Εκείνη τη χρονιά το δέντρο στον διπλανό ακάλυπτο είχε μεγαλώσει πολύ, είχε γίνει κάπως σαν τέντα στο μπαλκόνι μας. Εκτός από τη δροσιά-διότι κάλυπτε έναν τοίχο που αλλιώς τον βλέπει ο ήλιος από το πρωί ως το απόγευμα, μείωνε και το θόρυβο από τη Θηβών. Προσπερνώ βέβαια ότι το σπίτι είχε γεμίσει με στρατιές από μυρμήγκια που χρησιμοποιούσαν το δέντρο σαν ασανσέρ για να μας έρχονται όλο το καλοκαίρι.

Στην Ισλανδία δεν έχει έντομα, κουνούπια, μυρμήγκια και ζουζούνια (ψέματα: έχει, αλλά ελαχιστότατα), ούτε κατσαρίδες, βατράχια και φίδια. Μπορείς να περπατήσεις στη φύση και να καθήσεις στα γρασίδια χωρίς το φόβο ότι θα σε περπατήσει τίποτα. Έχει κι αυτό το παιχνίδι του ήλιου με τη σκιά-όμως μόνο τις μέρες που έχει ήλιο.

Εκείνη τη χρονιά είχα αγοράσει "νυχάκια" και τα φύτεψα παρέα με τις αλόες. Τώρα η ζαρντινιέρα είναι γεμάτη αλόη, σχεδόν περισσότερη από το χώμα της. Τη βρίσκω κάθε καλοκαίρι καφετιά από τη μοναξιά αλλά την αφήνω πράσινη και ποτισμένη  όταν φεύγουμε. Έχω τρία μικρά παιδάκια της εδώ, στο παράθυρο της κουζίνας να κοιτάζουν τη θάλασσα.