καλοκαιρινά τσιτά(τ/κι)α!

Η renata μου ζήτησε να σχολιάσω μια φράση του Alfred Adler και μια δική της, κι επίσης μια άλλη φράση-δικής μου επιλογής και μια (τέταρτη) ολοσδιόλου δική μου.
Λοιπόν:

“It is easier to fight for one’s principles than to live up to them” (Alfred Adler)
Ή με άλλα λόγια, αυτό που έχει σημασία είναι οι πράξεις και όχι τα λόγια. Και στην εικόνα που σχηματίζουμε εμείς για τους άλλους, αλλά και στην εικόνα τη δική μας που δείχνουμε στους άλλους (και στον εαυτό μας, εδώ που τα λέμε...).
Γιατί τα ωραία λόγια και οι θεωρίες είναι εύκολα, και στην πρώτη επαφή γοητεύουν, μα πίσω έχει η αχλάδα την ουρά (ωπ, κι άλλο, ενδιαφέρον, λαικό και εκπληκτικό!)... Κι αν υπάρχει (που συνήθως υπάρχει) απόσταση μεταξύ των αρχών και της εφαρμογής τους, είναι η πράξη που έρχεται μετά, και φανερώνει την πραγματικότητα, και προσγειώνει.


“Ο δρόμος είναι η χαρά” (Renata!)
Μα αυτό δεν είναι η “Ιθάκη”?
"να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις
...
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι που
με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους
...
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά
...
Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο"
Λοιπόν, όσο πιο νωρίς το καταλάβει κανείς αυτό (πως ο δρόμος είναι η χαρά), τόσο πιο πολλά καλά, ήρεμα και συνειδητά χρόνια θα ζήσει.
Όλοι το προσπαθούμε, αλλά συχνά, συχνότατα, στο δρόμο ξεχνιόμαστε, χανόμαστε σε στόχους μακρινούς... Ώσπου να έρθει ένα ταρακούνημα και να μας φρενάρει, να μας επαναφέρει, να μας χαλαρώσει: Τότε μόνο ζούμε ουσιαστικά.


"Ποτέ μη λες ποτέ" (λαική ρήση?)
Που πάντα, ότι λέει ο λαός, κάτι έπαθε, κι έμαθε, και το λέει...
Αλλά εμείς οι εξυπνάκηδες είμαστε όλο λόγια: “Eγώ??? (με κεφαλαίο το Ε), Εγώ Ποτέ, ποτέ δεν θα το ξανακάνω αυτό, δεν θα το ξαναπώ, δεν θα ξαναγαπήσω, δεν θα μετακομίσω, δεν θα παραιτηθώ, δεν θα τον ξεχάσω, δεν θα τον αφήσω, δεν θα τα καταφέρω, ποτέ, ποτέ, ποτέ...”
Κι έλα που ποτέ (χαχαχα) δεν γίνεται αυτό, και τα πάντα γίνονται, και ξεγίνονται, και ξαναγίνονται, και μια χαρά προχωράει η ζωή. Και ότι κοροιδέψαμε, ότι αποκλείσαμε, το παθαίνουμε. Κι όλα τα Ποτέ μας μάς έρχονται κατακέφαλα, ίσα ίσα για να δούμε πως όλα γίνονται, και πως μόνο μεγάλες μπουκιές είναι να τρώμε από δω και πέρα, κι έτερον ουδέν!


"I can't think about that right now. If I do, I'll go crazy. I'll think about that tomorrow." (Scarlett-Lemon)
Τώρα αυτό μπορεί να το είπε η Scarlett πολλάκις σε κείνη την θαυμάσια ταινία, αλλά θα μπορούσα εξίσου καλά να το έχω πει κι εγώ (στην ταινία), αφού στην ζωή μου το λέω συνέχεια...
Παρακαλώ: να μην παρεξηγηθεί ως αναισθησία. Είναι 100% αυτοπροστασία: πως τρέχεις μακριά από τη φωτιά? Έτσι. Τα δύσκολα πάντα είναι πιο εύκολα όταν τα δεις μετά από ώρες, μη σου πω πως χάνουν σχεδόν όλη τους τη δύναμη το επόμενο πρωί.
Ωραία!



* * * * * * *
(Την εικόνα της Maria Lechne τη βρήκα σήμερα τυχαία, και εντελώς ταιριαστή με το καλοκαίρι μας!)

λογική κι ευαισθησία

«Την ξέρεις την Ν. Όλο ωραία και ωραία, συνέχεια.»

Προβληματίστηκα.

Σαν να μην είναι όλα τόσο ωραία πραγματικά, σαν να είναι τα δικά μου μάτια που τα βλέπουν έτσι. Σαν να μην έχω την ικανότητα να ξεχωρίσω τα καλά από το άσχημα και χρειάζεται ένα αντικειμενικό μάτι δίπλα μου, να πει την αλήθεια των πραγμάτων. Σαν να έχει σημασία το πώς είναι τα πράγματα πραγματικά, κι όχι το πώς τα αντιλαμβάνομαι εγώ η ίδια που τα ζω και με αφορούν.

Έχει δίκιο, έτσι μιλάω, έτσι είμαι, Πολυάννα. Μπορεί μερικές φορές να γκρινιάζω πολύ, μα όταν είμαι καλά, είμαι Πολύ Καλά. Κανένας καύσωνας, κανένας θόρυβος από το δρόμο, καμιά μακρινή διαδρομή, καμιά πόρτα βρώμικη, τίποτα και καμιά κούραση δεν με αγγίζει. Βρίσκω υπέροχη τη γειτονιά, τα γιασεμιά στους κήπους, τη στάση Πανεπιστήμιο κάθε πρωί, τη ζέστη, τον ιδρώτα. Το που δεν θα φύγω ξανά αλλά θα είμαι εδώ, συνέχεια.

Την ησυχία που έχει η πόλη τα απογεύματα του Σαββάτου και τα πρωινά της Κυριακής, τη βόλτα μας στο βιντεοκλάμπ και στο περίπτερο για εφημερίδα, την επιστροφή στο σπίτι, δροσερό, μαζί.

(Η φωτογραφία από την ταινία Becoming Jane).

* * * * * * *

φεύγουμε!

Για τους αγαπημένους μου προορισμούς μπορώ να μιλάω ώρες.

Δεν είναι απλά αγαπημένοι προορισμοί, είναι πόλεις και χώρες με τις οποίες έχω μια σχέση που με τρομάζει: ένα πάθος, μια ψύχωση, έναν οίστρο, κάτι τέλος πάντων πολύ δυνατό και παρορμητικό, που όμως μου προκαλεί μεγάλη χαρά. Μου δίνει ένα λόγο να ζω η σκέψη πως αυτά τα μέρη υπάρχουν, πως είναι εκεί που είναι τώρα και περιμένουν να τα επισκευτώ, ή πως υπήρξαν όπως υπήρξαν-κι ας μην ήμουν εκεί, τότε. Αρκεί που μου δόθηκε η ευκαιρία να τα γνωρίσω μέσα από τα βιβλία και τις ταινίες, κι άνοιξε η καρδιά μου και πέταξα.

Διαβάζω κάθε τι που αφορά αυτά τα μέρη, μ ενδιαφέρει να μαθαίνω το σήμερα και το παλιά τους, θέλω να πάω, να μείνω βδομάδες, μήνες, να τα ταξιδέψω, να τα περπατήσω κομματάκι-κομματάκι, θέλω να γνωρίσω τους ανθρώπους τους, τα φαγητά τους, όλα.

Μιλάω για την Αλεξάνδρεια (αλλά και το Κάιρο και τη Βηρυτό), πόλεις που τις ξέρω μόνο (μόνο είναι αυτό? μα έχουν χαραχτεί στο μυαλό μου, στο δέρμα μου…) από το Αλεξανδρινό Κουαρτέτο του Λώρενς Ντάρελλ και τις Ακυβέρνητες Πολιτείες του Στρατή Τσίρκα. Η Μαρεώτιδα, το Αμπου Κίρ, τα ζεστά βράδια του καλοκαιριού, η ησυχία…

Την Ιαπωνία-ολόκληρη, υγρή, πράσινη, ευγενική, αξιοπρεπής, αλλά και βίαιη, κι ερωτική. Από τους Μύθους των Οτόρι της Λίαν Χέρν, μέχρι την περιπετειώδη ζωή του Λευκάδιου Χέρν, απ τις ταινίες του Κουροσάβα μέχρι τα manga του διαδυκτύου, απ την ιστορία της γκέισας μέχρι τις γιαπωνεζούλες με τα μίνι και τα ναυτικά. Κι από εκείνο το πλαστικό μπονσάι που στόλιζε την συρταριέρα του χώλ σ όλη την παιδική μου ηλικία!

Το Παρίσι-των πάντων, όλων όσων έζησαν εκεί ή πέρασαν κάποια στιγμή της ζωής τους, των καλλιτεχνών, των νεκροταφείων, της Σιμον ντε Μπωβουάρ και του Σάρτρ. Όλων εκείνων που έκαναν ότι θέλησαν στη ζωή τους. Α, και της Αμελί!

Την Ολλανδία-ολόκληρη, γιατί τίποτε άλλο δεν έχει ταυτιστεί τόσο πολύ στο μυαλό μου με τον παράδεισο και τα παραμύθια όσο αυτή η χώρα. Για τα σπίτια τα χωρίς κουρτίνες και πατζούρια, τα στολισμένα κουκλίστικα, την ηρεμία, τις νεαρές πολυπληθείς οικογένειες που κυκλοφορούν με ποδήλατα-από το νεογέννητο μέχρι τον μεγαλύτερο, τους ανάπηρους που κυκλοφορούν ανεξάρτητοι και αξιοπρεπείς. Και επίσης, για τη μέρα των γενεθλίων της βασίλισσας που όλη η χώρα είναι μια γιορτή.

Τον Ωκεανό, σε μια παραλία του Βελγίου, μέσα στις θίνες, με τον αέρα τόσο δυνατό που δεν μπορείς ν ακούσεις την ίδια τη φωνή σου, αλλά και τόσο δυνατό που μπορεί και σε βγάζει έξω από τον εαυτό σου, και σε ελευθερώνει. Εκεί ένιωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου ότι Μπορώ να πατάω στα πόδια μου, πως η ζωή Μπορεί να είναι ωραία χωρίς αιτίες, απλά και μόνο γιατί αναπνέω, και γιατί έχω ζήσει αυτή τη στιγμή.

(για την renata-την αναγεννημένη, τη φίλη μου, που μου ζήτησε να γράψω)

(η φωτογραφία είναι από την ταινία Once)

* * * * * * *

στα λουτρά του Λαγκαδά

Θα ήθελα να αναφέρω ότι έχω τρεις φίλες στη Θεσσαλονίκη (όχι ότι έχω μόνο τρεις, έχω κι άλλες, αλλά τώρα θα αναφέρω μόνο τις συγκεκριμένες τρεις).

Στην αρχή (μιλάμε μάλλον για το 92) ήμασταν χώρια-εκείνες οι τρεις κι εγώ, και φοβόμουν ότι ήμουν ούφο, και βαρετή, και καθόλου διασκεδαστική, και πως θα τους ενοχλούσα αν πήγαινα στην παρέα τους, αλλά επειδή με καλούσανε, πήγαινα μερικές φορές, στη Seagull, για καφέ, τα μεσημέρια Σαββάτου. Και ήταν πολύ ωραία-συνήθως.

Μετά-δε θυμάμαι πως και πότε έγινε η αλλαγή, γίναμε σαν τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού, πακέτο, μια περίεργη ισορροπία και ανισορροπία μαζί. Πίναμε καφέ κάθε (ΚΑΘΕ) Σάββατο γύρω στις 12 το μεσημέρι, στον Ανατολικό. Είχε πλάκα, ήταν το πιο σταθερό σημείο της εβδομάδας μου, ήταν η σανίδα σωτηρίας της εβδομάδας μου μερικές φορές. Η προσέλευση στο ραντεβού ξεκινούσε λίγο πριν τις 12 και συνεχιζόταν μέχρι αργά το μεσημέρι, και σιγά-σιγά διευρύνθηκε, και περιέλαβε κι άλλους, συντρόφους, φίλους, φίλους φίλων, γνωστούς…

Αλλά είχαμε ανάγκη το «οι τέσσερις μόνες μας», και το επιδιώκαμε, και για να το πετύχουμε αλλάζαμε ώρες, και μέρη, και συχνά το πετυχαίναμε, και μερικές φορές ήταν πολύ ωραία, και μερικές φορές ήταν χάλια, αλλά γενικά ήταν πιο πολύ ωραία παρά χάλια.

Και καθώς περνούσαν τα χρόνια, έγιναν διάφορα: γάμοι, και παιδιά, και διαζύγια, παρεξηγήσεις και εξηγήσεις, γέλια και κλάματα, κουβέντες ανά δύο ή ανά τρεις όταν μια από όλες περνούσε φάση. Και μερικές φορές βοηθούσαμε πολύ η μία την άλλη-γιατί βοηθάει πολύ όταν ξέρεις τον άλλον χίλια χρόνια, και έχεις την διάθεση και τον τρόπο να τον βοηθήσεις. Και μερικές φορές κάναμε εντελώς χάλια η μία την άλλη, γιατί άμα ξέρεις τον άλλον χίλια χρόνια, ε, κάποτε δεν αντέχεις πια το ότι είναι έτσι όπως είναι και δεν αλλάζει, όσα χρόνια κι όσες κουβέντες κι αν περάσουν.

Μια πρωτοχρονιά, κόψαμε και βασιλόπιτα οι τέσσερις, στον καφέ μας-το 2006 πρέπει να ήταν.

Τα τελευταία χρόνια κουβαλούσα πάντα τη φωτογραφική μηχανή και βγάζαμε φωτογραφία κάθε φορά που βγαίναμε-για να παρακολουθούμε πως εξελισσόμαστε, πως παχαίνουμε και (δεν) αδυνατίζουμε, πως μεγαλώνουμε, πως γελάμε, πως στολιζόμαστε όταν συναντιόμαστε, χειμώνα και καλοκαίρι.

Οι συναντήσεις μάλλον αραίωναν με τα χρόνια-λόγω υποχρεώσεων, και λόγω κούρασης να πω? Αλλά συχνά και λόγω της στραβωμάρας που σε πιάνει με τα χρόνια, και θέλεις να μείνεις μόνος με τον καημό σου-να μη συναντηθείς με ανθρώπους που σε βλέπουν σαν διάφανο, να τον παλέψεις μπας και τον φέρεις βόλτα μόνος σου. Γιατί ξεχνάς τότε το with a little help of my friends. Μόνο δε θέλεις να δεις στα μάτια τους την απογοήτευση, ότι "τόσα είπαμε, τόσα χρόνια, κι ακόμα, ακόμα τα ίδια?".

Λιγότερες λοιπόν, οι συναντήσεις, αλλά πολύ πιο ουσιαστικές!
Οι καλύτερες? μια ωρίτσα το μεσημέρι, στα κλεφτά ανάμεσα στην επιστροφή από τη δουλειά στο σπίτι, ραντεβού κλεισμένα την τελευταία στιγμή, στα γρήγορα και στο πόδι.

Μετά εγώ έφυγα και δεν ξαναγύρισα πίσω από τότε.

Και, το ξέρω ότι δεν τα είπα όλα, ούτε καν τα μισά-δεν θα χωρούσαν όλα εδώ μέσα, εξάλλου, και επίσης ξέρω ότι δεν επέλεξα καν τα σημαντικά, ούτε όμως παρέλειψα κάτι επί τούτου.

Ήταν μόνο μια απάντηση σ αυτό:

ΡΕ Μ............, ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΑ ΜΠΛΟΚ ΣΟΥ
ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΗ , ΤΡΕΛΑΘΗΚΑ ΜΕ ΤΑ ΓΥΜΝΑ ΠΟΔΙΑ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΠΑΝΕΛΑΔΙΚΩΝ.
ΜΟΥ ΘΥΜΙΣΕΣ ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑΙΝΙΑ ΣΑΝ ΤΟ PEPERMINT.
Μ ΑΡΕΣΕΙΣ ,ΜΟΝΟ ΠΑΙΡΝΕ ΚΑΝΕΝΑ ΤΗΛ. ΟΧΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΣΕ ΝΑ ΕΡΘΕΙΣ.
Α ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΑΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΠΛΟΚ ΣΟΥ

ΧΑ ΧΑ ΦΙΛΙΑ

(Στα λουτρά-τόσες φορές, δεν βγάλαμε καμία φωτογραφία, και έτσι αναγκάστηκα να καταφύγω σε υποκατάστατο...)


* * * * * * *