Να πέσω? αναρωτήθηκε....
Τελικά, πνίγηκε μέσα στα μάτια του...
Είναι σαν κεφαλάκι καρφίτσας, σχεδόν αδιόρατο, που ακόμη κι όταν το βρεις-και κεντράρεις σ αυτό, πάλι δεν μένει, συχνότατα το χάνεις, κάτι γίνεται πάντα και η ισορροπία χαλάει.
Είναι η διαπίστωση πως ο παράδεισος, η ευτυχία, το νόημα της ζωής, η ηρεμία της ψυχής εν ολίγοις, βρίσκεται πάντα σχεδόν δίπλα σου, μέσα σου, ΑΛΛΑ μόνο αν το επιτρέψεις εσύ ο ίδιος, θα φωτίσει τη ζωή σου…
Ζούμε καθημερινά την κόλαση και τον παράδεισο ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ.
Είναι μια ζυγαριά που ταλαντεύεται συνέχεια μέσα μας, και μόνο αν είμαστε τυχεροί και μπορέσουμε να χαλαρώσουμε, αν αφήσουμε την καρδιά μας να πλημμυρήσει από αγάπη, τότε θα γευτούμε τον παράδεισο.
Τόσο απλά-αλλά και τόσο δύσκολα.
Προσπαθώ να βρω ισορροπία, προβληματίζομαι πολύ αυτόν τον καιρό, είναι λίγο παρορμητικός ο συλλογισμός μου, περισσότερο προσπάθησα να βάλω σε σειρά τις σκέψεις μου-για δική μου παρηγοριά περί του "γιατί ζούμε σ αυτό τον κόσμο του πόνου"...
* * * * * * *
10 σχόλια:
Γλυκό Απρίλη εύχομαι λεμονάκι, όπως η Γλυκειά Πέμπτη - από τα ελάχιστα βιβλία που δεν έχω κουραστεί να διαβάζω.
""Δούλεψα αρκετά; Έφαγα αρκετά; Αγάπησα αρκετά;" "Ολ' αυτά, βέβαια, είναι η πηγή της μεγαλύτερης κατάρας του ανθρώπου και ίσως της μεγαλύτερης δόξας του. "Ποιο ήταν το νόημα της ζωής μου μέχρι τώρα και ποίο θα μπορεί να είναι στα χρόνια που μου απομένουν;"- Και τώρα ερχόμαστε κοντά στο απαίσιο, το δηλητηριώδες κεντρί: "Τι ακούμπησα εγώ στο Μεγάλο Ζυγό; Τι αξίζω;"
Και δεν είναι ούτε ματαιοδοξία ούτε φιλοδοξία. Οι άνθρωποι μοιάζουν να γεννιούνται κουβαλώντας ένα χρέος, που δε θα μπορέσουν ποτέ να το ξεπληρώσουν, όσο κι αν χροσπαθήσουν. Γιατί, είναι σαν να συσσωρεύεται συνεχώς μπροστά τους, πάντα, ένα βήμα πιο μπροστά από κει που ήδη βρίσκονται.
Ο άνθρωπος χρωστάει κάτι στον άνθρωπο. Αν θελήσει ν' αγνοήσει το χρέος, τότε αυτό τον δηλητηριάζει. Αν πάλι θελήσει να το πληρώσει, τότε το χρέος συνεχώς αυξάνεται και το μέτρο που δείχνει την ποιότητα του ανθρώπου είναι η ίδια η ποιότητα των δώρων του.
"
:)
Λεμονίτα, είναι φανερό πως τον τελευταίο καιρό είσαι στριμωγμένη.
Άνοιξη είναι, θα περάσει...
Η ευτυχία βρίσκεται πρώτα στην καθημερινότητα, σε όλες αυτές τις μικρές υποχρεώσεις και απολαύσεις. Μόλις το διαπιστώσει κανείς, δύσκολα χάνει το φως.
Μήπως αρχίσαμε ζεν;
Λεμονάκι μυρωδάτο,
θα τη βρεις την άκρη, καλή δύναμη
[προσοχή με την καρφίτσα, μην αλληθωρίσεις κατά την αυτοσυγκέντρωση]
Take care, lassie....
Huge kiss...
:))))
Αγάπη όχι μόνο για ανθρώπους αλλά για ό,τι ενυπάρχει στην καθημερινότητά μας. Αγάπη για την μουσική, για το φαγητό, για τη δουλειά, για το διάβασμα, για την άθληση, να μερικά παραδείγματα. Από το κάθε τι μικρό που γεμίζει τις ώρες μας, είτε από επιλογή είτε όχι, μέχρι τους ανθρώπους που μας συντροφεύουν.
Λεμονίτσα μου, μην αφήνεις τον πόνο να γεμίζει την καρδιά σου. Το ξέρω πως είναι δύσκολο. Υπάρχουν όμως χιλιάδες πράγματα γύρω μας που μπορούν να μας φτιάξουν την διάθεση. Το ξέρεις... το ξέρω... πρέπει όμως να δούμε την ζωή με άλλο μάτι.Σκούπισε το δάκρυ από τα μάτια σου και κοίταξε τον ήλιο που δίνει ζωή...
Μην μου στεναχωριέσαι
Πάμε παρακάτω...
Λεμονάκι έτσι είναι . Αλλά ευτυχώς υπάρχει το γέλιο να ισοφαρίζει την κατάσταση . Γέλα λοιπόν , γέλα όσο μπορείς γέλα , για να βγαίνεις από τον κόσμο του πόνου . Αυτός είναι εκεί ούτως ή άλλως , πάντα σε κάποια γωνιά παραμονεύει ο κερατούκλης . Ετοιμος πάντα να πάρει τα ηνία .
ΟΧΙ ΡΕ δεν θα σου περάσει ! Ασε το Λεμονάκι ήσυχο .
Φιλιά
Γιατί ζούμε σ' αυτό τον κόσμο του πόνου; Γιατί αν και στα συμβόλαια και στο υποθηκοφυλάκειο το όνομα "Πόνος Μεγίστου Καϋμού" φιγουράρει στο όνομα του ιδιοκτήτη, στον κήπο του την άνοιξη πηδάνε τον ψηλό φράχτη και παίζουνε χαρές.
Για αυτές τις χαρές που άπαξ και τις είδες, δε μπορείς ν' απαρνηθείς την ύπαρξή τους.
Δε μπορείς να εκμηδενίσεις την επιθυμία τους.
Έχεις δίκιο για το ταυτόχρονο της κόλασης και του παραδείσου. Το ξέρεις. Ζούμε καθημερινά μέσα στο ένα που είναι και τα δύο, άλλα δε ζούμε και τα δύο.
Είναι ο κόσμος σαν έναν άνθρωπο που ξέρουμε καιρό.
Πότε τον βλέπουμε όπως θέλουμε, όπως έχουμε μάθει, πότε τον αφήνουμε να φανερωθεί μπρος μας και μέσα μας όπως είναι εκείνη την ώρα.
Αν αυτό τον καιρό είσαι προβληματισμένη, το ξέρεις κι αυτό, το γεγονός οφείλεται σε μια ενδόμυχη ισορροπία. Ο προβλήματισμός είναι ευτυχές επόμενο της συνείδησης του προβλήματος.
Το πρόβλημα μπορεί να βρίσκεται στο θέμα που σε απασχολεί: "Έχω αρκετά λεφτά για να αγοράσω καινούργια θαλαμηγό;" Ή στο ότι ψάχνεις για καινούργια θαλαμηγό την ώρα που η βαθύτερη επιθυμία σου τίποτα δεν έχει να κάνει με θαλαμηγούς, λεφτά ή αγορές.
Μίλα, γράψε, ανακάλυψε (βάλε σε σειρά) τις σκέψεις σου, τον τόπο σου. Κράτα κάπου στο νου, ακόμα κι αν δεν μπορείς να το δεις, ότι εκεί που είναι η κόλαση, βρίσκεται και ο παράδεισος που μπορεί να μην αφήνεις να σε φωτίσει. Αν δεν είναι η ώρα σου για φως, δέξου το. Μα μην ξεχάσεις πως έξω από την πόρτα σου, πίσω απ' τα σύγνεφά σου, υπάρχει ο ήλιος.
Είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε πως υπάρχει ο ήλιος τις ώρες που το σκοτάδι έχει πνίξει τον χώρο μας.
Κι ας μη χαιρόμαστε, έχουμε γευτεί τη χαρά, είναι εκεί.
Θα ξανασκαρφαλώσει το φράχτη και θά 'ρθει να παίξει στον κήπο του Πόνου Καϋμού (του Μεγίστου).
Το ξέρεις.
Γιατί στο γράφω;
Για να μην το ξεχνάω.
Δημοσίευση σχολίου