Τον καμάρωνε, αυτό το ρήμα ταιριάζει εδώ. Τον καμάρωνε: τον αγγίζει δημόσια τρυφερά-κάτι πολύ σπάνιο, σχεδόν άπρεπο εκείνη την εποχή.
Τον καμάρωνε κι ήταν ευτυχισμένη που τον είχε κοντά της, που τον είχε γνωρίσει, που της έτυχε στο δρόμο της, που ταίριαξαν, που έκανε το μυαλό της να σταματάει όταν ήταν κοντά του, να ηρεμεί και να νομίζει ότι τα πάντα είναι για πάντα.
Δεν θέλω να σκέφτομαι το σοκ που έπαθε όταν τον έχασε.
Μπορεί από τότε, να γέμισε πετσετάκια τις πολυθρόνες της, εδάφη ως τα πέρατα του κόσμου το βασίλειό της, αλλά τα χέρια της, τι τα έκανε τα χέρια της;
Αυτό είναι το μέτρο της αγάπης μου για τους ανθρώπους: φοβάμαι μην πεθάνουν. Έτσι καταλαβαίνω εγω ότι αγαπώ κάποιον: όταν τρέμω πως θα έρθει η ώρα που θα ακούσω πως δεν θα τον ξαναδώ.
Δεν ήμουν πάντα έτσι. Κάποτε νόμιζα πως τα κακά συμβαίνουν μόνο στους άλλους και στις ταινίες. Μερικές φορές το νομίζω ακόμα. Τον περισσότερο καιρό όμως πια, ζω μ'αυτόν τον τρόμο.
(*) Young Victoria
5 σχόλια:
Αγγίζεις ένα ευαίσθητο σημείο, σε απρόσφορο χρόνο.
Οι προσωπικές σχέσεις με τους αγαπημένους μας είναι το ουσιωδέστερο κομμάτι της ανθρώπινης υπόστασής μας. Είναι ‘αυτό’ που είμαστε. Γι’ αυτό, η σκέψη ότι μπορεί να μην τους ξαναδούμε είναι τόσο οδυνηρή.
Ίσως, άλλες, καλύτερες εποχές να είναι πιο επιδεκτικές μιας τέτοιας συζήτησης.
Δύσκολη εποχή για εκδηλώσεις τρυφερότητας και δύσκολη χώρα (χαρακτηριστικό της η φλεγματικότητα).
Αυτόν το φόβο δε νομίζω να υπάρχει κάποιος από μας που να μην τον έχει βιώσει. :(
Η δυσκολία της εποχής μας εκεί ακριβώς οφείλεται, στην έλλειψη αγάπης. Γι’ αυτό είναι έτσι ‘μαραμένη’ η εποχή μας. Τώρα, λοιπόν, είναι η πιο εύφορη εποχή για εκδηλώσεις τρυφερότητας, γιατί τώρα είναι που θα πιάσουν καλύτερα ‘τόπο’. Οι αντιδράσεις και ο φθόνος που φυσικό είναι να εγείρονται, αντιμετωπίζονται με τη θύμηση πως, το πνευματικό κέρδος που αποκομίζεις χαρίζοντας την φροντίδα σου εκεί που πρέπει, υπεραναπληρώνει τις υλικές αντιξοότητες που θα αντιμετωπίσεις. Αν θέλουμε να ζήσουμε σε ένα καλύτερο κόσμο, σηκώνουμε μανίκια και του δίνουμε την πνευματική τροφή που του λείπει. Αλλιώς, ας αποδεχτούμε και ας αρκεστούμε σε ό,τι βλέπουμε σήμερα γύρω μας.
Κι όμως,συμβαίνει τη μια να τρέμουμε αυτό το φόβο,ταυτόχρονα όμως να αφήνουμε το χρόνο/χρόνια να περάσει/ουν κι έτσι να φαίνεται πως απωθούμε αυτό το ενδεχόμενο(της φυσικής απώλειας).Κι όταν αυτή επέλθει,λέμε "δεν προλάβαμε".Νομίζω πως εντιμότερο θα ήταν να πούμε πως "δεν τολμήσαμε" ή πως αποδειχτήκαμε "λίγοι"(κάποιες φορές).
Δημοσίευση σχολίου