Ανεβοκατεβαίνω τις σκάλες στη δουλειά και μούρχεται να βάλω τα γέλια, μια ερώτηση συνεχώς ξεπηδάει σαν τα αναδυόμενα παράθυρα στην οθόνη, τι ζητάς εδώ, πώς βρέθηκες, πώς άφησες και πέρασε τόση ζωή σε έναν χώρο όπου δεν ήθελες να βρίσκεσαι από την πρώτη στιγμή; Μα κάτι έπρεπε να κάνω, κάπου έπρεπε να δουλέψω για να ζήσω, για δες λίγο, εδώ μέσα ήμουν πάντα στη ζέστη όταν έξω είχε κρύο και στη δροσιά όταν έξω καιγόταν ο κόσμος, τριγυρισμένη από χαρτιά και μολύβια και συνδετήρες και χαρτάκια πράσινα και κίτρινα και πορτοκαλί. Όπου και να ήμουν δύσκολα δεν θα ήταν; Οι άνθρωποι είναι όλοι διαφορετικοί-εδώ γελάω με την σοφή διαπίστωση/διατύπωση και σχεδόν χάνω τον ειρμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου