Αν ήμουν ο Προύστ, θα μπορούσα να μιλήσω για την ανάλαφρη ατμόσφαιρα των πρωινών του Σαββάτου την άνοιξη-λίγο πριν μπει το καλοκαίρι, όταν ξυπνάς νωρίς και δεν έχει αρχίσει ακόμη το βουητό του δρόμου, το μόνο που ακούγεται είναι ο αντίλαλος του σφυριού του σπιτιού που χτίζεται απέναντι. Για τον ήλιο που μπαίνει χορεύοντας μέσα από τις γρίλιες. Για το δέρμα που είναι ζεστό κι απαλό και μοσχοβολάει.Μα δεν είμαι. Πάω για καφέ.
*Και μην ακούσω πως δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα. Το ξέρω, αλλά δεν θέλω να το ξέρω.
* * * * * * *
4 σχόλια:
Καλέ το κρεβάτι σου είναι αυτό;
Πολύ με αρέσει και ζηλεύω γιατί ο καλός μου με τόση άνοιξη θα έβγαζε σπυράκια.
:) φιλάκια
Λεμονίτσα, πιστεύω πως έχεις τα φόντα να γίνεις όμως. ;)
Αλκιμήδη, λουλουδάτη κουρτίνα όμως δεν έχει ! Είναι άνοιξη αλλά με μέτρο! ;)
Axaxa!Ωραια σου τα λεει η Ρενατα.
φιλια
Όλα καλά και ανοιξιάτικα να σού είναι, με διάρκεια και αδιάπτωτα!
Δημοσίευση σχολίου