χρόνια χρυσά

Ανοίγοντας σήμερα το πρωί τη μπαλκονόπορτα, Νοέμβριος μήνας (οι πρώτοι παγωμένοι βοριάδες), βρήκα πεσμένο χάμω ένα ολομόναχο γιασεμί. Έσκυψα και το σήκωσα. Είχε πέντε φύλλα λευκά, ένα λευκό λαιμό να το στηρίζει, και τη μυρωδιά του. Δεν είχε πολλά. Και όμως ποια η διαφορά του -σε σημασία ή σε νόημα- μέσα στο ασίγαστο σύμπαν με τους έναστρους ουρανούς και τις μυριάδες τους γαλαξίες του; Καμιά. Μαζί με αυτούς, και εκείνο ένα κόσμος ξεχωριστός, ένα πεντάκλωνο κατάλευκο αστέρι (με τις νοερές προεχτάσεις του) μέσα στην άπαυστη μέρα (Μ.Βασιλειος) της μέσα βλέψης μας (Σικελιανός).
Αργότερα τη μέρα συλλογίστηκα τι να το κάνω; Έτσι απομόναχο καθώς ήταν δεν έμπαινε στο νερό και πόσο θα κρατούσε; Αλλά και που αλλού να φυλάξω το αναπάντεχο αυγινό εύρημά μου; Τελικά το έχωσα μέσα στα σονέτα του Σαίξπηρ, μια μικρή χρυσόδετη έκδοση (δώρο)-Cotman House.

* Collectaneum 910, Ζήσιμος Λορεντζάτος

* Χρυσάκι, το λουλούδι λέγεται γυψοφύλλη (και στα αγγλικά baby's breath!)

* * * * * * *