Ανεβάζω λινκ γηροκομείου, μήπως θέλετε να χαζέψετε τις φωτογραφίες-γιατί εγώ τις απόλαυσα.

Πρόκειται για ένα γηροκομείο μέσα στο Ρέικιαβικ (1,5 χλμ από το κέντρο) όπου σήμερα γιόρτασαν "την διαφορετικότητα" (έτσι γράφει η τούρτα) με καλεσμένους και βόλτα στον κήπο τους.

Σκέφτομαι ότι μπορεί αυτό να μην σας κάνει εντύπωση οπότε ας πω κάτι παραπάνω: περνώ πολύ συχνά από έξω. Βλέπω το όμορφο κτήριο, τον όμορφο κήπο και το μεγάλο άδειο πάρκινγκ, κάθομαι μερικές φορές σ΄ένα παγκάκι εκεί, αλλά ποτέ, ποτέ κανείς δεν κάθεται έξω (ο καιρός!).  

Από τη μια θέλω να σχολιάσω ότι όλη η πόλη είναι έτσι στολισμένη αυτή την εβδομάδα. Έχει παντού σημαίες στο δρόμο, στα δημόσια κτήρια και στα μαγαζιά, και ευφάνταστες σχετικές διακοσμήσεις. (Δείτε στα σχόλια φωτογραφία μου σημερινή από τον πάγκο των φρούτων στο σουπερμάρκετ και από τον καφέ μου).

Από την άλλη -και αναφέρομαι στο γηροκομείο- επειδή σήμερα είναι υπέροχα ηλιόλουστα και ζεστά, είναι παραπάνω από πιθανό να σχεδιάστηκε το ιβέντ-βόλτα έξω σε συνεργασία με την... πρόγνωση του καιρού. 

Όπως και να'χει, τα βαμμένα κόκκινα νύχια της κυρίας -δάκρυα χαράς.

Τα κεντρικά της αστυνομίας του Ρέικιαβικ. Χθες, που είχε ήλιο 😜

Εκείνη τη χρονιά το δέντρο στον διπλανό ακάλυπτο είχε μεγαλώσει πολύ, είχε γίνει κάπως σαν τέντα στο μπαλκόνι μας. Εκτός από τη δροσιά-διότι κάλυπτε έναν τοίχο που αλλιώς τον βλέπει ο ήλιος από το πρωί ως το απόγευμα, μείωνε και το θόρυβο από τη Θηβών. Προσπερνώ βέβαια ότι το σπίτι είχε γεμίσει με στρατιές από μυρμήγκια που χρησιμοποιούσαν το δέντρο σαν ασανσέρ για να μας έρχονται όλο το καλοκαίρι.

Στην Ισλανδία δεν έχει έντομα, κουνούπια, μυρμήγκια και ζουζούνια (ψέματα: έχει, αλλά ελαχιστότατα), ούτε κατσαρίδες, βατράχια και φίδια. Μπορείς να περπατήσεις στη φύση και να καθήσεις στα γρασίδια χωρίς το φόβο ότι θα σε περπατήσει τίποτα. Έχει κι αυτό το παιχνίδι του ήλιου με τη σκιά-όμως μόνο τις μέρες που έχει ήλιο.

Εκείνη τη χρονιά είχα αγοράσει "νυχάκια" και τα φύτεψα παρέα με τις αλόες. Τώρα η ζαρντινιέρα είναι γεμάτη αλόη, σχεδόν περισσότερη από το χώμα της. Τη βρίσκω κάθε καλοκαίρι καφετιά από τη μοναξιά αλλά την αφήνω πράσινη και ποτισμένη  όταν φεύγουμε. Έχω τρία μικρά παιδάκια της εδώ, στο παράθυρο της κουζίνας να κοιτάζουν τη θάλασσα.

 

Αυτή είναι η σελίδα της Hallgrímskirkja, της εκκλησίας συμβόλου του Ρέικιαβικ και της Ισλανδίας ολόκληρης.

Προσπερνώ με δυό λόγια μόνο, κάτι που ακόμα με αφήνει έκπληκτη, το ότι κάθε εκκλησία εδώ (κάθε ενορία, εννοώ) έχει τη  δική της ιστοσελίδα ΚΑΙ σελίδα στο φέισμπουκ, με το αναλυτικό πρόγραμμα, τα ονόματα (φωτογραφίες, τηλέφωνα και μειλ) των εργαζομένων της (από τους κληρικούς μέχρι του επιστάτη που φροντίζει το κτήριο και τον κήπο). Και τμήμα Παρηγοριάς για όσους το χρειάζονται.

Σήμερα ξεκινάει η  εβδομάδα Pride, 6-11 Αυγούστου, και η Hallgræimskirkja συμμετέχει.

Αντιγράφω το κείμενο της ανάρτησης:

Gay Days begin today and that's why the stairs in Hallgrímskirkja are decorated with a rainbow.

Gay days are important. They raise awareness of inequality and violence and break the silence. The Happy Walk 2024 starts on Saturday 10. august at 1 pm 14. from Hallgrim Church.

Hallgrímskirkja supports the fight for the rights of the gay community and wishes everyone happy gay days.

HALLGRIM CHURCH - OUR PLACE!

* Hallgríms-kirkja σημαίνει η εκκλησία του Hallgrímur (Χάτλγκριμουρ, ο τόνος στην πρώτη συλλαβή).

 

Δευτέρα πρωί προς μεσημέρι, το σχεδόν πάντα άδειο κέντρο της πόλης ήταν ακόμα πιο έρημο σήμερα λόγω της αργίας. 

Η πρώτη Δευτέρα του Αυγούστου είναι επίσημη αργία, λέγεται αργία των εμπόρων και είναι μια ευκαιρία να δημιουργηθεί ένα ωραίο τριήμερο σ΄αυτήν την εποχή του χρόνου που ο καιρός έχει τις μέγιστες πιθανότητες να είναι καλός. Είναι σχεδόν τα πάντα κλειστά, ο κόσμος εγκαταλείπει το Ρέικιαβικ για κάμπινγκ και μουσική στα τριήμερα φεστιβάλ που γίνονται σε διάφορα σημεία της χώρας.

Οι φωτογραφίες: καρέκλες, τραπέζια και γλάστρες (και γάτες 😂) αφημένα έξω ελεύθερα, οι κάδοι όμως είναι δεμένοι. Γιατί ο κίνδυνος σ΄αυτή τη χώρα δεν είναι οι άνθρωποι αλλά ο καιρός.

 

Είμαστε ήδη ενάμιση μήνα μετά το θερινό ηλιοστάσιο κι έχει ήδη αρχίσει να «νυχτώνει» λίγο τη νύχτα. 

Αυτό το μπλε, δεν θα το συνηθίσω ποτέ~

 

Σάββατο πρωί στο Kallabakarí (στον "φούρνο του Κάλλι") 

Αυτό είναι το Bakarí του Άκρανες, δηλαδή ο φούρνος/καφέ/ζαχαροπλαστείο μιας πόλης 6.500 κατοίκων η οποία βρίσκεται σε απόσταση μιας ώρας από το Ρέικιαβικ. Οι τιμές των προιόντων είναι στα 2/3 (τουλάχιστον) των τιμών στο Ρέικιαβικ. 

Αν δείτε προσεκτικά τις φωτογραφίες, φαίνονται τα ονόματα των γλυκών (φτιαγμένων επιτόπου 😋) και οι τιμές τους. 

☕ Gulrótarkaka = κέικ καρότο. Κι αν χωρίσεις τη λέξη gulrót=καρότο, στα δύο, έχεις gul-κίτρινη rót-ρίζα! Απολαμβάνω πολύ αυτή την κατασκευή λέξεων από λέξεις!

☕ Hjónabandssæla = marriage bliss ή αλλιώς "το κεικ του ευτυχισμένου γάμου". Είναι πάστα φλώρα, μόνο που η ζύμη έχει και βρώμη.

☕ Sítrónukaka = κεικ λεμόνι, προφανώς!

☕ Bananabraggi = "τολ" μπανάνας! Braggi είναι στα Ισλανδικά τα τολ, αυτά τα κυλινδρικά μεταλικά στέγαστρα που χρησιμοποιούνται συνήθως από το στρατό. Στο Ρέικιαβικ υπήρχαν ολόκληρες γειτονιές, απομεινάρια του στρατού που χρησιμοποιήθηκαν σαν κατοικίες μετά την αποχώρηση των Άγγλων. 

Έχουν μια μοναχικότητα και μια μιζέρια αυτά τα μπάκαρι, είναι λες και έχουν όλα την ίδια μυρωδιά, ζάχαρη που κολλάει παντού, ψίχουλα στο τραπέζι και ξεπλυμένος καφές. Όμως μου αρέσουν πάρα πολύ, βρίσκω ότι είναι το δεύτερο κύριο χαρακτηριστικό της χώρας μετά τα κολυμβητήρια. Δυστυχώς (ίσως και ευτυχώς) οι τουρίστες πηγαίνουν σχεδόν αποκλειστικά στα τουριστικά μέρη.

Δεν είναι καφετέριες, ούτε είναι ακριβώς φούρνοι. Είναι ένας λόγος για να βγεις από το σπίτι και να πιεις έναν καφέ που δεν τον έχεις φτιάξει μόνος σου και να αγοράσεις μια λιχουδιά. 

Σ΄αυτό βέβαια χωράει ολόκληρη κουβέντα καθώς η γκάμα των προιόντων τους είναι απίστευτα περιορισμένη: μόνο γλυκά, αλμυρά καθόλου, πίτες, φύλλο, τίποτα, ΤΙΠΟΤΑ. Μπορείς όμως να παραγγείλεις 1-2 φέτες ψωμί με τυρί κρέμα ή κάποιου άλλου είδους άλειμμα. Επίσης σερβίρουν σούπα: πηχτές υπέροχες σούπες για ένα γρήγορο γεύμα γύρω στις 12 το μεσημέρι.

Για καφέ πληρώνεις και μετά πηγαίνεις στον πάγκο όπου έχει την καφετιέρα, γάλα/ζάχαρη/φλυτζάνια και λοιπά ότι χρειάζεται, και βάζεις μόνος σου όσο θέλεις και μπορείς να γεμίσεις ξανά και ξανά.

Έχει συχνά γωνία με παιχνίδια για τα παιδάκια, πάντα ψηλά καρεκλάκια ειδικά για παιδιά, έρχονται οικογένειες με τα παιδιά τους, ηλικιωμένα ζευγάρια-και τέλος πάντων οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων μόνοι τους ή με παρέα. Κάθονται ΛΙΓΟ, ελάχιστα, όσο χρειάζεται για να φάνε αυτό που αγόρασαν πίνοντας ταυτόχρονα τον καφέ τους.

Είναι σκανδιναβικό μάλλον αυτό και όχι αποκλειστικά Ισλανδικό. Δεν έχει σημασία. Δεν μ΄ενδιαφέρει τόσο η χώρα όσο το γεγονός: ο καιρός, ο καιρός διαμορφώνει κάθε τομέα της ζωής μιας ολόκληρης κοινωνίας. Και οι άνθρωποι βρίσκουν τρόπους και τα καταφέρνουν.

 

Σήμερα πήγαμε βόλτα σ’ ένα δάσος και αυτά είναι μανιτάρια που φωτογράφισα -ενθουσιασμένη- κατά τη διάρκεια μιας ώρας.

🌲🌲🌲🍄

Σε 10 λεπτά θα ξεκινήσει η τελετή της ανάληψης της προεδρείας της Ισλανδίας από την νέα πρόεδρο. 

Αποχωρεί ο πολυαγαπημένος καθηγητής ιστορίας Guðni Th. Jóhannesson ο οποίος εκλέχθηκε με 39% το 2016 και επανεκλέχθηκε με 92,2% το 2020 αλλά δεν θέλησε να βάλει υποψηφιότητα για τρίτη φορά διότι δεν είναι πολιτικός αλλά ακαδημαϊκός και έτσι θέλει να συνεχίσει τη ζωή του. Τη θέση του θα πάρει η Halla Tómasdóttir που βγήκε πρώτη στις εκλογές που έγιναν την πρώτη Ιουνίου.

Η τελετή ξεκινά στις 15:25 ώρα Ισλανδίας, απευθείας μετάδοση από το RÚV-ον-λάιν, αν ενδιαφέρεστε.

Η φωτογραφία σημερινή-έχει χλιαρή θερμοκρασία, στις 12:00 έριξε μια πεντάλεπτη δυνατή βροχή αλλά τώρα βγήκε ο ήλιος 🌞

Αυτές τις μέρες διαβάζω ένα βιβλίο χμ χαμηλού επιπέδου 🤣 που λέγεται Knit the Season και είναι στυλ ταινίες Hallmark και λέει για Thanksgiving και χριστουγεννα στο Εδιμβούργο και mince pies. Λίγο αυτό, λίγο (πολύ) ο καιρός έξω, λίγο που σχεδόν πια άρχισε να είναι λίγο νύχτα τη νύχτα, άρχισα να ανυπομονώ για το πότε τα καφέ θ’ αρχίσουν να σερβίρουν τα pumpkin spiced latte και λοιπά μυρωδάτα φθινοπωρινά ροφήματα. (Αρχές Σεπτεμβρίου, νομίζω, δεν έχει πολύ καιρό ως τότε 😜).

Εγώ, που κορόιδευα τις αμερικανιές 😋

Δεν έχει συχνά φωτεινές καλοκαιρινές μέρες. Όμως όταν έχει, είναι απερίγραπτης ομορφιάς.

 

Όταν τελειώνει ένα πλεκτό είναι (τις περισσότερες φορές) ένα τσαλακωμένο κουβάρι. Χρειάζεται μια διαδικασία που λέγεται blocking για να αναδειχθεί το σχέδιο. Αυτό γίνεται με ένα ελαφρύ πλύσιμο και μετά άπλωμα με καρφίτσες ώστε να στεγνώσει τεντωμένο και να πάρει το σχήμα του. Είναι μπελαλίδικη και βαρετή διαδικασία αλλά όταν το κάνεις μια φορά και δεις τη διαφορά, δεν υπάρχει περίπτωση να την παραλείψεις ποτέ.

Ο παγετώνας Sólheimajökull βρίσκεται στα νότια της Ισλανδίας, ανάμεσα στα ηφαίστεια Katla και Eyjafjallajökull. 

Τις τελευταίες 24 ώρες έγινε αύξηση της εκπομπής αερίων και ταυτόχρονα λιώσιμο πάγου. Αυτή τη στιγμή από το πολύ νερό έχει κλείσει η εθνική οδός που οδηγεί στα ανατολικά της χώρας. 

Περισσότερα (και συνεχής ενημέρωση) στο live link του RUV εδώ:

https://www.ruv.is/.../2024-07-27-thjodvegurinn-afram...

Στη φωτογραφία στιγμιότυπο από τον σημερινό "καφέ" του Συλλόγου των Ελλήνων της Ισλανδίας.

 

Έξω είναι γκρι και βρέχει~

Δοκιμάζω ένα νέο νήμα, ισλανδικό, τραχύ αλλά λεπτό, που βγήκε πρόσφατα στην αγορά. Το νήμα λέγεται fjallalopi (νήμα των βουνών) και το χρωμα λέγεται jökulsandur (άμμος του παγετώνα).

 

Έφτιαξα κάτι κίτρινο 🌞

 

Τρία αποσπάσματα από το συνημμένο άρθρο 🌞

* Όταν οι δικοί μου πήγαιναν να δουλέψουν στο εργοστάσιο, γίνονταν η προέκταση των μηχανών με τις οποίες εργάζονταν πάνω από 10 ώρες την ημέρα. Όταν κάνεις τέτοια κουραστική δουλειά, αναγκάζεσαι να κλείσεις απ’ έξω το παρόν. Το μυαλό σου ζει στο παρελθόν· και στο μέλλον σου βλέπεις μόνο δουλειά, δουλειά, δουλειά. Όταν γυρνάς στο σπίτι, δεν ξέρεις πώς να απεκδυθείς αυτόν τον ρόλο. Οι δικοί μου είτε έπασχαν από κατάθλιψη για το παρελθόν είτε είχαν αδιανόητο άγχος για το μέλλον. Ως παιδί, λοιπόν, έμαθα μαζί τους ν’ αποφεύγω το παρόν.

* Η ζωή μας σ’ αυτόν τον πλανήτη είναι πολύ μικρή· το να παραμένουμε δημιουργικοί είναι ο καλύτερος τρόπος να γιορτάζουμε την κάθε μέρα που περνά.

* ...κάποια στιγμή έπαψε να δημιουργεί νικημένος από τα άγχη της καθημερινής ζωής ή τις φωνές μες στο κεφάλι του, που του έλεγαν ότι δεν είναι αρκετά καλός σε αυτό που κάνει.

 

Αυτό το γαλάζιο σπίτι με την κόκκινη στέγη πριν μερικές μερες ήταν στην άλλη πλευρά του δέντρου, εκεί όπου τώρα σκάβουν. Ένα από τα παράξενα αυτής της χώρας, της γεμάτης αντιθέσεις, είναι το ότι απο τη μιά σπαταλούν με αδιαφορία κι απ’την άλλη μπαίνουν σε μεγάλο κόπο για να διατηρήσουν πράγματα που φαίνονται να είναι χωρίς αξία.

Τέτοια σπίτια σαν αυτό μεταφέρονται συχνά (τα έχω δει φορτωμένα σε πλατφόρμες να περνούν στο δρόμο) ακόμα και για πολλά χιλιόμετρα, για να διασωθούν ως μέρη της ιστορίας της χώρας και της απαραίτητης οικονομίας των υλικών (υλικών δυσεύρετων και μεταφερμένων με δυσκολίες στο νησί).

Δείτε στα σχόλια φωτογραφίες από τις 8 Μαΐου, το σπίτι έτοιμο για μεταφορά.

Κόζυ κατακαλόκαιρο 🥳

 Υπέροχα λουλούδια της Ισλανδίας.

Τα λουλούδια εδώ ανθίζουν το καλοκαίρι-και μένουν ανθισμένα πολύ καιρό-γιατί το καλοκαίρι (Ιούλιος και Αύγουστος) είναι σαν ένας παρατεταμένος Απρίλιος στην Ελλάδα.

Οι πασχαλιές ανθίζουν τέλη Ιουνίου, γίνονται τεράστια δέντρα και μένουν ανθισμένες μέχρι τον Αύγουστο.

Οι τριανταφυλλιές ξεκίνησαν να ανθίζουν αυτές τις μέρες-κόκκινες και λευκές, ένα παράξενο είδος τριανταφυλλιάς που μοσχοβολάει στα δύο μέτρα.

Οι παπαρούνες-κίτρινες και πορτοκαλί-έχουν εμφανιστεί αρχές Μαίου και συνεχίζουν ακόμα, ατρόμητες στον αέρα και τις κακοκαιρίες. Υπάρχει κι ένα είδος παπαρούνα-γίγας, πολύφυλλο, σ΄ένα όμορφο πορτοκαλοκόκκινο χρώμα, σε μερικούς κήπους της πόλης.

Τα λουλούδια της Ισλανδίας είναι σε γενικές γραμμές διαφορετικά απ΄αυτά που ήξερα, πιο μικρά, πιο σεμνά, πιο παράξενα και πιο μυρωδάτα, έργα τέχνης αν τα παρατηρήσει κανείς από κοντά.

Ο Χάλλντορ Λάξνες στο βιβλίο Και τα ψάρια τραγουδούν (ατυχής μετάφραση στα αγγλικά σε The fish can sing και από εκεί στα ελληνικά του Brekkukotsannáll, Τα χρονικά του Brekkukot, όπου Brekkukot το όνομα μιας φάρμας) περιγράφει το Ρέικιαβικ σαν ένα τεράστιο πράσινο λιβάδι γεμάτο λουλούδια. Πόσες φορές δεν έχω σκεφτεί πόσο παράδοξο κι απίθανο μου είχε φανεί αυτό όταν το διάβασα αλλά πόσο αληθινό είναι στην πραγματικότητα.

Μπορώ άραγε να καθήσω για καφέ και να μην κάνω τίποτε; Να μη διαβάζω/λύνω σουντόκου/γράφω εργασία/μιλάω με ανθρώπους; Να μην κάνω τίποτε, μόνο να κοιτάζω, να υπάρχω. Χωρίς αυτό το αγχος ότι χάνω το χρόνο μου και δεν τον εκμεταλλεύομαι. Άραγε επιτρέπεται; Κάποιον να ρωτήσω.

Σήμερα χρησιμοποίησα για πρώτη φορά την ανανεωμένη ισλανδική τραπεζική κάρτα μου καθώς η προηγούμενη, που είχε εκδοθεί πριν πέντε χρόνια, έληξε χθες.

Βρήκα επίσης τρία βιβλία στο «πάρτε ό,τι θέλετε» ράφι, στην είσοδο της δανειστικής βιβλιοθήκης.

Πίνω καφέ σε ένα ημι-άδειο εμπορικό κέντρο όπου λόγω μιας πρόσφατης  πυρκαγιάς τα μισά καταστήματα ανακαινίζονται και τα υπόλοιπα, όσα είναι ανοιχτά, έχουν 30-50% έκπτωση σε όλα τα προϊόντα τους (σημασμένα ένα προς ένα με ταμπελίτσα, όλα) ενώ εμένα οι τιμές μου φαίνονται ίδιες με πριν, ίσως και λίγο ανεβασμένες.

Μια φωτογραφία από το ηλιόλουστο (αυτές τις μέρες) και δροσερό (11 βαθμοί Κελσίου) Ρέικιαβικ 🍒

Ο Κλείτος Κύρου ήταν για χρόνια διευθυντικό στέλεχος της Τραπέζης Πίστεως (μετέπειτα Alpha Bank) όπου έφαγα τα νιάτα μου-και τη ζωή μου όλη, θα μπορούσα να πω. Στην εποχή προ ίντερνετ αυτή η πληροφορία ήταν κάτι σαν φήμη που δεν μπορούσα να επιβεβαιώσω. Αλλά ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα πληροφορία, ήταν σαν να βλέπω ένα παράδοξο, κάτι που δεν χωράει στο μυαλό μου, σαν να βλέπω κάτι που δεν γίνεται, να γίνεται! 🙃 

Όταν λοιπόν (πολύ πρόσφατα) έμαθα για την ύπαρξη αυτού του βιβλίου, το αναζήτησα.

Είναι ένα βιβλίο χαμηλών τόνων, καλογραμμένο και ενδιαφέρον-ειδικά αν κάποιος ενδιαφέρεται για την καθημερινότητα στην Θεσσαλονίκη από τις αρχές του 20ου αιώνα και σχεδόν μέχρι το τέλος του-κι ας αφορά μια κοινωνική τάξη κατά πολύ ανώτερη από αυτή της πλειονότητας των κατοίκων της πόλης (και της δικής μου οικογένειας).

Πώς κατέληξαν αυτά εδώ, δεν ξέρω. Σε ένα παζάρι στο Ρέικιαβικ.

Να τα έφερε κανένας ναυτικός που πέρασε απ’ την Ελλάδα; Κανενας Ισλανδός που πήγε στην Πλάκα και ξετρελλάθηκε; Ή να ξέμειναν από τη διακόσμηση κάποιου ελληνικού σπιτιού εδώ;

Πωλούνται 35 ευρώ το ένα~