αξίζει κανένας να ζει

Αυτό που με συγκίνησε όταν πρωτοδιάβασα για τον Μπρους Τσάτουιν σε μια εφημερίδα (κι έτσι έμαθα για την ύπαρξή του με αφορμή τον τότε πρόσφατο θάνατό του) ήταν το ότι η σύζυγός του ήταν πάντα δίπλα του παρόλο που είχαν χωρίσει, παρόλο που ήταν αμφίφυλος και πέθανε απο aids. Αυτό, το η σχέση δύο ανθρώπων να μένει αγάπη μέσα στην εξέλιξη της ζωής τους (χωρισμό, διαζύγιο, απομάκρυνση) είναι που επιβεβαιώνει στα μάτια μου ότι η αγάπη υπήρξε πραγματικά. Αυτή την αγάπη αναγνωρίζω και αυτή χρειάζομαι να υπάρχει για να αξίζει η ζωή.

Μετά έμαθα κι άλλες ιστορίες, είδα ότι δεν είναι σπάνιο πουλί αυτή η εντελώς αγάπη.

H Σιμόν ντε Μπωβουάρ και ο Σαρτρ-οι πιο διάσημοι (με όσο νερό είχε το κρασί της σχέσης τους, αλλά πάλι).

Η ηρωίδα του The Μaytrees, της Annie Dillard.

Το κορίτσι από τη Δανία, η ζωγράφος Gerda Wegener και ο σύζυγός της Einar/Lili Elbe.

Η Πάττι Σμιθ και ο Ρόμπερτ Μέιπλθορπ-το βιβλίο που διαβάζω αυτές τις μέρες: Είχαμε μάθει, ότι κι αν γινόταν, να κοιμόμαστε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.