Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη. Το πρώτο εστιάζει στα παιδικά χρόνια του συγγραφέα (πατέρας φασίστας στην θεωρία και στην πράξη, στην κοινωνία και μέσα στην οικογένεια), το δεύτερο στις φιλοσοφικές ασχολίες της ενήλικης ζωής του (στις σχέσεις του με τα βιβλία και με τους δασκάλους του), και το τρίτο στα γηρατειά του πατέρα του (εντελώς χονδρικά αυτός ο διαχωρισμός). Και τα τρία μέρη είναι εξαιρετικά, στο πρώτο δεν μπορείς να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου, το δεύτερο με φρέναρε λίγο-δεν διαβάζεται με την ίδια ταχύτητα, φυσικά, αλλά είναι απολύτως κατατοπιστικό. Το τρίτο μέρος με τάραξε, γελούσα νευριασμένη, ήταν σαν να διαβάζω για τη μαμά μου-όλοι οι γέροι του κόσμου ίδιοι, σ΄όλες τις χώρες, όλες οι σχέσεις, όλα ίδια.
Πώς εξέρχεται κανείς από την παιδική του ηλικία; με την επανάσταση και τη φυγή, αλλά κυρίως μέσα απ΄ότι τον έλκει, δηλαδή αγαπώντας με πάθος όλο και περισσότερα πράγματα που τον ωθούν να βγει στον κόσμο.
Μετά Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα είχα διαγράψει τον Πασκάλ Μπρυκνέρ από το αναγνωστικό μου μέλλον και χρειάστηκαν εικοσιπέντε χρόνια και (κυρίως) μια πρόταση από φίλη της λέσχης Ανάγνωσης (και ένα όμορφο εξώφυλλο, ας το πούμε κι αυτό) για να τον ξαναδιαβάσω.
Μέσα σ΄αυτά τα εικοσιπέντε χρόνια, ή εγώ άλλαξα ή αυτός ωρίμασε, ή (το πιθανότερο) και τα δύο μαζί. Ωραία να το ανακαλύπτει κανείς αυτό. Και πιο ωραίο το να μην χάνει την ανάγνωση καλών βιβλίων.
