μπλέ, για το μάτι

Mου πήραν τις πινακίδες για είκοσι μέρες.

Γιατί πάρκαρα κάτω από ένα σήμα «απαγορεύεται η στάση και η στάθμευση».

Σε ένα μέρος όπου πάντα, μα πάντα, υπάρχουν χιλιάδες, -εκατομμύρια μπορώ να πω- αυτοκίνητα, παρκαρισμένα παντού.

Η ειρωνεία είναι, πως την ώρα που πάρκαρα υπήρχαν κενές θέσεις από την απέναντι μεριά του δρόμου-όπου δεν απαγορευόταν το παρκάρισμα, αλλά εγώ -ανέμελη και μαρία αντουανέτα όπως πάντα-, το έβαλα από την άλλη γιατί είχε σκιά…

Κι έτσι, την επόμενη μέρα φύγαμε για διήμερο στην Αίγινα χωρίς αυτοκίνητο.

Ήταν πολύ ωραία στο νησί.

Μια βραδιά στον κήπο με ένα ούτι, ένα σάζι, και μια πολίτικη λύρα, η θάλασσα απλωμένη απέναντι, ένα δισεκατομμύριο σκνίπες που γέμισαν τα πόδια μου με τουλάχιστον τριάντα τσιμπήματα το καθένα-γιατί θεώρησα καλό να να μην πάρω παντελόνι μαζί μου για το βράδυ, κι ένας ήλιος που (εδώ που τα λέμε, τι σου φταίει ο ήλιος? αφού καθήσαμε πολύ ώρα κάτω του, παρόλο που ήμασταν μέσα στο νερό), έφερε και στους δυό μας έναν (δύο) τρομερούς πονοκέφαλους, τόσο που να μην μπορούμε να ανοίξουμε το στόμα μας, σ όλο το δρομολόγιο του γυρισμού.

Παρόλαυτα, είναι υπέροχα :)

* * * * * * *