σαν μυθιστόρημα

Στην Πόλη όπου, καθώς είπα, πήγε αφού παραιτήθηκε απ' το στρατιωτικό, ο πατέρας μου έπιασε μεγάλη φιλία μ' ένα φαρμακοποιό του Φαναριού, το Νικόλαο Θωμά, που ήταν και “μυρεψός” του Πατριαρχείου-κατασκεύαζε δηλαδή το Άγιο Μύρο, προνόμιο που το έχουν ως σήμερα οι Θωμάδες. Ο φίλος αυτός του πατέρα μου είχε έναν αδερφό, το δεσπότη Καλλίνικο, που ήταν τότε Νύσσης, έπειτα έγινε Ξάνθης και τελείωσε Χαλκηδόνος, από τους δώδεκα. Είχε και κάμποσες αδερφές, παντρεμένες κι ελεύθερες, ανάμεσα σ' αυτές και την Ευθαλία, που ήταν τότε η σειρά της να παντρευτεί. Ο Νικόλαος από μεγάλη εκτίμηση, την επρότεινε στον πατέρα μου. Κι από μεγάλη εκτίμηση επίσης, ο πατέρας μου δέχτηκε την πρόταση ολοπρόθυμα. Τα δαχτυλίδια των αρραβώνων γράφουν από μέσα “μνηστήρ Διονύσιος-μνηστή Ευθαλία-1866”. Ο γάμος τους έγινε γρήγορα-η προίκα, φαίνεται, ήταν έτοιμη-κι απ' αυτόν, τη νύχτα της 8 προς την 9 Δεκεμβρίου 1867, γεννήθηκα εγώ.

* Γρηγόριος Ξενόπουλος, Η ζωή μου σαν μυθιστόρημα, (σελ 37)

* Chinese pharmacy



* * * * * * *