Ιστορίες, ε;

Κάθε πρωί που βλέπω τα περιστέρια στην πλατεία να βόσκουν κομματάκια ψωμί-την ώρα που πάω για καφέ, πριν χωθώ στον κλιματισμό της ημέρας, όλο γύρω-γύρω τους περπατάνε ιστορίες, κάθονται στα παγκάκια, στην ουρά του ταμείου για τον καφέ, τρέχουν προς την σκάλα του μετρό, περνούν αργά-αργά το δρόμο μασουλώντας κουλούρια... Τους βλέπω όλους σαν κινούμενα ποστ, και λίγο ντρέπομαι, μα πιο πολύ γελάω μέσα μου, μου φτιάχνει τη διάθεση, με βλέπω κι εμένα από πάνω, σαν ποστ μέσα στο ποστ που λέει και ο έντεκα, κι είμαστε μια χαρά. Άμα βλέπεις, δηλαδή άμα η ματιά σου είναι προς τα έξω αντί προς τα μέσα σου, όλα είναι μια χαρά. Μια κίτρινη γάτα σήμερα έκανε σύννεφο τα περιστέρια να’ ρθουν προς τα πάνω μου. Μετά, στη δουλειά, δε σταματάνε (συνεχίζουν) οι ιστορίες. Μερικές τις κοιτάζω στα μάτια, μερικοί κλαίνε μπροστά μου-εγώ δεν κλαίω, είμαι σκληρή, τους λέω πως ο κρόνος θα φύγει σε ενάμισι χρόνο απ την παρθένο, πως τα επιτόκια μπορεί να συνεχίσουν να ανεβαίνουν αλλά μπορεί και να κατέβουν, και διάφορα επαγγελματικά επιχειρήματα όπως μη στεναχωριέστε…. Ρωτάω κυρίες συνταξιούχες αν ασχολούνται με το ίντερνετ και τους το συνιστώ, δείχνω σε παλικαράκια τα παπούτσια που αγόρασα από το ιμπει και γελάμε συνωμοτικά.

* Είναι η Jennifer Ehle απο την τηλεοπτική σειρά του bbc περηφάνια και προκατάληψη.


* * * * * * *