Διαβαζω. (Στην πραγματικότητα σερφάρω, αλλά δε μ'αρέσει καθόλου αυτό ούτε σαν λέξη ούτε σαν έννοια, οπότε βαυκαλίζομαι να πιστεύω ότι διαβάζω: κείμενα σε μιαν οθόνη).
Διαβάζω, λοιπόν. Ανακαλύπτω. Ενθουσιάζομαι.
Σηκώνομαι και πάω να πλύνω τα δόντια μου.
Όπως κάθε φορά που νιώθω την ικανοποίηση να ξεχειλίζει από μέσα μου, διακόπτω με κάτι άσχετο, για να δώσω χρόνο στο μυαλό μου να συλλάβει αυτό που του συμβαίνει, για να (με) ελέγξω: είναι όντως τόσο εκπληκτικό αυτό που αισθάνομαι ώστε να κρατήσει και αφού απομακρυνθώ από την οθόνη, ή μόλις προσγειωθώ στην πραγματικότητα θα χάσει το μεγεθός του και θα ξεχαστεί;
Πλένω τα δόνια μου, το μπάνιο είναι γεμάτο φώς, είναι Σάββατο νωρίς το πρωί κι έχει ησυχία: πως να μικρύνει η ένταση αυτού που αισθάνομαι;
* * *
Με τη σειρά που ξεδιπλώθηκαν μπροστά μου.
Από το Libraryland:
“Some people turn sad awfully young. No special reason, it seems, but they seem almost to be born that way. They bruise easier, tire faster, cry quicker, remember longer and, as I say, get sadder younger than anyone else in the world. I know, for I’m one of them.”
-Ray Bradbury
Μα ποιός είναι αυτός (ο άγνωστος);
Ααα, είναι ο συγγραφέας του Φαρενάιτ 451! Τώρα εξηγείται (ως ένα από αυτά τα συχνά, ανεξήγητα, κοσμικά θαύματα) γιατί μου τράβηξε την προσοχη!
Δες, δες τι άλλο λέει εδώ:
Libraries raised me. I don’t believe in colleges and universities. I believe in libraries because most students don’t have any money. When I graduated from high school, it was during the Depression and we had no money. I couldn’t go to college, so I went to the library three days a week for 10 years
* * *
Προσπερνώ όσα από τα υπόλοιπα δε μ'ενδιαφέρουν, και πατώντας πάνω σε στίβες βιβλίων κοιτάζω γύρω μου/μέσα στο κείμενο εξεταστικά: αα, να λοιπόν αυτό που έψαχνα: ο άνθρωπος. Που σκέφτεται/γράφει έτσι.
Η ζωή του:
Ray Bradbury married Marguerite McClure (1922–2003) in 1947, and they had four daughters. To date, Bradbury has never obtained a driver license.
Εδω είναι που σηκώθηκα και πήγα να πλύνω τα δόντια μου.
Το να μείνεις με έναν σύντροφο για πάνω από 50 χρόνια είναι για μένα η απώτατη ευτυχία, ένα δώρο αναπάντεχο, κάτι που δεν μπορείς να το σχεδιάσεις, να το επιδιώξεις εκ των προτέρων, μόνο να σου τυχει μπορεί.
* * *
Η φωτογραφία είναι από το Pixdaus.
* * * * * * *
4 σχόλια:
"I found my wife, Marguerite (Maggie), in Fowler Bros, marvelous bookshop across from San Francisco's Pershing Square in the happy spring of 1946. She took a vow of poverty to marry me in 1947. Church-mice-poor, we lived in Venice before it was a funny-farm, surviving on hot dogs, pizza, and bad wine while I constructed literary rockets that missed the Moon but somehow reached Mars. [...] Trying to write in my carless garage was impossible. My daughters Knocked on the back window, yelling for Dad to come play. I did so, with diminution of stories and funds."
Αυτό κι αν ήταν δώρο κύριε Γιαννακόπουλε! Ευχαριστώ πολύ :)
και για μένα , το πιο μεγάλο μου όνειρο . μα σήμερα οι άνθρωποι είναι πολύ εγωιστές.
χαίρομαι που λες μόνο να σου τύχει μπορεί , εγώ δυστυχώ στην σκέψη πως δεν θα τα καταφέρω .
άλλη μια ωραία σου ανάρτηση .
ροξάν
"Το να μείνεις με έναν σύντροφο για πάνω πό 50 χρόνια είναι για μένα η απώτατη ευτυχία, ένα δώρο αναπάντεχο"
Για τους περισσότερους ανθρώπους, αν αυτά τα χρόνια είναι ευτυχισμένα κι έχεις ένα σύντροφο ζωής κι όχι απλά ένα "σύζυγο"!
Εξαιρετική ανάρτηση, λεμονίτσα μου! :)
Δημοσίευση σχολίου