?…

Το κιμονό του σαμουράι στα δεξιά όπως κοιτάτε την οθόνη σας, είναι κόκκινο σκούρο με άσπρα σχέδια, το βλέπετε?

* * * * * * *