Κοίταξες το μικρό μου μπόι
και μαχαίρια τα μάτια σου
με έριξαν στον Καιάδα της περιφρόνησης.
Ήμουν νάνος και το γνώριζα.
Της καρδιάς μου το χαμόγελο
δεν μπόρεσες να δεις.
Της ψυχής μου το μεγαλείο
δεν μπόρεσες να διακρίνεις.
Κοίταξες του σώματός μου τα κιλά.
και φωτιά τα μάτια σου με κατάκαψαν.
Του μυαλού μου το μέγα φτερούγισμα,
δεν μπόρεσες να διακρίνεις.
Ήθελες να με ρίξεις στον Καιάδα.
Σε λυπήθηκα,αλήθεια τι ήσουνα;
Ανόητος ή φασίστας;
Δεν προσευχήθηκα ποτέ για τη σάρκα μου.
Για μάτια, για χείλη, για μαλλιά.
Πάντα προσεύχουμαν για το χαμόγελο.
ένα χαμόγελο που ακουμπούσε
το μαγικό ραβδί της αγάπης.
Αυτό που μεταμόρφωνε τα πάντα.
Αχ να μπορούσε να σε μεταμορφώσει;
Να μπορέσεις να δεις τη χαρά,
στο ταπεινό χαμόγελο της μαργαρίτας.
Στα φύλλα του χαμομηλιού.
Στις δροσοστάλες του δειλινού..
στη χλόη που πατάς και όμως χαίρεται.
Αλεξάνδρα Παυλίδου Θωμά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου