εντελώς προσωπικά

Νευριάζω όταν ακούω ωωω Θεσσαλονίκη, τι ωραία πόλη, τι ωραία φαγητά, τι ωραίες γυναίκες...
Εγώ βλέπω μόνο μια τεράστια υγρασία. Και μια ασφυξία.
Δεν έχει νεραντζιές και δεν μπορείς να αναπνεύσεις ελέυθερα. Δεν έχει χώρο να απλώσεις τα χέρια σου βρε παιδί μου.
Κάθε φορά που ξανάρχομαι μου φαίνεται όλο και πιο κλειστή, πιο Βαλκανική, πιο εβραική, πιο κινηματογραφική. Λέω τώρα λέξεις, μα πιο πολύ συναισθήματα θέλω να περιγράψω.
Είναι και οι προσωπικές μνήμες.
Δεν θέλω να θυμάμαι. Ούτε την Ανεμόεσσα, ούτε το Εναλλάξ. Ούτε τη Σίγκαλ, ούτε το Ράδιο Σίτυ. Ούτε το Χαριλάου, ούτε το Σοφούλη.
Το μόνο υπέροχο, αναπάντεχα υπέροχο, είναι όλη αυτή η θάλασσα που βρίσκεται παντού. Όλο ξεχνάω πόσο πολύ παρούσα είναι εδώ η θάλασσα. Στο λιμάνι, στην παραλιακή, στον περιφερειακό, στην Μαρτίου, στην Καλαμαριά, βρίσκεται συνέχεια μπροστά μου.