1.11.11

παιδάκια έχεις;

Εμείς δεν κάναμε παιδιά. Μα με τον άντρα μου είχαμε μια υπέροχη σχέση. Η ζωή μου δίπλα του πέρασε όμορφα, ήμασταν ευτυχισμένοι, η ζωή μου ήταν σαν μέλι.
Ήμασταν αριστεροί, εξορίες, στη χούντα να φανταστείς μας συνέλαβαν την ίδια μέρα.
Όχι, γιατί να στεναχωρηθώ που δεν έκανα παιδιά; Έτσι ήρθαν τα πράγματα, τι να κάνουμε;
Στη ζωή δεν πρέπει να το βάζεις κάτω ποτέ. Αρκεί να φροντίσεις να τηρείς ένα-δυό πράγματα για να μπορέσεις να ζήσεις ευτυχισμένος.
Να μην είσαι ανταγωνιστικός. Να έχεις μέσα σου καλοσύνη. Και ποτέ να μην το βάζεις κάτω. Ποτέ. Να συνεχίζεις. Μπορείς. Το πόσα μπορεί ο άνθρωπος είναι απίστευτο, όλα τα μπορεί, όλα ότι βάλει με το νου του.
Και τώρα που είναι έτσι τα πράγματα, πάλι ξέρω πως θα τα καταφέρουμε. Θα βάλουμε το κεφάλι κάτω και θα δουλέψουμε.
Ο άνθρωπος μπορεί και με πολλά, μπορεί και με λίγα. Δε χάνεται. Τα καταφέρνει.
Σε κουράζω τώρα που σου τα λέω αυτά; Να με συγχωρείς.
Είμαι γεννημένη το 1927. Έχει επτά χρόνια που έχασα τον άντρα μου.
Και τώρα που με βλέπεις να έρχομαι, είναι για τον εγγονό της αδελφής μου, καλό παιδί μα έκανε ένα γάμο χάλια-χάλια. Γι' αυτό έρχομαι και πληρώνω το δάνειό του, τι να κάνω;
Μη με βλέπεις έτσι, στη ζωή μου ποτέ δεν το έβαλα κάτω εγώ. Είμαι πολύ δυνατός άνθρωπος.

Δεν με άφησε να τη βοηθήσω να σηκωθεί από την καρέκλα. Έκανε μία, δύο, τρεις, τέσσερις προσπάθειες, κάποια στιγμή κατάφερε να σηκωθεί και να στηριχτεί στο μπαστούνι της.

6 σχόλια:

Σταυρούλα είπε...

Καιρός να γίνουμε κι εμείς δυνατές. Έτσι ; :)

karagiozaki είπε...

Fυσικά και θα ξανασηκωθούμε. Θα δώσουμε τους μικρούς και μεγάλους αγώνες. Ακόμα και τους χαμένους αγώνες. Κυρίως αυτούς. :)

Ελισσάβετ Γεωργιάδη είπε...

Απλά υπέροχο!

Gaitanaki είπε...

Πάρα πολύ όμορφο και όμορφα το αποτύπωσες... Καλή μας δύναμη!

Teteel είπε...

Μάθημα ζωής!!!

Marina είπε...

Aξιοθαύμαστη γυναίκα.
Βρίσκω πολύ δύσκολο να είναι κανείς δυνατός, ιδιαίτερα άμα έχει θελήσει κάτι πολύ π.χ. ένα παιδί και δεν το έχει αποκτήσει παρόλλες τις εξωσωματικές και τις απορριφθείσες αιτήσεις για υιοθεσία.
Θαυμάζω την ηλικιωμένη γυναίκα του άρθρου σου. Ομως δεν θα γίνω ποτέ δυνατή. Κάθε που το σκέφτομαι κλαίω