jacaranda

Είναι μερικά πράγματα στη ζωή μας που τα θεωρούμε αιώνια. Σταθερά, ακλόνητα, βράχους.
Πιο συγκεκριμένα: είναι μερικοί άνθρωποι στη ζωή μας που, θεωρούμε πως θα είναι πάντα εκεί, ίδιοι όπως όταν ήμασταν δίπλά-δίπλα στο θρανίο στη δέσμη(*), στα αγγλικά, στην Πάτρα, στο πάντα.
Έπαθα πανικό χθές στη σκέψη πως ο βράχος της ζωής μου κουράστηκε πια και τα παράτησε, κουράστηκε πια και δεν θέλει να βλέπει κόσμο, κλείνει τα τηλέφωνα και κοιμάται. Πώς αυτή, κ ο υ ρ ά σ τ η κ ε α π ό τ ο ν κ ό σ μ ο: σαν να ήρθε το τέλος του κόσμου, τα πάνω κάτω, σαν να έγινε το αδύνατο.

(Φυσικά, κλασικά, αφού τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε με τα δύσκολα της ζωής μας -πληθυντικός ευγενείας- το ρίξαμε στους... εφιάλτες.)

Άμα πρέπει ένα πράγμα να θυμηθώ, απ'όσα έγιναν στην 33 άχρονη κοινή πορεία μας, το πρώτο που βλέπω είναι οι δυό μας στο πεζοδρόμιο, στη γωνία, κάτω από το πεύκο, μεσημέρια, απογεύματα, βράδια, να αναλύουμε ξανά και ξανά τις ζωές μας, τα έξω μας και τα μέσα μας.
Και μετά, τα μεσημέρια μετά τη δουλειά στον Ανατολικό: βιαστικά ραντεβού-συσκέψεις για να αναλυθούν και να λυθούν θέματα. Χθες θυμήθηκα και τα ωριαία τηλεφωνήματα των τελευταίων χρόνων, αργά το βράδυ, εγώ στο κρεββάτι κι εσύ προσπαθώντας να ηρεμήσεις, έχοντας βάλει τα παιδιά για ύπνο. Πάντα δίπλα μου, να προσπαθείς να ανοίξεις τα αγκάθια για να βγω.

Δεν συνήλθα ακόμη από τον τρόμο, παρόλο που σε άκουσα πια, καλά. Όλα αυτά, οι θεωρίες, για τους ανθρώπους που αγαπάμε και δεν τους το έχουμε πει ποτέ... Δε λέγεται με λόγια η αγάπη. Κι εγώ νομίζω πως δεν σου τόχω πει ούτε με πράξεις. Όμως, έχει άραγε σημασία το να το ξέρεις κι εσύ;

(*) ...κι εκείνη ζωγράφιζε με το μολύβι χριστουγεννιάτικο δέντρο στο πράσινο θρανίο "γιατί; να μην έχουμε κι εμείς στολισμένο δέντρο στο θρανίο μας;", κι εγώ -η υπάκουη και δειλή, να φοβάμαι πως θα μας κάνουν παρατήρηση και να την επιτιμώ αντί να γελάω...

Η φωτογραφία: όλη η Αθήνα έχει γεμίσει μωβ, ανθισμένα τζακαράντα, τα παρατηρώ εκστασιασμένη εδώ και μέρες. Άραγε ήταν και πέρσι; που θα ήταν βέβαια, μα γιατί εγώ φέτος μόνο τα πρόσεξα;


* * * * * * *