παρασκευή βράδυ

(αφιερωμένο στον chanana διότι ξεκίνησε σαν σχόλιο στο βλογ του) .

Εχει ένα σημείο, που δεν έχει πιο κάτω, έχει μόνο καλύτερα. Και μετά ξαναρχίζει το πέσιμο, κι αυτή τη φορά φτάνεις χαμηλότερα, τόσο που δεν ήξερες οτι υπάρχει. Αλλά μετά πάλι συνέρχεσαι.
Δεν ξέρω γιατί ζούμε σ αυτό τον κόσμο του πόνου.
Συνήθως με καλύπτει η απλοική σκέψη ότι πονώντας γινόμαστε καλύτεροι και ωριμότεροι, και δυνατότεροι, και ανθεκτικότεροι. Μετά λέω, και γιατί παρακαλώ όλα αυτά?

Αυτό τον καιρό ψάχνω να βρω αν είμαστε έτσι όλοι εμείς διότι είμαστε γύρω στα 40, έχουμε ζήσει σχεδόν πάνω από το ήμισι της ζωής μας και μάλλον βλέπουμε πια-αν βάλουμε το χέρι στο μέτωπο και μισοκλείσουμε τα μάτια, το τέλος του δρόμου.

Οπότε έχει έρθει αυτόματα και η ώρα της κρίσης: αυτά ήθελα, που έκανα? αυτή τη δουλειά? αυτό το σύντροφο? αυτή τη διακόσμηση στο σπίτι μου? Και τα όνειρά μου να ζήσω στη Νέα Υόρκη, να ζωγραφίσω, να γράψω ένα βιβλίο, να κάνω πολλά παιδιά, να έχω ένα σπίτι με κήπο?

Θα προλάβω από δω και πέρα να πάω πολλές φορές στο Παρίσι, ΚΑΙ σε άλλα μέρη του κόσμου, ή θα είμαι σαν τις γραφικές κυρίες με τα άσπρα μαλλιά και τα φουξ παντελόνια που τρέχουν στα μουσεία ακολουθώντας το γκρούπ?
Οι υπηρεσίες που όλοι τις ειρωνεύονται και τις κατηγορούν-εγώ κοντεύω να πάρω σύνταξη σε μια τέτοια δουλειά, πως βρέθηκα εγώ εδώ πέρα? Σύνταξη? σύντομα δηλαδή θα περπατάω τα πρωινά στην παραλία με αθλητικά και φαρδιές φόρμες?? Φαρδιές, γιατί αυτά τα κιλά δεν λένε να ξεκουνηθούνε πια, και σε λίγο θα μπώ και στην εμμηνόπαυση.

Εμμηνόπαυση? και τα παιδιά, ΤΟ παιδί έστω, ( έκπτωση του ονείρου, ναι) πότε θα το κάνω? Παιδί? σ αυτή την ηλικία? ας γελάσω! στα 5 του θα είμαι 45 με εξάψεις, στα 10 του θα είμαι πενηντάρα. Εεε, δε φταίει το παιδάκι, να το φέρω στον κόσμο, νάχει γρηά μαμά, μόνο για νάχω εγω τη χαρά να αγοράζω ρουχάκια και καλτσούλες, για να γεννήσω και να έρχονται να με δουν στην κλινική όλοι αυτοί που πήγα εγω όταν γεννήθηκαν τα παιδιά τους, κι έκλαιγα μετά, από την ανατριχίλα ευτυχίας που προκαλεί μια τοσοδούλα ζωούλα που κάνει μορφασμούς, κι απο τον πόνο που για άλλη μια φορά ήμουν η ευγενική κι ενθουσιασμένη επισκέπτρια και όχι η περήφανη και κουρασμένη απο τη γέννα μάννα, με τον περήφανο μπαμπά στο πλάι, με τις γλάστρες και τα μπαλόνια.
Από πού άρχισα και έφτασα εδώ-πάλι, στο γραφικότατο εγω πότε θα γίνω μάνα?

ΠΟΤΕ. Κυτάζεσαι στον καθρέφτη και λες ποτέ, και δεν πονάει πια, υπάρχει μια αχνή ανάμνηση ότι αυτή η σκέψη προκαλεί πόνο, αλλά την διώχνεις σαν τούφα που πέφτει μπροστά στα μάτια σου, και πάμε παραπέρα.
Δεν είναι τίποτα της προκοπής το παραπέρα. Αλλά δεν πονάει τουλάχιστον.
Είναι ζεστά πατώματα όπου μπορείς να περπατάς ξυπόλυτη, κουρτίνες με τριαντάφυλλα, βιβλία δίπλα στο κρεβάτι, καθαρά σεντόνια, ησυχία.
Είναι βόλτες με το αυτοκίνητο τα Σάββατα, κοτόσουπες τις Κυριακές, το τραπέζι της κουζίνας γεμάτο εφημερίδες, το σπίτι πάντα τακτοποιημένο.
Είναι τέσσερις γλάστρες εσωτερικού χώρου και μια ταλαίπωρη γαζία στο μπαλκόνι που βγάζει ένα χνουδωτό μπαλάκι κάθε χρόνο, είναι οι δυό χαρές μου-δώρο απο την αδερφούλα μου-10 και 14 χρονών!

Παραδόξως, αυτό το ποστ είναι αισιόδοξο, χαίρομαι πολύ που τα είπαμε, και δεν νιώθω καθόλου εκτεθιμένη.



* * * * * * *