τι θα φάμε

ΑΠΟΚΡΙΕΣ. ΤΙ ΘΑ ΦΑΜΕ; 
Posted on 21/02/2014 by Αλεξάνδρα Θωμά 
Αι απόκρεω είναι δυο, η κρεατινή και η τυρινή. Τι θα φάμε λοιπόν. Στην κρεατινή θα κάνουμε μια ωραία κρεατόπιτα και ένα απλό φαγητό όπως κεφτεδάκια με σάλτσα ντομάτας και πιλαφάκι ή μακαρόνια, σαλάτα, τυράκι, και ένα κεϊκ με πορτοκάλι. Κρεατόπιτα ή κοτόπιτα. 
Κρεατόπιτα. Υλικά.


Ένας χείμαρρος συνταγές.
Να γινόταν τα βλέπατε την κυρία Αλεξάνδρα, να την ακούγατε. Μιλάει όπως γράφει, κοφτά και γλυκά. Και όλες αυτές οι συνταγές είναι συνεχώς στο τραπέζι τους, μαζί με φίλους, από τα χέρια της νύφης της οι περισσότερες πια.

art

Μερικές μέρες όλα φαίνονται δύσκολα, φοβάσαι να κουνηθείς.

~ Harry Watson

Έλα

Ο έρωτας δεν υπάρχει. Εκτός από τον προς εαυτόν. Αυτό είναι που κάνει να βλέπουμε σαν έρωτα την επιθυμία να είμαστε δίπλα σε κάποιον που μας αρέσει: γιατί έτσι περνάμε όμορφα. Ή για να γονιμοποιηθούμε. Επίσης, για να έχουμε αυτί να ακούει τις σκέψεις μας. Για να είμαστε ζευγάρι όταν μας καλούν σε γάμους και βαφτήσια. Για να μην τρώμε μόνοι μπροστά στην τηλεόραση αλλά να τρώμε με παρέα μπροστά στην τηλεόραση. Για να ζεσταίνουμε τα κρύα πόδια μας το βράδυ. Για να κοιμόμαστε καλύτερα: δεν έχει ύπνο σαν αυτόν που κάνεις με το μπράτσο του αγαπημένου σου για μαξιλάρι. Είναι απόλαυση, είναι χαλάρωση, είναι παυσίπονο, χαλαρωτικό, ηρεμιστικό και αντικαταθλιπτικό μαζί. Ομώς όχι, τι λέω, ο έρωτας δεν υπάρχει. Είναι ψευδαίσθηση, είναι παραμύθι. Αν το αντικείμενό του "έρωτά" σου δεν σε θέλει, πονάς, πονάς, πονάς, πονάς, ε κάποια στιγμή προχωράς παρακάτω. Ζεις.

Κι εκεί που ζεις, σιγά-σιγά, σχεδόν από το τίποτα, κάποιος σου γράφει ένα ποίημα, από τη χαρά του που λαχταράς να τον δεις όσο εκείνος εσένα.

~ Εδώ, μαζί με άλλες 19 ιστορίες. Και η εικοστή.

βόλτα

Περπατάω στο Παρίσι μέσα στο google maps και, χωρίς να θυμάμαι την οδό, βρίσκω το ξενοδοχείο όπου μείναμε πριν 13 χρόνια. Αναγνωρίζω ένα ένα τα μαγαζιά που προσπερνούσαμε τρέχοντας κάθε μέρα λόγω παγωνιάς για να μπούμε στο σταθμό του Μετρό. Βλέπω τους δρόμους, τα κτήρια, τα μπαλκόνια, τα μαγαζιά και τα θυμάμαι σαν να ήταν χθες. Γιατί δεν μπήκαμε στο σουπερμάρκετ; Γιατί δεν καθήσαμε πουθενά για καφέ; Ποιά ήμουν τότε, ήμουν άλλη; Πού ήμουν η εγώ;

ταινίες

About Schmidt (2002)

Cantando dietro i paraventi (2003) 

Nebraska (2013) 

Reign Over Me (2007) 

Για το Νεμπράσκα δεν έχω λόγια. Ένα χιούμορ σαν Αδελφοί Κοέν, υπέροχο. Ελπίζω να πάρει Όσκαρ καλύτερης ταινίας.

Το Reign over me και το Σχετικά με το Σμιτ, υπέροχα επίσης.

little window on my little world

   On 11 December 1957, Beckett heard from Con Leventhal, that his wife and Beckett's own former love, Ethna MacCarthy, was suffering from terminal cancer of the throat. He was utterly devastated. He wrote immediately to ask whether there was any specialist whom they could consult or any form of specialised treatment that they could obtain, either in Britain or America, adding "I need' nt tell you you may count on me financially up to the limit". He was to repeat this offer on several subsequent occasions.

   From December until Ethna's death eighteen months later, Beckett wrote her long, sometimes very beautiful letters, which can only be described as touching love letters written to someone for whom he had never lost his feelings of deep affection. Uncharacteristically, he deliberately padded his letters out with what he called "my silly news" so as to interest and entertain her while she was ill at home or in hospital: "I suppose the best I have to do", he wrote to her, "is to open for you my little window on my little world."

~ Damned To Fame-The Life of Samuel Beckett, by James Knowlson (p.442)

~ Η φωτογραφία είναι από εδώ.

Portrait of Wally (2012)

ταινίες

A Christmas Tale (2008) 

(μια περίεργη, όμορφή ταινία, με τον τρόπο που μπορεί μια γαλλική ταινία να είναι περίεργη και όμορφη μαζί)

The Life of Emile Zola (1937)

(o οποίος πέθανε από αναθυμιάσεις του μαγκαλιού στην κρεβατοκάμαρά του τη νύχτα)

Il y a longtemps que je t'aime (2008)

 
 Μήπως θα πρέπει να βαθμολογώ τις ταινίες; Αυτή θα έπαιρνε 10 (στα 10)

ταινίες

 

rush (2013)

 Να η απόδειξη πώς μια ταινία μπορεί να είναι από τις καλύτερες (στο ατομικό μας σύμπαν, πάντα) ενώ έχει ένα θέμα που δεν σ' ενδιαφέρει καθόλου.
Οι ταινίες είναι παραμύθια. Κι όταν ο παραμυθάς σε καθηλώσει για δυό ώρες στη θέση σου, σε κάνει να βγαίνεις κάθε τόσο από την υπόθεση και να σκέφτεσαι ω-δες πώς το έδειξε αυτό, τότε αυτή τη λες μια κυριολεκτικά καλή ταινία.
(Το Rush λέει την ιστορία του Νίκυ Λάουντα, λίγο πριν και λίγο μετά το ατύχημα.)

summer hours (2008)

Wu Qingyuan (2006)

at the city

O Henri Hayden (1883-1970) έγινε φίλος-για-πάντα του Σάμιουελ Μπέκετ όταν συναντήθηκαν στο χωριό Ρουσιγιόν της Νότιας Γαλλίας όπου είχαν καταφύγει με τις συντρόφους τους κατά την διάρκεια του πολέμου (1942-1945).

Ο πρώτος, κουβαλούσε τα πινέλα του και ζωγράφιζε μεσα στη φύση ενώ δίπλα του ο Μπέκετ, ο οποίος είχε περάσει μέρες και μήνες μέσα στα μουσεία της Ιρλανδίας, του Λονδίνου, της Γερμανίας και του Παρισιού, και είχε διαβάσει σωρούς βιβλίων τέχνης,  δούλευε στη γη.