σςς, ησυχία

Αυτή η φωτογραφία μου θυμίζει τη δανειστική βιβλιοθήκη στο Βαφοπούλειο και με συγκινεί.
Όσα χρόνια και να περάσουν, μέσα στις δανειστικές βιβλιοθήκες νιώθω πάντα δεκαπεντάχρονη, δυνατή. Μόνη κι αναπάντεχα δυνατή. Νιώθω σαν να υπάρχουν χίλιοι δρόμοι μπροστά μου ανοιχτοί κι εγώ έκθαμβη, μεθυσμένη από τη δυνατότητα να τους απολαύσω όλους. Δυνατή.

ερωτικό

καθώς κοιμόσουν
έβαλα το αυτί μου στο αυτί σου κι άκουσα
την ηχώ των ονείρων σου

σ' αυτόν τον ωκεανό θέλω να βυθιστώ,
ανάμεσα σε πολύχρωμα ψάρια, πλαγκτόν και πλοία πειρατών

σταματώ, στο δρόμο, τους ανθρώπους που σου μοιάζουν
και τους ρωτώ αυτά που θέλω να ρωτήσω σ'εσένα

μπορούμε άραγε να καθήσουμε μαζί σε μια στέγη, να βλέπουμε τ' άστρα
να γίνονται σαν τον καπνό που βγαίνει απ' την καμινάδα;

ω, μπορώ σαν τον Ταρζάν, να βυθιστώ στη ζούγκλα της αναπνοής σου;

δεν είναι η αγκαλιά σου που επιθυμώ,
όσο το να τρέχω μ' ένα ποδήλατο
προς την αγκαλιά σου

— “The Secret,” Jeffrey McDaniel

via the cinnamon peeler's wife σε κάπως ελεύθερη μετάφραση
(το πρωτότυπο μπορείτε να το βρείτε στο λινκ)

η (υπέροχη) αδιαφορία του σύμπαντος

I, too, felt ready to start life all over again. It was as if that great rush of anger had washed me clean, emptied me of hope, and, gazing up at the dark sky spangled with its signs and stars, for the first time, the first, I laid my heart open to the benign indifference of the universe. To feel it so like myself, indeed, so brotherly, made me realize that I’d been happy, and that I was happy still.
Albert Camus

(via seabois and caffeinegalore)

εξυπνάδες

Ο κήπος μου είναι σαν Αγγλία αυτό τον καιρό: σαν Τζέην Ώστην κάθε μεσημέρι ανοίγω την κουρτίνα για να ριξω μια ματιά στους υάκινθους και ν'αποφανθώ ότι ούτε και σήμερα δεν χρειάζονται πότισμα.

το παραμύθι του κομμωτηρίου

Η ωραία και οι κοιμωμένοι.
Που, όπου έπιαναν τα χέρια της, έφερναν τον ύπνο.
Οι γάτες στην Αίγινα, ακόμα κι αυτές οι δύστροπες γάτες στον Τρίλοφο, την επέλεγαν απ' όλη την παρέα, ανέβαιναν στην αγκαλιά της κι άρχιζαν να γουργουρίζουν.
Τα μωρά των φιλενάδων της ησύχαζαν στα χέρια της.
Κι ακόμη, τα σκυλιά των ξένων.
Ο ήρεμος τόνος της φωνής της, οι αργές κινήσεις της.
Αν ήταν κάτι πάνω στο οποίο είχε πλήρη έλεγχο, ήταν η αναπνοή και ο τόνος της φωνής της.
Κι ας τάραζαν θύελλες το μυαλό της.
Έτσι, πέρασε τη ζωή της μέσα στην ησυχία
χωρίς να προκαλέσει πάθη καυτά κι ανεξέλεγκτα όπως ποθούσε, σαν της λογοτεχνίας.

* foto

Μιλάω στα δέντρα περσικά

O Φερεϊντούν Φαριάντ γεννήθηκε το 1949 στην Χοραμασάρ της Περσίας, από φτωχή οικογένεια. Παρά τις οικονομικές δυσκολίες σπούδασε κοινωνικές επιστήμες και συγκριτική λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο της Τεχεράνης.
Στην Ελλάδα, σπούδασε αρχαία και νέα ελληνικά.
(από εδώ)

Γιατί, γιατί, γιατί να πεθαίνουν αυτοί οι άνθρωποι;

Πάνε εικοσιένα χρόνια που ο Φερεϊντούν Φαριάντ ζει στην Ελλάδα. Όμως η χορήγηση της ελληνικής υπηκόοτητας στον Πέρση ποιητή, δεν δόθηκε με την ίδια ευκολία που δόθηκε σε Τσετσένους και Γεωργιανούς «ψηφοφόρους» ή σε αθλητές που είχαν «Ελληνίδα προγιαγιά».
Επιστρέφοντας από ολιγοήμερες διακοπές, βρήκε στο σπίτι του μήνυμα να επισκεφθεί το μέγαρο της Αστυνομίας, στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Εκεί τον ενημέρωσαν ότι μπορεί να υποβάλει αίτηση ανανέωσης της άδειας παραμονής στη χώρας μας, ώστε να μπορεί να στηρίξει και τυπικά το αίτημά του για απόκτηση της ελληνικής υπηκοότητας.
(ΓΡ.Ρ. – Ελευθεροτυπία, 16/8/99)
(από εδώ, όπου υπάρχουν και αποσπάσματα από ποιήματά του)

Τώρα, πάει. Και μην ακούσω πως άφησε κληρονομιά τα ποιήματά του. Τα άφησε, ναι. Αλλά στο παρασκήνιο (*), που ψάχνω τόση ώρα αλλά δεν κατάφερα να βρω λινκ παρά μόνο αυτό, στο παρασκήνιο λοιπόν εκείνο του 2006 έμαθα πρώτη φορά για την ύπαρξη του. Και πώς να ξεχάσω τα μάτια του, τον ήρεμο τρόπο του, τα υπέροχα ελληνικά του; Πώς να ξεχάσω την απάντησή του όταν τον ρώτησαν αν έχει κάποια σχέση ή αν θα ήθελε να έχει;
Άραγε είχε κάποιον να τον συντροφεύει, να τον φροντίζει, να του κρατάει το χέρι τον καιρό της αρρώστιας του;

(*) Η εκπομπή Παρασκήνιο της κρατικής τηλεόρασης ΕΤ1, την Τετάρτη 22/03/2006, ήταν αφιερωμένη στον ποιητή και είχε τίτλο Φερεϊντούν Φαριάντ, ουρανός χωρίς διαβατήριο

* * * * *

Αντιγράφω από το ταξιδεύοντας στην Ελλάδα με ξένους λογοτέχνες

Μιλάω στα δέντρα περσικά
Εγώ είμαι ξένος.
Μιλάω στα δέντρα περσικά.
Τα δέντρα μού αποκρίνονται.
Μέσα σ' αυτή τη συγγένεια
δεν είμαι ξένος

την γλώσσα της ποίησης την έμαθα
απ' τ' άστρα, απ' τα πουλιά, απ' τα φύλλα
κι απ' τους πλανόδιους τροχιστές.

Καλύπτω τις τρύπες
με φεγγάρι, με ποιήματα
ή με τα φιλιά σου.

Όλα μου τα ταξίδια εσύ.
Όλες μου οι θάλασσες εσύ.
Όλα μου τα ναυάγια εσύ.
Όταν σε συλλογιέμαι
ένας άνεμος με παίρνει
μαζί με το κρεβάτι μου
χωρίς πυξίδα, χωρίς τιμόνι, χωρίς πανί.

Φερεϊντούν Φαριάντ

ποίηση

πάνω σε μένα, η φωνή σου πέφτει, όπως λένε πως θα 'πρεπε να είναι η αγάπη
-σαν ένα τεράστιο ναι-

* από το je me promene