Η Πολυάννα έχει πάει διακοπές

Καταμεσής κατακαλόκαιρο, τώρα που είμαστε λίγοι, και νιώθω πιο ήσυχη πως κρύβομαι καλά πίσω από το δάκτυλό μου, θέλησα να μοιραστούμε την παραπάνω φωτογραφία-πρόκληση.

Πρόκληση μεγάλης τρυφερότητας, τρεμουλιάσματος στη καρδιά, και συνομιλίας με τα μωράκια της φωτογραφίας στον υπολογιστή-το σπίτι άδειο. Από εκείνα τα λόγια-ήχους που βγαίνουν αυτόματα από μέσα σου όταν βλέπεις τόσο αέρινα/σάρκινα μικράκια, και δεν είχες ποτέ δικό σου για να σε προσγειώσει στην πραγματικότητα.

Η Έλενα μου είπε σήμερα, όπως και πολλές άλλες μου έχουν πει εξάλλου, δεν ξέρω αν είναι καλύτερο να κάνεις παιδιά ή να μην κάνεις, είναι πολύ δύσκολο, πέρασα πολλά δύσκολα χρόνια, τώρα πέρασαν μα, τώρα δεν θα το ξεκινούσα, ήταν που ήμουν κάτω από τα τριάντα, λίγο ανέμελη και εντελώς ανυποψίαστη, έτσι μπόρεσα και τα έβγαλα πέρα.

Και είναι κι άλλα τα νέα. Ένας μικρός που έπαθε όσα φέρνει η ώρα προχθές στη θάλασσα και δεν θέλω να μάθω λεπτομέρειες, η γιαγιά του Φώτη που πέθανε χθες (χθες το είδα) στο παρά πέντε, ο κύριος Μπέργκμαν που πέρασε πέντε πενταετείς γάμους για να βρει τη γυναίκα που θα τον συντρόφευε στα επόμενα 24 χρόνια-και μετά την έχασε αλλά δεν την έχασε, την ένιωθε δίπλα του ακόμη κι ανυπομονούσε να την συναντήσει .

Επίσης η Χρυσούλα δεν έχει παρέα να πάει να δει το Χάρυ Πόττερ στο σινεμά, κι εγώ δεν είμαι εκεί για να πάω μαζί της.

Γενικά, εκτός από ζέστη κάνει και λίγο στεναχώρια, αλλά όχι τόση ώστε να μας βάλει κάτω. Τόση μόνο όσο να ξαναβρώ τη γνώριμη γκρίνια μου-μα πως νόμισα πως την είχα χάσει?!

* * * * * * *