Άνοιξη 1985, ΑΠΘ, μια παρέα πρωτοετείς φοιτητές βαδίζει από τη ΦΜΣ προς την φοιτητική λέσχη-για μεσημεριανό φαγητό. Ανάμεσα τους κι εμείς-ολόφρεσκο τότε ζευγαράκι, κι είμαστε αμέσως μετά το ΑΧΕΠΑ, ακολουθώντας ένα στενό μονοπατάκι, σ΄ένα σημείο με μπάζα και χώματα… κι ξαφνικά εγώ, περπατώντας χοροπηδηχτά και απρόσεχτα όπως πάντα, μιλώντας και χειρονομώντας, κυρίως βασιζόμενη ότι θα στηριχτώ στο χέρι σου που ήταν περασμένο στη μέση μου, παραπατώ και σωριάζομαι φαρδιά-πλατιά στα χώματα. Επικρατεί σιγή δευτερολέπτων καθώς όλοι με ψάχνουν, προσπαθούν να καταλάβουν τι ακριβώς έγινε κι εξαφανίστηκα από ανάμεσά τους, και όταν τελικά με εντοπίζουν, αν χτύπησα…
Kι εγώ τους κοιτώ επίσης, στρογγυλοκαθισμένη ( ναι, εκεί χτύπησα, όπου ακριβώς φαντάζεστε!), και-βλέποντας στα μάτια τους την έκπληξη, την ντροπή τους-για λογαριασμό μου, ανάμικτη με την επιθυμία να γελάσουν, τα γουρλωμένα τους μάτια, και κυρίως βλέποντας από απόσταση την αστεία στάση μου…ξεσπάω στα γέλια!
Με σήκωσες, μου τίναξες τη φούστα (τη μαύρη, την ινδική, με τα ελεφαντάκια), και συνεχίσαμε ξεκαρδισμένοι το δρόμο μας.
Μετά από χρόνια μου είπες, ότι εκείνη τη στιγμή κέρδισα την καρδιά σου, γιατί είδες ότι μπορώ να γελάω με τον εαυτό μου, χωρίς να παγιδεύομαι σε τυπικότητες και σε «πρέπει» -θέματα που εσένα σε πίεζαν πάντα (και ίσως σε πιέζουν ακόμα)…
Ακόμα γελάω με μένα, και όσο περνούν τα χρόνια περισσότερο, μάλλον όχι ακριβώς μ εμένα, όσο με την ίδια τη ζωή και τις παραδοξότητές της!
Στη δουλειά, για παράδειγμα, πολύ συχνά, σε στιγμές πίεσης και άγχους, σταματώ το χρόνο, παγώνω την εικόνα και μας βλέπω σαν σκηνή ταινίας, σαν ηθοποιούς ενός μιούζικαλ, που στην κορύφωση του δράματος αρχίζουν ξαφνικά να χορεύουν και να τραγουδούν….!
Ενας πελάτης της ουράς τραγουδάει το παράπονο του, και οι υπόλοιποι κάνουν χορευτικές φιγούρες υποστηρίζοντας τον, ο προιστάμενος απαντά με ένα σόλο και οι υφιστάμενοι σηκώνονται εν χορώ, και επαναλαμβάνουν τα λόγια, με τα χέρια ψηλά…
(για τη φίλη μου την butterfly, που κοιταζόμαστε και γελάμε όταν όλα είναι πολύ χάλια-και τα πιο χάλια εμείς οι ίδιες, για την φίλη μου την Dora, που μαζί γελούσαμε σε στιγμές απόλυτης σοβαρότητας-μέλη ενός αόρατου διατραπεζικού μιουζικαλ,
και last but not least για τον αγαπημένο μου, τον Κωνσταντίνο).
* * * * * * *
23 σχόλια:
Αχ, τι μού θυμίζεις λεμονάκι - στο δρόμο για τη λέσχη..:))))
Εύχομαι πάντα να έχεις το καλύτερο soundtrack!
(Χμ..να μαντέψω? Το Purple Rose του Woody το είδες??:D )
ε, φυσικά το είδα-με νιφαδούλα, όλα τα βλέπαμε εκίνη την εποχή, είμασταν τουλάχιστον άπαξ εβδομαδιαίως στο σινεμά...ήταν και ο έρωτας άστεγος, βλέπεις, δεν είχαμε και μουλτιπλεξ, ούτε αυτοκίνητο, στο κέντρο φέρναμε γύρες με τα πόδια όλη μέρα... (τι θυμήθηκα τώρα κι εγώ..!).
Λες να τρώγαμε εκείνες τις τεράστιες μερίδες παστίτιο σε διπλανά τραπέζια?
Λες να αγοράσαμε κασέτες και ινδικές μαντήλες απο τον ίδιο πάγκο?
σε φιλώ!
Είδες με τι μπορεί να κάνει "κρακ" η καρδιά ενός ανθρώπου, Λεμονάκι;
Ξύπνιος ο Κωνσταντίνος. Ασφαλέστατο το κριτήριο.Άνθρωπος με χιούμορ, δεν μπορεί να μην αξίζει. Και χιούμορ δεν είναι να γελάς με τους άλλους... χιούμορ είναι να γελάς με τον εαυτό σου...
Σ;)
Ναι γατούλη, νιώθω χαζή ώρες-ώρες που δεν έχω χιούμορ, αλλά τουλάχιστον το αναγνωρίζω-και το ευχαριστιέμαι τρελά όταν το βλέπω στους άλλους..!
Chanana, σίγουρα συναντηθήκαμε-είναι τρομερό, μπρρρ!!
Δες εδώ αν θέλεις.
Ορλάντο, χαχα, όντως, με ένα φού, σωριαζόμαστε..!
Παρακαλω το μιουζικαλ μπόλλυγουντ, όχι ότι κι ότι!
Γράφεις πολύ ωραία Lemon-άκι.Λες και εγώ σε λίγα χρονια να αναπολώ τέτοιες στιγμές όπως-στο δρόμο για τη λέσχη;. Τελικά (και διόρθωσέ με αν κάνω λάθος) αν και τελείωσα το ΑΠΘ το 2003 ήδη αισθάνομαι ότι τα φοιτητικά χρόνια ήταν τα καλύτερα της ζωής μου.Λες να αλλάξω άποψη στο μέλλον;Φέτος πάντως μόνο δουλειά-δουλειά βλέπω.Ηταν ξένοιαστα εκείνα τα χρόνια και κύλησαν σαν νεράκι τα άτιμα :-(
Καληνύχτα!
Αυτό το επίπεδο θα μας φάει lemon μου. Ελπίζω να μην θύμωσες με το ποστάκι μου. Σ΄αγαπάω πραγματικά και γιαυτό σε θυμήθηκα την συγκεκριμένη στιγμή. Μην Αλλάξεις. Σε προτιμώ έτσι...
Υ.Γ. Μερικές φορές όμως θα το ρίχνουμε το επίπεδο, εντάξει????
ΧΕΧΕΧΕΧΕ... όπως θα το ρίξουμε την άλλη Παρασκευή. ΕΤΟΙΜΑΣΟΥ!!!!!!
Υ.Γ.2 Κι εσύ γράφεις όμορφα :)
Πόσο ξένοιαστα χρόνια αλήθεια ήταν τα φοιτητικά ... Αμα ξέραμε τι μας περίμενε αργότερα, ίσως να τα απολαμβάναμε περισσότερο.
Τι μου θύμισες, βρε νονά. Οι γονείς σε άλλη πόλη (λόγω δουλειάς του μπαμπά), εγώ φοιτήτρια στο πατρικό σπίτι με όλες τις ανέσεις, ο γκόμενος στην πρωτεύουσα φοιτητής ... λογαριασμό σε κανένα να μη δίνω.
Α ρε και να ξαναρχόταν πίσω εκείνα τα χρόνια . . .
ΥΓ
Τι θα γίνει καλέ την άλλη Παρασκευή;;;;;
Λεμονάκι, σε λατρεύω!!!!!!!
:))))))
Πωπω το 85 πρωτοετής. Εγώ τότε πρέπει να ήμουνα ήδη Λέκτορας στο Φυσικό. Ναι, ναι εκείνος ο ωραίος...
Λεμονίτα μου σε ξαναδρίσκω!!!
Dora λέω να την πάω να ακούσουμε τον κύριο Πλούταρχο. Λες να έρθει??
atta gal!!!! go! μη χάνεις το χιούμορ σου ποτέ! Είναι το μοναδικό και πιο αποτελεσματικό όπλο για όλα!
Η λεμονάτη ξενοιασιά σε όλα τα επίπεδα.. Το καλύτερο όμως επίπεδο είναι όταν όντως είσαι σε χαμηλώτερο απο τους άλλους επίπεδο (λόγω τούμπας) να ξεραίνεσαι στο γέλιο..
Μπράβο
Πολύτιμη ικανότητα αυτή του παγώματος του χρόνου και του ξαναγραψίματος της σκηνής! Εύχομαι να την έχεις μέχρι τα βαθειά γεράματα.
Lemon-άκι, εύχομαι πάντα να έχεις λόγους να γελάς!
Πολύ όμορφο κείμενο...
:)
Λέω την επόμενη μεγάλη συνάντηση (..ναι, υπήρξε και προηγούμενη:Ρ)
να την κανονίσουμε στα πεζούλια του Ναυαρίνου για κρέπα στο χέρι :D
Φιλιά με μια υπέροχη λιακάδα lemon μου!
αναπολώντας αποκτάει ένα νόημα που πιθανά δεν είχε τότε, όταν συνέβη.
είναι γλυκειά η ζωή.η ζωή σου.αλλάζει νοήματα κάθε μέρα.και ξέρεις να τα μοιράζεσαι.
νιώσε καλά.
εγώ πάλι είχα βρει ένα σκώληκα στον αρακά και δεν ξανάφαγα στη λέσχη για κάνα μήνα!
cheers ωραία ιστορία, αχ θα με φάει η νοσταλγία απόψε
Τρυφερό, όμορφο και γεμάτο αλήθεια!
Μήπως την ώρα που τόγραφες αμόλησες και την άμαξα στο γκρεμό για πάντα; Άντε ντε!
Το να παγώνεις το χρόνο είναι μια μεγάλη ικανότητα. Το να γελάς με τον εαυτό σου ακόμα πιο μεγάλη. Το να μπορείς να εκτίθεσαι και να ξεγυμνώνεσαι με τον πιο φυσικό τρόπο είναι σπάνιο χάρισμα και το έχουν μόνο αυτοί που σαν άνθρωποι είναι αυθεντικοί και ωραίοι. Δεν απορώ που τότε σε αγάπησε ο καλός σου. Μυρίζεις πάντα φρέσκο λεμόνι.
Φιλιά
Βίβερε περικολοζαμέντε :)
Σας ευχαριστώ όλους πάρα πολύ για τα καλά σας λόγια!
(Cinematia, τα φοιτητικά χρόνια νομίζω ότι ΕΙΝΑΙ τα καλύτερα χρόνια μας, όχι λόγω φοιτητότητας(!) όσο διότι όταν είσαι λίγο πάνω από 18 δεν χρειάζεσαι και πολλά για να είσαι ευτυχισμένος…)
Χαχα, Κωνσταντίνε, ευτυχώς που ήρθε Σαββατοκύριακο και ξεπρόβαλες στα μέρη μας πάλι!
Δημοσίευση σχολίου