Δεν θέλω να συγκινούμαι πια, δεν το αντέχω.
Πριν λίγο μίλησα με τις ΣοφιοΧρυσούλες, αυτές το ήθελαν, τις άκουγα ντούμπλεξ, μου είπαν, ντρεπόμαστε που σου τηλεφωνούμε μόνο όταν θέλουμε κάτι να σε ρωτήσουμε, και μου μίλησαν λίγο, εναλάξ, για τη ζωή τους...
Χάρηκα....
Τώρα που ανακαλύπτουν την πόλη, δεν είμαι εκεί...
Με ρωτούσαν πως είναι απο μέσα το πανεπιστήμιο (!) και η μικρή, ήθελε την μεγάλη να το φωτογραφίσει του χρόνου που θα μπει (!), για να της το δείξει...
Η Χρύσα μου έδωσε οδηγίες πως να βάλω μια φωτογραφία στον υπολογιστή για να την στείλω με μέιλ (!) και γέλασαν κι οι δύο που δεν ήξερα τι μάρκα κινητό έχω και έψαχνα να το πάρω στα χέρια για να δώ...
Η Σόφη κάνει σχέδια, να πάνε "για μπύρες" (!) με τις φίλες της (και τον μοναδικό άντρα-μεταλά του φροντιστηρίου) στο μπίτ-παζάρ...
Τους θύμησα που πήγαμε στην έκθεση φωτογραφίας του Σεφέρη (το 2000 ήταν άραγε?) και μετά πήγαμε στις κούνιες... Θυμόντουσαν το κτήριο μόνο, που μπαίνεις απο μπροστά και βγαίνεις απο πίσω, στο πάρκο.
Θυμήθηκαν και την έκθεση στο Λιμάνι, μα δε θυμήθηκαν τους πίνακες. Δεν ήταν αυτός που ζωγραφίζει μπαλαρίνες κορίτσια (!), αυτός που ζωγραφίζει ζευγάρια που πετάνε, και κατσίκες στον ουρανό, και εκκλησίες, με το όμορφο μπλέ, ο Σαγκάλ ήτανε...
Δεν έχουν ίντερνετ αυτές τις μέρες, ούτε κινητά, λόγω εξετάσεων (!), ούτε άγχος έχουν όμως-ευτυχώς!
Δεν θέλω να συγκινούμαι πια, δεν το αντέχω. Όμως μου λείπουν, μου λείπουν.
* * * * * * *
1 σχόλιο:
Αχ!Σαγκάλ, το ονειρικό του μπλε. Βρε μάτια μου, το να συγκινείσαι δε σημαίνει απαραίτητα στενοχώρια.Σε καταλαβαίνω, γιατί τα ΄χω περάσει.
Θα μεγαλώσουν και θα κατεβαίνουν να σε βλέπουν. ;)
Δημοσίευση σχολίου