Τόσο δύσκολο είναι οι άνθρωποι με τους οποίους συναλλάσσεσαι-καθημερινά, συνάδελφοι, πελάτες και συνεργάτες, να καταλάβουν ότι απέναντί τους είναι άνθρωπος, με αισθήματα και διάθεση, κι όχι μηχάνημα?
Μερικές μέρες νιώθω-με τρόμο, πως η έκφραση «αγώνας για την επιβίωση», είναι κυριολεκτική. Αγώνας, race, ρίγκ, χαστούκια.
Σαν οδοστρωτήρες περνάνε από πάνω σου, και το χειρότερο είναι ότι ο λόγος, η αιτία για όλα αυτά δεν είναι ουσιαστικός. Είναι μόνο η έλλειψη περίσκεψης για τον απέναντι, τίποτε άλλο.
Πόση υπομονή? Πόση?
* * * * * * *
11 σχόλια:
Έτσι ακριβώς είναι.Η ζωή είναι δύσκολη και σκληρή με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να χάνουν τις λίγες καλές στιγμές τους επειδή όταν αυτές έρχονται είναι ήδη κουρασμένοι.Πρέπει όσο μπορούμε να αντιστεκόμαστε.Να αφήνουμε τη δουλειά έξω από το σπίτι, να κολλάμε με τις ωραίες στιγμές της μέρας μας (το αγαπημένο σου τραγούδι ξαφνικά στο ράδιο ας πούμε..).Εγώ τα καταφέρνω..αφήνω έξω απο την πόρτα ότι με κουράζει και χαρίζω στον εαυτό μου μικροαπολαύσεις.Η ζωή φεύγει αστραπή.Και τι μένει;Οι έντονες στιγμές που ζήσαμε και μας έκαναν να αισθανθούμε 100% ζωντανοί.
Lemon μου, σου έχω πει τόσες φορές. Μην δίνεις σημασία. ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΑΡΕΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ. Απλά χαμογελάμε.Κουνάμε το κεφάλι και από μέσα μας μπορεί να βρίζουμε και να αφήνουμε τους άλλους να πιστεύουν ότι είναι αυτοί οι δυνατοί. Αστους να το πιστεύουν!!!!
Φιλάκια Πολλά.
Όση και να΄ναι η υπομονή lemon μου, κάποια στιγμή εξαντλείται κι αυτή.
Η μόνη απάντηση είναι τα "λιμανάκια" μας - οι άνθρωποί μας, οι μουσικές μας, οι βόλτες, όλα όσα θα μας κάνουν να πούμε "ουφ, άντε μωρέ που θα σκάω γι' αυτά"
:)
Καθόλου, ΠΙΑ, υπομονή, λεμονάκι. Διεκδικώ το δικαίωμά μου να είμαι άνθρωπος, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Χαίρομαι που γνωριστήκαμε :))
Καλώς ήρθες σινεφιλ, κάπου έπιασε το μάτι μου το kill bill, θα ρθώ να σε επισκευτώ, κάνε καφεδάκι!
Πεταλουδίτσα, χιονονιφάδα, είχα τις μαύρες μου σήμερα, ξέρετε πως είναι, είναι κάτι μέρες που κρατιέσαι, κρατιέσαι...και τ ακούνε οι φίλοι σου τελικά,ε? ευχαριστώ που είστε εδώ και μ ακούτε...
Κουκλίτσα, γράφαμε μαζί...
Κι εγώ χαίρομαι που σε γνώρισα, αυτό το διεκδικώ που είπες, μεγάλη κουβέντα, θέλει πολύ δουλειά...
Τι έγινε βρε Lemon και σε στενοχώρησαν; Παίζει κανένας ανάδρομος Πλούτωνας και πέσαν όλοι μαζί σήμερα επάνω σου;
Μήπως σε ζηλεύουνε που είχες πάρει άδεια για το φεστιβάλ;
Τα χαστούκια κομμένα να τους πεις γιατί θα πλακώσουν μπλογκοσεκιουριτάδες και θα γίνει της μπόγκόσφαιρας. Γκέγκε;
Προσπάθησε να χαμογελάς, κάνει τους άλλους ν' ανησυχούν (παλιά κινέζικη παροιμία).
Ελπίζω την Τρίτη να πάνε όλα καλύτερα:)
Κι αν πάλι όχι (που το απευχόμαστε), εμείς είμαστε εδώ.
Γμτ μου, στενάχωρα ξεκίνησα...
Μη μασάς Λεμονίτσα μου, και μη στίβεις άλλο το κορμάκι σου. Στο τέλος θα μείνεις μόνο λεμονάδα...
Και αν σκεφτούμε ότι με λίγη ευγένεια και ένα χαμόγελο θα γινόταν όλων η ζωή καλύτερη... πόσο απλό και εύκολο.
τελος στο ελος...
βαλτωμενα πραματα, καταστασεις, λογια... τελος!
στην γεννηση της καταστασης διευκρινηση προθεσεων και θεσεων...
και σε οποιον αρεσουμε!
για τους αλλους δεν θα μπορεσουμε...
την καλημερα μου!
;)
Πως γίναμε έτσι ε; Είναι σαν αυτό που εκνευρίζει αφάνταστα τον κύριο βοβ (και εμένα) στα σούπερ μάρκετς. Το σπρωξίδι. Χωρίς ένα συγνώμη, χωρίς ένα χαμόγελο. ΄Ηταν κάτι που μου έκανε τρομερή εντύπωση στην Αμερική. Σου χαμογελάνε και λένε "σόρρυ" πριν καν πλησιάσουν τα καρότσια. Εδώ ο κόσμος φέρεται λες και φταις που είσαι στον ίδιο διάδρομο.
Νομίζω οτι έχουμε γίνει αγενείς ως λαός. Γι'αυτό και δεν σεβόμαστε ούτε την δουλειά, ούτε την προσωπική ζωή του άλλου.
Δημοσίευση σχολίου