τα βάσανα

Κάθε πρωί στη γιόγκα, κοιτάζω τα ξυπόλητα ποδαράκια μου, τεντώνω τα ξερά σαν κούτσουρα και πονεμένα μονίμως από τη γυμναστική εδώ και τρεις μήνες χέρια μου, και σκέφτομαι ότι πέρασα παραπάνω από τη μισή μου ζωή υποτιμώντας αυτό το σώμα και υπερτιμώντας το μυαλό μου, αφήνοντας στην άκρη αυτό το σώμα και χρησιμοποιώντας συνέχεια και πολύ το μυαλό μου, με περηφάνια μάλιστα, με αναίδεια. Τώρα (αργά πια, αλλά έστω) παρατηρώ -και είναι για γέλια και για κλάματα-, πως το σώμα δεν είναι μόνο ένα πράγμα που σε κουβαλάει και που του ρίχνεις φαγητό, αλλά είναι ένα σωρό διαφορετικά εξαρτήματα, και το καθένα απ΄αυτά μπορείς να το παρατηρήσεις, να το ακουμπήσεις, να το μετακινήσεις, να στηριχτείς επάνω του, και κυρίως να δοκιμάσεις τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει, και πώς μπορείς να το αλλάξεις αυτό.

* O πίνακας της Maki Horanai.