θα κυλιστώ έξωμέχρι οι μηροί μου να μουσκέψουν απ' τα καυτά λουλούδια
θα πάρω τον ήλιο στο στόμα μου
και θα βουτήξω μέσ' στον ώριμο αέρα
ζωντανός
με τα μάτια κλειστά
* το ένα ποίημα του e. e. cummings, το άλλο από εδώ
θα κυλιστώ έξω
Θέλω να σκεφτώ ξανά επικίνδυνα κι ευγενή πράγματα. Θέλω να είμαι ελαφριά και παιχνιδιάρα. Θέλω να είμαι απίθανη και όμορφη, και να μη φοβάμαι τίποτε, σαν να είχα φτερά.
Σήμερα ξεκαθάρισα ένα σωρό πράγματα στο σπίτ, χαρτιά κυρίως, στίβες από έντυπα που φυλάω για "την περίπτωση που θα χρειαστούν", για συναισθηματικούς λόγους, γιατί "κοίτα τι ωραία που τα λέει/τι ωραία χρώματα/τι ωραίο σχέδιο", για "να το ξαναδιαβάσω αυτό κάποια στιγμή"... Τέτοια.
Ο Φρόυντ απ'αρχής μέχρι τέλους ανησυχούσε αδικαιολόγητα για την υγεία της και συχνά έλεγε πως δύο καθήκοντα είχε μόνο στη ζωή της, να είναι καλά και να τον αγαπάει.
Συγκυρίες είναι πιθανότατα δυό κυρίες που κάθονται δίπλα-δίπλα και σου κλείνουν το δρόμο, κι ορίζουν αυτές την πορεία της ζωής σου.
Ζήλευα το καθετί που είχε ζήσει δίχως εμένα, αν και ήξερα ότι δεν έπρεπε ν'αφήνω να φωλιάζουν στην καρδιά μου τέτοια συναισθήματα, αφού χάρη στην καλοσύνη του θεού αξιώθηκα να μοιραστώ με τον Σεμπάστιαν σχεδόν τη μισή ζωή του.