Τελικά ο Λιούκ Μακέχαν (από το πώς ανακαλύφθηκε η Δύση) παντρεύτηκε τη Λώρα (από το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι), και ζουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα….
Εδώ και ολίγη ώρα έχω ένα μεγάλο ερωτηματικό στο κεφάλι μου, (τόσο που σχεδόν το βλέπω!), γιατί δυσκολεύεται να χωρέσει μέσα του αυτός ο…συνδυασμός!
Ενώ η λογική της ηλικίας μού λέει πως φυσικά, είναι εντελώς φυσιολογικό, δυσκολεύομαι ακόμη να γεφυρώσω μέσα μου αυτούς τους δύο ανθρώπους!
Ήμουν στο δημοτικό-σχεδόν συνομήλικη της Λώρας όταν βλέπαμε (τα απογεύματα?) το μικρό σπίτι στο λιβάδι, και έφηβη όταν έβλεπα το πώς ανακαλύφθηκε η Δύση. Τότε, μεγαλύτερη γαρ, ξέκλεβα ώρες διαβάσματος και ύπνου κάθε βράδυ για να το δω, μα πια ούτε που θυμάμαι αν ήταν καθημερινό ή εβδομαδιαίο… Ναι, νομίζω πως κάθε Δευτέρα βράδυ ήταν, ή κάνω λάθος άραγε? Θυμάμαι όμως πως ήταν η απόλαυση της εβδομάδας μου: καθισμένη στην καρέκλα της κουζίνας-εντελώς άβολα, με τα τετράδια αραδιασμένα στο τραπέζι της κουζίνας, με τα πόδια ακουμπισμένα ψηλά στον τοίχο, να τραμπαλίζομαι και να ανακαλύπτω τη Δύση! Σαν να με βλέπω τώρα δα, στην κουζίνα με τα κίτρινα πλακάκια, τώρα το μπορώ, τώρα θυμάμαι άχρηστες λεπτομέρειες όπως την καφέ καρέκλα και τα καφεκίτρινα πλακάκια, και τον ενοχλητικά χαμηλό φωτισμό του δωματίου, ενώ τότε δεν είχα μάτια παρά για τους Μακέχαν, έμπαινα μέσα στην τηλεόραση…
Να είναι καλά οι άνθρωποι, μ’ έκαναν να αναπολήσω…
Στο επόμενο επεισόδιο θα μιλήσω για τον Άγιο, που τον βλέπαμε με καθαρές μπιζάμες, και τα μαλλιά τυλιγμένα σε πετσέτες-μόλις βγαίναμε από το Σαββατιάτικο μπάνιο, απόγευμα, καθισμένες ανάμεσα στη σόμπα και το τραπέζι της κουζίνας, με τσάι και φρυγανιές…
*Το δεύτερο πληθυντικό είναι για την αδελφούλα μου, που ήταν πάντα μαζί μου σε όλα αυτά, και σε όλα τα άλλα επίσης, και ακόμη είναι.
* * * * * * *
7 σχόλια:
Αχ, τη θυμάμαι ως Λώρα-παιδί και μου φάνηκε πολύ άγαρμπο το τέλος που την έδειχνε μεγάλη -ενήλικη δλδ- και παντρεμένη! Κι αυτός το είδωλο μας στην εφηβεία! ;)
Καλησπέρα, λεμονάκι μου! :)
καλημερα,
τι πρωινο ξυπνημα !!! τι θυμησες, μυρωδιες απο φαγητα της μαμας, καβγαδες με την αδελφη για το ποιος θα κατσει στην πολυθρονα!
τωρα που εισαι πιο ωριμη , ερωτευμενη[αρα εισαι καλα],
βγαζεισ συναισθηματα απο κινηματογραφο[ενναλακτικο,καρεκλες,κιτρινα πλακακια].
εμενα μου αρεσε πολυ αυτο το αγορι!καλα φυσικα, τον ηθελα και σκεφτομουν να με φιλα[φουσκωτο φορεμα και πλεξουδες και χοντρα κοκκινα μαγουλακια].
καλη ημερα
Κι εγώ θυμάμαι τη σειρά. Βέβαια τον Άγιο δε τον θυμάμαι -ίσως ήταν πιο αργά με μένα-, αλλά τη Λόρα τη θυμάμαι πολύ καλά.
Μα δεν είναι εκπληκτικό;!
Εμένα πάλι δεν με αφήναν να δω "Άγιο" και "Χαβάη 5-0" και μπόρεσα να τα απολαύσω στην δεκαετία του 1990!
Υπέροχη!
Αχ και πόσο ήθελα να στάξει λίγη γλύκα στα χείλη μου μετά από τόσες πικράδες...
Τα ακριβά και τα ωραία μας.
Τα δικά μας.
Τα χρόνια που μυρίζανε -ναι- σαμπουάν πράσινο μήλο και είχανε για θέα οθόνες ασπρόμαυρες.
Σε φιλώ για το χατήρι της μνήμης που μας κρατάει γερό και ζωντανό το όνειρο.
Καλέ πώς μεγάλωσε τόσο η Λώρα! Απίστευτο και ο άλλο ο κούκλος πώς άσπρισε τόσο? Γκούχ! Μήπως και εμείς έτσι γίναμε?
Αχ! Μαμάαααα!
Εγώ πάλι lemon δε μου φτανε "Το μικρό σπίτι στο Λιβάδι" ήθελα να βλέπω και "Santa Barbara" τέλη '80 έπαιζε και εγώ ίσα που πήγαινα Τετάρτη δημοτικού.Πόλεμος με τους γονείς. Ε, όντως δεν ήταν και για τόσο νεαρό κοινό... Έλα όμως που όλες οι συμμαθήτριές μου συζητούσαν στο σχολείο τη συνέχεια του σίριαλ κάθε μέρα.Πως εγώ να μείνω απ'έξω;
Τώρα που πλησιάζω να αρχίσω την τρίτη δεκαετία της ζωής μου, έχω δικιά μου τηλεόραση, video, DVD και φυσικά βλέπω ότι θέλω :-Ρ θυμάμαι γελώντας και με θετικά συναισθήματα τις εποχές των "απαγορευμένων" προγραμμάτων, και της πάλης πάνω απο ένα τηλεκοντρόλ...!
Δημοσίευση σχολίου