αυτό είναι (και) για εδώ

Εγώ θα μείνω σ΄αυτό που είπε ο Thas ότι δεν ξεκίνησε το μπλογκ για να γνωρίσει ανθρώπους, αλλά για να γράφει.
Δεν γράφω "για να γράφει κείμενα", -στην πορεία αποκαλύφθηκε ότι ένα μεγάλο μέρος των μπλόγκερς ήταν άνθρωποι που είχαν σαν επάγγελμα τη γραφή: δημοσιογράφοι, εκκολαπτόμενοι δημοσιογράφοι, wannabe δημοσιογράφοι και συγγραφείς, σπουδαστές δημιουργικής γραφής-άνθρωποι γενικά οι οποίοι έγραφαν πολύ ωραία μεν κείμενα, αλλά με την βούλα/την ευκολία του επαγγελματία.
Οι άλλοι ήταν αυτοί που, σαν τον Θάνο, μια ζωή γράφαμε και σκίζαμε χαρτιά (σκέψεις, ημερολόγια, σημειώσεις), -οτιδήποτε μπορεί να αδειάσει το μυαλό σου από τις σκέψεις που το κατακλύζουν και σαν αποτέλεσμα να τις βάλει στη σειρά και να το λυτρώσει.
Τα σχόλια ήρθαν μετά, αναπάντεχα σαν δώρο. Και οι γνωριμίες. Και οι μετρητές επισκεψιμότητας (τα αυταρεσκόμετρα!), που ήταν το peak από όπου ξεκίνησε η κάτω βόλτα.
Αυτό ήθελα να πω. Ότι τα μπλογκς ήταν (και γιαυτό δεν θα εκλείψουν, επειδή η ανάγκη δεν θα πάψει να υπάρχει) ένας τρόπος για να σωθείς.