Πόσες φορές στην ζωή σου φοράς μια μπλούζα; Την αγαπημένη σου; Πολλές; Πόσες; Εκατοντάδες; Χιλιάδες; Αμέτρητες;
Πόσα χρόνια θα ζήσεις; Θα είναι ποτέ αρκετά; Φτάνουν άραγε για να χορτάσεις την αίσθηση που σου προκαλεί ένα συγκεκριμένο κομμάτι ύφασμα;
Σήμερα έμαθα πως ένα ρούχο μπορεί και να το φοράς για την αίσθηση που έχεις στην επαφή του με το δέρμα σου, που μπορεί να είναι τόσο ευχάριστη ώστε η κατάστασή του να μην έχει πια τον πρωτεύοντα ρόλο.
Γιατί το πώς αισθάνεσαι είναι που έχει σημασία, αυτό είναι που μας ζεσταίνει, που μπορεί να κάνει την καρδιά μας να φουσκώσει, να μας ανθίσει, να μας πάει παραπέρα στη ζωή. Όταν χαθούμε στο πως φαινόμαστε, ε, τότε δεν έχει άλλο να πεις, παρά το ότι χανόμαστε κυριολεκτικά.
Μέχρι να καταλάβω τι γίνεται στη ζωή-και ν’ αρχίσω να ζω, έγινα κιόλας εβδομήντα έξη, κι έχω βγάλει το εισιτήριο, περιμένω στη σειρά να με καλέσουν… Εσείς μην κάνετε έτσι, να ζήσετε, από τώρα…
*Το ρούχο είναι μια βαμβακερή μπλούζα με άσπρες και πράσινες ρίγες.
**Η τελευταία παράγραφος δεν έχει καμία σχέση με τα προηγούμενα εκτός του ότι την άκουσα κι αυτήν σήμερα, και βρήκα πως είναι εντελώς σχετική με τα προηγούμενα…
* * * * * * *
4 σχόλια:
Το εισιτήριο το έχουμε βγάλει ήδη από γεννησιμιού μας.
Την ώρα του check in, δε θα μας το ζητήσει κανείς.
Κρίμα να κάθεσαι να το κοιτάς και να περιμένεις τη σειρά σου, σα στην ουρά στην τράπεζα, είτε στα 76, είτε στα 38, είτε στα 19.
Είχα κι εγώ μια μπλούζα, ριγέ, με χοντρές μπλε και άσπρες ρίγες, οριζόντιες, που είχαν ένα ύφασμα ελαφρύ, που όταν φύσαγε, κυμάτιζε στην κοιλιά μου δίπλα, στη μέση, και με χάιδευε.
Αυτό το χάδι του ανέμου πολύ το αγαπούσα, για αυτό και την μπλούζα.
Αργότερα, που είχε λιώσει τόσο που να μη μπορώ να τη φοράω, έτυχε να δω το "Δον Ζουάν Ντε Μάρκο". Εκείνη τη σκηνή με το παιδί που βλέπει να χαϊδεύει η νυχτερινή αύρα το κομπινεζόν μιας όμορφης και που λέει:
"Και τότε συνειδητοποίησα (ή κάτι τέτοιο) πώς πρέπει να χαϊδεύεις μια γυναίκα".
Και είπα πως οι άνθρωποι δε θέλουν πολλά. Και πως τα λίγα αυτά, τα βασικά, έχουν κοινές ρίζες.
Βασικά εγώ χρησιμοποιώ πουκάμισα και όχι μπλούζες. Το θέμα είναι και αυτά ιδρώνουν και χάνονται μέσα στις αδενικές εκκρήσεις από τον πόνο και την οργή που μας κάψαμε.
μπλουζα βαμβακερη λεπτη,που χαιδευει απαλα το δερμα και κραταει μια δροσια αναμεσα στο δερμα κ το υφασμα..
αν ειναι να το καταλαβουμε στα 766666....ουυυυ...παειιιι!!!
Καλησπερα και απο εμενα,
Τωρα μπηκα και εγω σε αυτο το παιχνιδι της επικοινωνιας.Μου αρεσουν πολυ οι σκεψεις σου και επειδη εισαι το λεμονι γλυκο,νομιζω οτι ταιριαζει με λιγο πρασινολικερ που ειμαι εγω.
Καλο βραδυ
Δημοσίευση σχολίου