ένας εγωιστής...

Ω, δεν πρόλαβα, παρά λίγο...
Χθες λοιπόν, έκλεισαν 20 χρόνια από το θάνατο του Αντρέι Ταρκόφσκι στις 29 Δεκεμβρίου του 1986.
Αντιγράφω ένα απόσπασμα από το Μαρτυρολόγιο (ημερολόγια 1970-1986).

Κάποια στιγμή ο πατέρας μου γύρισε και μου είπε, δεν ξέρω για ποιο λόγο: το καλό είναι παθητικό, ενώ το κακό ενεργητικό.
Ίσως να είμαι εγωιστής, όμως ενώ αγαπώ τον πατέρα μου, τη μητέρα μου, τη γυναίκα μου και τον γιό μου πάνω απ΄όλα, με βασανίζει μια μόνιμη δυσκαμψία, που με εμποδίζει να εξωτερικεύω τα συναισθήματά μου.
Η αγάπη μου είναι, κατά κάποιο τρόπο, παθητική, ίσως να θέλω απλώς να μ΄αφήνουν στην ησυχία μου ή αν είναι δυνατόν να με ξεχνάνε.
Δεν θά ΄θελα να υπολογίζω στην αγάπη τους, κι απο κείνους ζητάω να μου δώσουν την ελευθερία μου.
Όμως αυτή η ελευθερία δεν υπάρχει κι ούτε πρόκειται να υπάρξει.
Θέλω μονάχα να μ΄αφήσουν ήσυχο και να μη με θεωρούν άγιο.
Δεν είμαι ούτε άγιος ούτε άγγελος. Είμαι ένας εγωιστής που περισσότερο απ΄οτιδήποτε άλλο στον κόσμο, φοβάται μη δυστυχήσουν εκείνοι που αγαπά.




* * * * * * *

τέλος χρόνου

Το βράδυ της παραμονής δεν κοιμάμαι αν πρώτα δεν τακτοποιήσω το σπίτι. Θέλω να είναι όλα καθαρά και στη θέση τους, κι η αυγή του νέου χρόνου να βρει το σπίτι μου ήρεμο και ζεστό.
Δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό αυτό. Αλλά εγώ το χρειάζομαι.

* * *

Κάπου είχα διαβάσει, κάποτε, πως όπως περνάς την πρώτη μέρα του χρόνου, έτσι θα περάσεις και όλη σου τη χρονιά.
Φέτος, τη μέρα της πρωτοχρονιάς θα ταξιδεύω.

* * *

Μερικές φορές τρομάζω, όταν με πιάνω σκέφτομαι πως θα ήθελα να γινόταν να μην έβγαινα ποτέ από το σπίτι. Μα, δε μου λείπουν οι φίλοι μου; Ο ήλιος; Ο καιρός;
Όμως, χρειάζομαι ησυχία για να ξέρω ποια είμαι, μέσα σε κόσμο δεν με αναγνωρίζω-έτσι, τότε, δεν θέλω να με γνωρίζω.

* * *

Έχω ήδη τις τρείς νονές. Για την περίπτωση που θα χρειαστούν.

* * *

Στρουθοκάμηλος, η φυγόπονος.

* * * * * * *

Χριστός γεννέθεν χαράν σον κόσμον

Είπε, ότι η ζωή είναι σαν να κινείς μαριονέτες : όλο κλωστές-κλωστές, άλλοτε να τραβάς τη μια κι άλλοτε την άλλη, να είσαι πάντα έτοιμος, και να κάνεις μονάχα ότι πρέπει να γίνει εκείνη την στιγμή.
Σαν αυτόν που κινεί τις κούκλες, πρέπει να μπορείς να κρίνεις, και να δίνεις την προσοχή και την φροντίδα σου μόνο σε ότι έχει βαρύτητα εκείνη τη ώρα στη ζωή σου. Τίποτα πολύ, τίποτα για πάντα, όλα σε μια προσπάθεια να κρατήσεις την ισορροπία, και να φτάσεις στο τέλος έχοντας ζήσει μια ζωή ουσιαστική αλλά και αξιοπρεπή.
Είπε, η μαμά μου.
Και δέχτηκε σαν να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, το να είμαι εδώ και όχι εκεί, γιατί της είπα ότι έβαλα λαμπάκια στα παράθυρα και κάθομαι στο σκοτάδι και τα χαίρομαι.
Το μόνο που πρέπει να κάνεις τώρα, είναι να ξεκουραστείς, είπε.

* * * * * * *

...το καλύτερο

Τινάξαμε τα χαλιά, πετάξαμε τα σκουπίδια, αλλάξαμε διακόσμηση,
νέα χρόνια, νέα ζωή.
Και με το αριστερό και με το δεξί, μαζί.
Ωραία.

* * * * * * *

με οικογένεια

Ζούσα σε ένα σπίτι με θέα ….., διαβάζοντας βιβλία, σκεπτόμενη τους άνδρες και την δουλειά. Γκρίνιαζα, έκανα την τρίχα τριχιά.
Τώρα έχω οικογένεια.

Δεν είναι ζωή να κάθεσαι να μιζεριάζεις και να λες: "Γιατί δεν με αξιοποιούν στη δουλειά;", "Γιατί δεν με καταλαβαίνουν οι άνδρες;". Ξέρω πολλές γυναίκες που είναι στην ίδια κατάσταση με μένα. Είναι μόνες τους, "αυτάρκεις" και ζουν μια ψευδαίσθηση. Τη ζωή όμως τη ζεις μέσα από την οικογένεια.

Η dark maiden με οδήγησε στη συνέντευξη που έδωσε η Ελένη Καλογεροπούλου στον Σταύρο Θεοδωράκη, στα ΝΕΑ του Σαββάτου.

Ανατρίχιασα, ντράπηκα, χάρηκα, φοβήθηκα, έχωσα το κεφάλι μου στο χώμα-να μη βλέπω τα δύσκολα-όπως πάντα, μα αυτή τη φορά το ξανάβγαλα.
Και την θαύμασα πάρα πολύ, γιατί αυτό της το βήμα μου φάνηκε το πιο δύσκολο απ όλα, στις διαδρομές που έχει κάνει ως τώρα μέσα σε αγνώστους και σε πολέμους.

* * * * * * *

Χριστουγεννιάτικη γιορτή

-Σου είπα, δεν θέλω να φορέσω πράσινη μπλούζα και μαύρο κολάν, φούστα θέλω να φορέσω…
-Μα, Χρύσα, είδες ποτέ σου εσύ ξωτικό με φούστα?
-Εγώ δεν θέλω να είμαι ξωτικό. Θέλω να είμαι εξωτικό…

* * * * * * *

Τι καλά, τι καλά, άρχισε να Χριστουγεννιάζει…!!!

Μ΄ αρέσουν πολύ τα χριστούγεννα, πάρα πολύ. Αν ήταν δυνατόν, θα τα γιόρταζα όλο το χρόνο. Που τα γιορτάζω δηλαδή, αν λάβει κανείς υπόψη ότι έχω δύο γατάκια με κόκκινα κασκόλ, αγκαλιασμένα, σε μια κούνια κάτω από την επιγραφή «merry christmas» κρεμασμένα στον τοίχο όλο το χρόνο, και παραδίπλα μερικές μπαλίτσες με χριστουγεννιάτικες σκηνές-απ΄ αυτές που τις κουνάς και τα χιονάκια στροβιλίζονται μέσα στο νερό τόσο αργά κι απαλά που νομίζεις ότι είσαι εκεί μέσα και πετάς…

Μ΄ αρέσει που στο ραδιόφωνο έχει ΟΛΗ μέρα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, μ αρέσει ν ακούω ξανά και ξανά το Last Christmas I Gave You My Heart-και να θυμάμαι το βιντεοκλίπ με την παρέα μέσα στα χιόνια, μ αρέσει που όπου και να κοιτάξεις αναβοσβήνουν φωτάκια, μέρα-νύχτα, όμορφα και κακόγουστα, μ αρέσει που όλα γίνονται κόκκινα πράσινα και άσπρα, και που η τηλεόραση παίζει ταινίες με χιόνια-και στο βάθος φαίνεται Το Σπίτι, γεμάτο φως, μυρωδιές και ζεστασιά…

Ξέρω πολύ καλά ότι οι οικογενειακές συγκεντρώσεις που φαίνονται τόσο θαυμάσιες στις ταινίες, πάντα, (πάντα, σας λέω), αποτυχαίνουν. Όσο κι αν αρχίσεις τα σχέδια βδομάδες πριν, τα ψώνια και τις ετοιμασίες απο μέρες, όσο κι αν η διακόσμηση του σπιτιού και του τραπεζιού είναι καλύτερη κι απο περιοδικού…

Μετά το φαί, κι αφού ειπωθούν όλων των λογιών οι καλές κουβέντες για τη γέμιση της γαλοπούλας και τις πατατούλες φούρνου, μετά όλοι θέλουν να γυρίσουν στα σπίτια τους για να ησυχάσουν. Τα ταπεράκια με τα υπολείμματα γεμίζουν-συνοδεία αγάπης σ αυτούς που για τη χαρά τού να τους έχεις όλους μαζεμένους γύρω σου μαγείρεψες, και η πόρτα κλείνει.

Τα τελευταία χρόνια πέρασα πολύ όμορφα χριστούγεννα αυτές τις ώρες τις «μετά», με την σκέψη ότι αύριο-δεν-θα-κάνω-απολύτως-τίποτα γιατί είναι ΠΑΛΙ αργία, ότι θα φάω ΠΑΛΙ γέμιση από την (ευτυχώς πολλή!) που περίσσεψε, ότι -επιτέλους- θα αδειάσει το κεφάλι μου μέσα στην ερημιά του σπιτιού από όλα που το βαραίνουν (μπας και βρω εμένα...).

Τα Χριστούγεννα για μένα είναι ταυτισμένα με τη λέξη ΣΠΙΤΙ- γεμάτο φως, μυρωδιές και ζεστασιά…
(Καταλαβαίνεις γιατί δίπλα σου νιώθω συνέχεια Χριστούγεννα?)

* * * * * * *