sonnet II

Όταν σαράντα χειμώνες κυκλώσουν το μέτωπό σου,
και σκάψουν βαθειες χαρακιές στο πεδίο της ομορφιάς σου,
της νιότης σου το περφανο ένδυμα, τόσο θαυμασμένο τώρα,
θα 'ναι ένα κουρελιασμένο αγριόχορτο, ασήμαντης αξίας.

Τότε, ρωτηθείς που βρίσκεται όλη η ομορφιά σου,
πού όλος ο θησαυρός των σφριγιλών ημερών σου,
το να πεις, μέσα στα ίδια τα βαθειά-βυθισμένα μάτια σου,
θα είναι μια ντροπή αδηφάγα κι ένας σπαταλημένος έπαινος.

Πόσος ακόμα έπαινος θα άξιζε τη χρήση της ομορφιάς σου,
αν θα μπορούσες ν'απαντήσεις "Αυτό το ακριβό παιδί μου
θα κλείσει το λογαριασμό και θα 'ναι η δικαιολογία μου",
αποδεικνύοντας την ομορφιά του ως δικός σου διάδοχος!

Αυτό θα γινόταν όταν θα ήσουν γέρος,
και θα 'βλεπες το αίμα σου ζεστό εκεί που το ένιωθες κρύο.

* sonnet II

* pixdaus: the dunes

* * * * * * *