Όταν έχει απεργία το μετρό, πηγαίνω στη δουλειά με το αυτοκίνητο.

Ανεβαίνοντας την Αγίου Μελετίου, επτά η ώρα το πρωί. Κατηφορίζει βιαστικά στο αντίθετο ρεύμα μέσα στο σκοτάδι, σπρώχνοντας ένα καροτσάκι σουπερ μάρκετ τιγκαρισμένο με παλιοσίδερα και χαρτόνια. Νύχτα. Κάθε λίγο ανάβω το καλοριφέρ του αυτοκινήτου γιατί κρυωνουν τα χέρια μου, και μετά το σβήνω πάλι γιατί ζεσταίνομαι. Φοράω δύο ζευγάρια γάντια: μάυρα, με δάχτυλα, κι απο πάνω κόκκινα χωρίς δάχτυλα, που τα έπλεξε η μαμά μου κι εγώ κέντησα πάνω τους χιονονιφάδες.

καραμέλα ματιών (*)

Αυτό ήταν το πρώτο. Μετά ήρθαν κι άλλα πολλά.
Τώρα που ξανακοιτάζω τις φωτογραφίες, συνειδητοποιώ ότι αυτό που έχει σημασία δεν είναι η ποσότητα, και -τι περίεργο- ούτε καλά-καλά το αποτέλεσμα .
Αυτό που απολαμβάνω είναι τόσο απλό που με εκπλήσσει. Είναι τα χρώματα, η υφή του νήματος, το βελονάκι, το σχέδιο, οι δοκιμές, η προοπτική.
Αυτό που μένει είναι η απόλαυση εκείνων των ωρών που προσπαθείς να συνδυάσεις χρώματα, να αποφασίσεις το σχέδιο, που φτιάχνεις, που ξηλώνεις, που σταματάς και θαυμάζεις. Που ανυπομονείς να γυρίσεις στο σπίτι για να πλέξεις. Που κουβαλάς τα πλεκτά σου στη δουλειά, που στέλνεις φωτογραφίες με μειλ, για να μοιραστείς τη χαρά σου με τους ανθρώπους.

(*) eye candy