summer in the city

Διάβασα μέσα σε μια μέρα (ε καλά, δεν είναι και κατόρθωμα με τέτοια γλώσσα που κυλάει και τέτοιο θέμα που δεν τ'αφήνεις απ'τα χέρια σου) Το δαιμόνιο του Γιώργου Θεοτοκά.
Μετά, χθες, ξεκίνησα τις Απροσδόκητες ιστορίες του Ρόαλντ Νταλ, που επίσης κυλάει σαν νερό. Όμως γενικά προτιμώ τα μυθιστορήματα από τις ιστορίες, και τη λογοτεχνία από τα έξυπνα σενάρια.
Πριν από τα παραπάνω, πέρασα μια γρήγορη Το Κουτσό του Χούλιο Κορτάσαρ. Ξεκίνησα κανονικά, αλλά στο δρόμο με κούρασε, χανόμουν, νύσταζα, έχανα τον ειρμό. Ή κάτι δεν κατάλαβα καλά ή (πράγμα που θεωρώ πιθανότερο) δεν ήμασταν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. 

η μικρότερη νύχτα του χρόνου

Σάββατο βράδυ, Σινέ Πέραν,  Τα δύο πρόσωπα του Ιανουαρίου.

Στις 11 το βράδυ, αλλά σχεδόν το ίδιο και από τις 8, οι γειτονιές ήσυχες σαν άδειες, τα περισσότερα σπίτια σαν ακατοίκητα.
Γυρνώντας ήταν τόσο έντονες οι μυρωδιές από το αγιόκλημα, τόσο ελαφρύ το αεράκι, σκέφτηκα δεν έχει σημασία, είτε Περιστέρι είτε Λισαβόνα, δε χρειάζεται να μετακινηθείς πολύ για να ταξιδέψεις.

καλοκαιρινό

Εντωμεταξύ, καθώς εκτυλίσσεται αυτό το δροσερό ανοιξιάτικο καλοκαιράκι, και πάνε σύννεφο οι βόλτες, τελείωσε το frangiflutti.

an Emperor of Books

Διαβάστε για τον Philani E Dladla εδώ. Δείτε και τα σχόλια.
Έχει και φεισμπουκ.
An Emperor of Books.
Γιατί τέτοιες ιστορίες, (πόσο μα πόσο έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη μας), γιατί μέσα μας παλεύει μονίμως η επιθυμία να είναι αληθινές, με τη φωνή που λέει κορόιδο, άλλη μια ιστορία που σου πούλησαν.

μαθαίνεις

Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.
Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι,
και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια,
και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια,
και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις,
και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα,
με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού.
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ επισφαλές για σχέδια
και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις
πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια.
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
και ότι, αλήθεια, αξίζεις.
Και μαθαίνεις, μαθαίνεις,
με κάθε αντίο μαθαίνεις.

~ Xόρχε Λουι Μπόρχες

ένα παραμύθι

 Μια μέρα που είχε πάρα ΠΑΡΑ πολύ κρύο, τέτοιο που είσαι τυλιγμένος με κασκόλ, σκούφο και γάντια έτσι που δε φαίνονται παρά τα μάτια και η μύτη σου, και φύσουσε κιόλας πολύ κρύο, είχαμε ραντεβού με τη Σταυρούλα για καφέ. Σάββατο πρωί πρέπει να ήταν, όπως συνήθως.
Μάλλον επίσης είχαμε αποφασίσει να εξερευνήσουμε το καφέ που είχαμε μάθει ότι υπάρχει στον ημιόροφο των εκδόσεων Πατάκη στην Ακαδημίας. Βιβλιοπωλείο ΚΑΙ καφέ μαζί- ε, δεν υπήρχε περίπτωση να μην το επισκεφτούμε.
Πήραμε λοιπόν την Ακαδημίας-υπέροχος δρόμος η Ακαδημίας, από τους πιο αγαπημένους μου δρόμους του κέντρου και όλης της Αθήνας, ειδικά το καλοκαίρι που είναι έρημη και έχει έντονες σκιές. Εκείνη τη μέρα είχε παγωνιά βέβαια και φυσούσε, είπαμε μόλις ένα γειά και το βάλαμε στα πόδια δίπλα-δίπλα, μέχρι να φτάσουμε κάπου ζεστά. Δεν γνωριζόμασταν και πολύ καλά τότε ακόμα-κι έχει σημασία που το λεω αυτό. Μάλλον ήταν τον χειμώνα του 2008, αφού εκείνος ήταν ο πρώτος χειμώνας που περνούσα στην Αθήνα.
Για να μην πολυλογώ άλλο, μπήκαμε, καθήσαμε, παραγγείλαμε τον καφέ μας. Δεν νομίζω ότι έχει σημασία αλλά η Σταυρούλα παίρνει σχεδόν πάντα νες καφέ κι εγώ τότε έπαιρνα καπουτσίνο.
Δεν θυμάμαι πόσα τραπέζια είχε για καφέ στον ημιόροφο, μπορεί να είχε κι άλλα, αλλά κόσμο δεν είχε, οπότε αυτό που έχει μείνει στο μυαλό μου είναι εμείς, ένα τραπέζι με καφέδες και γύρω μας βιβλία, ΒΙΒΛΙΑ, όπως στις ζωγραφιές, δυό κοριτσάκια με κόκκινες μύτες και γύρω τους στίβες τα βιβλία.
Εκείνη τη μέρα είναι που ανακαλύψαμε με τη Σταυρούλα ότι, παρόλο που μεγαλώσαμε σε διαφορετικές πόλεις, σε διαφορετικά σχολεία, σε άλλες γειτονιές, πρέπει όμως να ήμασταν συμμαθήτριες... Τα βιβλία που διαβάσαμε, τα βιβλία που δανειστήκαμε από βιβλιοθήκες, οι σκέψεις μας, η ασφυξίες μας, οι τρέλες μας, τα όνειρά μας, όλα τα είχαμε ζήσει, ερήμην μας, μαζί.
Ξεκινώντας από εκείνη τη μέρα αρχίσαμε να χτίζουμε κομματάκι κομματάκι τη σχέση μας, με υλικό τα βιβλία. (Και τους πίνακες. Και τα ταξίδια.) Κι έτσι εμείς οι δύο, οι εντελώς διαφορετικές σε ένα σωρό πράγματα, γίναμε αδελφές.

 

Πάρε τον δυνατό ήλιο της Πορτογαλίας-όλες οι σκιές, οι δρόμοι, τα καφέ, είναι εκεί και θα μας περιμένουν όσο χρειαστεί. Το καλύτερο όμως είναι ότι είναι κι εδώ κι ακόμα καλύτερα, μόνο να καταφέρνουμε να βάζουμε τα κατάλληλα μάτια.

~ Οι φωτογραφίες είναι της a mesa de luz.

μια τόσο καλή κυρία

"Σπούδασε αρχιτέκτονας με ειδίκευση στις γέφυρες στην Αμερική. Έχει λίγο καιρό τώρα που πήγε στο Ντουμπάι γιατί εκεί βρήκε δουλειά, μα είναι δύσκολο τόσο νέος στη χώρα να βρει να νοικιάσει αξιοπρεπές κατάλυμα. Έτσι αναγκαστικά μένει για την ώρα σ' ένα διαμέρισμα μ' ένα σωρό εργάτες που έχουν πάει εκεί επίσης για δουλειά, Ινδούς και τέτοια, και αναγκάζεται να τους βλέπει να ζουν στοιβαγμένοι και να τρώνε όλοι μαζί ρύζι με το χέρι από μια πιατέλα."
(hashtag: όλοι οι μετανάστες είναι ίσοι αλλά μερικοί είναι πιο ίσοι από τους άλλους)

Το παραπάνω είναι πραγματικό, μου το είπε μια κυρία σήμερα στη δουλειά και αφορά ένα παλικάρι, συγγενή της. Μέσα στην γενικότερη κουβέντα περί ανεργίας στη χώρα μας. Μια τόσο καλή κυρία, ένιωθε πραγματικά ότι ο δικός της μετανάστης είναι διαφορετικός, πολιτισμένος, σημαντικός, είναι εκεί από ανάγκη κι όχι γιατί το ήθελε, και λυπόταν που μέσα στις λοιπές δυσκολίες του ήταν και οι παραπάνω συναναστροφές. Δεν το λέω ειρωνικά, το λέω με απορία για τον τρόπο που σκέφτεται ο άνθρωπος.

του πνεύματος

Όλα θα αργοσβήσουν μέσα στη λησμονιά.

Και η κραυγή του πιθήκου.

Και ο ασπριδερός χυμός που βγαίνει από την πληγωμένη φλούδα του καουτσουκόδεντρου,

και το πάφλασμα των νερών πάνω στην καρίνα του πλοίου που ταξιδεύει,

όλα αυτά θα είναι πιο αξιομνημόνευτα απ' όσο

τα ατέλειωτα αγκαλιάσματά μας.

~ Άλβαρο Μούτις, Οι χαμένες δουλειές

η γιορτή της ασημαντότητας

Δεν ξετρελλάθηκα, ούτε όμως μετάνοιωσα που το διάβασα (και που το αγόρασα) .
Ο Κούντερα είναι σαν τον Γούντυ Άλλεν (και όχι σαν τον Αλμοδοβάρ): σταθερή αξία.
Είναι και θέμα ιδιοσυγκρασίας: αν δεν επιθυμείς εκπλήξεις παρά μόνο μέσα σε λογικά πλαίσια, παρά επιθυμείς την παράταση της απόλαυσης μέσα στο χρόνο, τότε ναι, σε αφήνει ικανοποιημένο.

χαρούμενη

Αχ γέρασαν, άσπρισαν, πόσα χρόνια πέρασαν από τότε που τους πρωτοείδα, σχεδόν τριάντα-το 1984, πάντα μαζί, στην είσοδο του Ολύμπιον, στους δρόμους του κέντρου, πάντα μας χαιρετούσαν ευγενικά κι απορούσα, χωρίς να 'χουμε ποτέ γνωριστεί στην πραγματικότητα, εξ όψεως μόνο, μετά κατάλαβα, όπως γνωρίζουν όλο τον κόσμο του κέντρου της πόλης.
Τι καλά που μαθαίνω νέα τους, πόσο θα ήθελα να ακούσω κάποτε την ιστορία της ζωής τους.

Πόσο πολύ πολύ με έκανε να χαρώ σήμερα αυτή η φωτογραφία από την parallaxi.