Σήμερα το πρωί, απόλαυσα τον συνωστισμό που γινόταν μπροστά στα κουτιά με τα free press της Πέμπτης.
Ήταν θαυμάσιο, καθισμένη στο παγκάκι, στις επτά και είκοσι, με τα περιστέρια γύρω μου κοπάδι ολόκληρο να βόσκουν κομμάτια κουλούρι, και στιγμές-στιγμές να πετάγονται όλα μαζί επάνω τρομαγμένα-σαν σύννεφο, να βλέπω κάθε λογής ανθρώπους, τέτοιους που δεν θα έβαζε καν ο νους μου ότι διαβάζουν (λες κι έχουν συγκεκριμένη εμφάνιση αυτοί που διαβάζουν…), να περιμένουν υπομονετικά τον μπροστινό τους να επιλέξει ένα από κάθε είδος, και μετά να παίρνουν κι αυτοί με τη σειρά τους, μετρώντας κιόλας τα κομμάτια-ένα για τον εαυτό τους, κι από ένα για τους διπλανούς τους στη δουλειά…
Κι ένας περιστέρης, είχε πάρει κατά πόδας μια περιστέρα, μπρος αυτή κάνοντας οχτάρια, να τσιμπάει τις πλάκες του πάρκου αδιάφορη, κι από πίσω αυτός να την τσιμπάει στην πλάτη, προσπαθώντας να της εξηγήσει ότι μπήκε η άνοιξη…
* * * * * * *
18 σχόλια:
Επιστροφή στη ρουτίνα ε; Υπομονή. Σ-Κ εν όψει! ;)Καλημερούδια
Γλυκειά ρουτίνα όμως,ε;
Αναβλύζει το μεγαλείο του οργασμού της Φύσης, έστω και μέσα, από την πεζή για μας, καθημερινότητα.
Γλαρένιες αγκαλιές
(Για μένα πήρατε εφημερίδα;)
Τέλεια περιγραφή!
Σ' ευχαριστώ!
Πολύ γλυκό post. Η ρουτίνα κάπου ανακατεμένη με την ανοιξιάτικη ερωτική διάθεση.
ομορφη εικονα (φθινοπωρο μου θυμιζει)
συναδελφικη αλληλεγγυη
και ερωτοτροπιασματα φτερωτων δημιουργηματων
περιγραφη μιας στιγμης στην πολη με σουρεαλιστικη αποδοση
τα δύσκολα είναι για να περνάνε και να έρχονται τα ωραία
Μα που ειναι αυτο το μερος με τοσα free press?
Κανεις δεν εβλεπε μαλλον τα περιστερια να υποθεσω...
Xριστός Ανέστη lemon μου! Πέρα από την περιγραφή, σαν να μοιραζόμαστε τις σκέψεις και τις εντυπώσεις σου, γοητεύτηκα από τη φωτο του πάρκου.. Σκέψου πόσο ακατόρθωτο είναι για την ελληνική πραγματικότητα το αυτονόητο, ένα πάρκο με πατημένο χώμα και πεσμένα φύλλα, αντί για τσιμέντο και τσιμέντο...
Μη σου πω ότι θέλω να παω τώρα σ αυτό το παγκάκι να χαζέψω περιστέρια !
Re-nata, η υπομονή δεν μου χρειάζεται για τη ρουτίνα-η ρουτίνα εμένα με ησυχάζει, με ισορροπεί-, αλλά για τον τρόπο κάποιων ανθρώπων στη δουλειά…
Φ-μ, εφημερίδες όχι, αγκαλιές όμως ναι, σου έχουμε κρατημένες!
An-lu, αυτό το «ευχαριστώ» μου έχει έρθει κι εμένα στα χείλη, πολύ συχνά, διαβάζοντας κείμενα εδώ μέσα. Ακριβώς αυτό, κατά λέξη. Σ ευχαριστώ κι εγώ, που καταλαβαίνεις.
Δείμε, που να στα λέω τι ερωτική διάθεση είχαν τα περιστέρια πρωί-πρωί στο πάρκο, καμία σχέση όμως οι περαστικοί-αυτοί έτρεχαν βιαστικοί, κι ούτε που έβλεπαν την άνοιξη!
Μαρία, αλήθεια είναι σουρεαλιστική η περιγραφή μου? Είναι κυριολεκτική όμως!
Roxanne, μου έχει κάτσει ένας δύσκολος στο κεφάλι-αυτό ήρθε μετά τα περιστέρια, αφού χτύπησα κάρτα και μετά. Υπομονή έχω, τι άλλο μπορώ να κάνω?!
Γιατρέ μου, στάση μετρό Πανόρμου. Και ναι, κανείς δεν έβλεπε τα περιστέρια…
Κατερίνα, χρόνια πολλά και σε σένα!
Αυτό ακριβώς είναι που μου έκανε εντύπωση: υπάρχει αυτός ο χώρος (οι χώροι) , σε μέρη που δεν το περιμένεις, μα οι άνθρωποι τρέχουν (και τι να κάνουν, θα μου πεις…), δεν έχουν ούτε χρόνο, ούτε διάθεση να σταθούν να δουν.
Είναι που χάνουμε το στόχο, και δεν πρέπει. (Το πάρκο Ριζάρη το είδα, είναι εντελώς παρατημένο, είναι αναπάντεχο, και εντελώς χρήσιμο εκεί που είναι, μα τι θέλουν να το κάνουν? Δρόμο? Κτήρια?).
Mavri dahlia, να έρθεις, να πάμε, να χαζέψουμε τα περιστέρια-και να χαζέψουμε γενικώς!
ειναι δυσκολο στ'αληθεια lemon να εξηγησω γιατι η περιγραφη σου μου φανηκε σουρεαλιστικη.
θα προσπαθησω να περιγραψω τις σκεψεις και τις εικονες που μου ηρθαν στο μυαλο διαβαζοντας καποιες φρασεις σου.
ελπιζω να μη χαλασει η μαγεια του κειμενου σου με αυτη την αναλυση.
διαβασα:
'κοπάδι ολόκληρο να βόσκουν κομμάτια κουλούρι'
σκεφτηκα και δημιουργησα τη νοητικη εικονα:
κοπαδι και βοσκουν μου φερνει στο νου προβατα και ω! τι εκπληξη! εσυ αναφερεσαι σε περιστερια!
διαβασα:
'πετάγονται όλα μαζί επάνω τρομαγμένα-σαν σύννεφο'
ειδα:
τα περιστερια να πετουν και να γινονται συννεφα
διαβασα:
'περιμένουν υπομονετικά τον μπροστινό τους να επιλέξει ένα από κάθε είδος... μετρώντας κιόλας τα κομμάτια'
ειδα μες την εικονα του μυαλου μου:
ανθρωποι στη σειρα ο ενας πισω απο τον αλλο ακουνητοι και ο πρωτος να παιρνει απο το καθε stand με μηχανικες κινησεις τα εντυπα, 1ο stand: 1-2-3 εντυπα. 2ο stand: 1-2-3 εντυπα κοκ. η διαδικασια συνεχιζεται για ολους με τις ιδιες ακριβως κινησεις (κατι δηλαδη σαν το στρατο απο κλωνους στο star wars!).
διαβασα:
'τσιμπάει τις πλάκες του πάρκου'
σκεφτηκα:
τσιμπαει κατι που δεν τρωγεται, σκληρο, ασκοπη ενεργεια που δεν αποφερει τροφη.
και τελος διαβασα:
'την τσιμπάει στην πλάτη προσπαθώντας να της εξηγήσει ότι μπήκε η άνοιξη…'
σκεφτηκα:
τα περιστερια μιλανε με τσιμπηματα στην πλατη!
ευχομαι να μην σε κουρασα...
είναι ωραίο να χαζεύουμε μερικές φορές τον κόσμο που περπατάει γύρω μας... η παρατήρηση μας ξεκουράζει κάποιες φορές γιατί δεν χρειάζεται να σκεφτόμαστε για λίγο την δική μας ρουτίνα...
καλή μας άνοιξη...
φιλάκια....
Τελικά την έψησε την περιστέρα ο μάγκας;
Καλημέρα και καλή τύχη
Οι περαστικοί κοιτούν μόο να ικανοποιήσουν τη δική τους ερωτική φιλοδοξία με το χρήμα ή με τα ψώνια. Δεν ασχολούνται με τα ζώα, πόσο μάλλον με την ερωτική τους επιθυμία. Αλλά τι πιο ευχάριστο να βλέπεις τη φύση να ερωτοτροπεί, έστω και φευγαλέα. Συγκίνηση σκέτη είναι.
της το εξηγησε τελικα;
αυτη καταλαβε;
Έχω κάτσει και τον έχω παρατηρήσει και εγώ... Έχει πολύ γέλιο το στριμωξίδι που πέφτει μπροστά στα σταντ των δωρεάν εφημερίδων...
Μα και αυτή η περιστέρα να μην καταλαβαίνει τίποτα!
Πανέμορφο ποστ!!!
Καλημέρα, lemon!
Μαρία, δεν με κούρασες, πολύ ενδιαφέρων βρήκα τον τρόπο που σκέφτηκες!
Spaigeck, μ αρέσει πολύ να χαζεύω τον κόσμο, πάντοτε, ναι.
p.d., δεν την έψησε βέβαια όσο ήμουν εκεί, αλλά ολόκληρη μέρα στο πάρκο, ε, δε φαντάζομαι να τη γλίτωσε!!
Δείμε, μα είδες? Χρειάζεται να δούμε τα πουλιά να ερωτοτροπούν για να πάρουμε χαμπάρι ότι ήρθε η άνοιξη…
Βασιλική, δεν αμφιβάλλω καθόλου ότι τα κατάφεραν να συνεννοηθούν τελικά!
Klearche, και να σκεφτείς ότι οι καθημερινές δωρεάν εφημερίδες είναι χάλια…
Artanis, ευχαριστώ πολύ!
Δημοσίευση σχολίου