Ο Κορεάτης σκηνοθέτης Kim Ki-duk (20.12.1960) μάγεψε με την ταινία του «Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας, και πάλι άνοιξη» το κοινό του Φεστιβάλ Κινηματογράφου, στην Θεσσαλονίκη, τον Νοέμβριο του 2003.
Η ταινία εξελίσσεται σε ένα βουδιστικό μοναστήρι που βρίσκεται -σαν επιπλέον νησί- στην μέση μιας έρημης λίμνης.
(Ο σκηνοθέτης, πριν την προβολή, εξήγησε ότι το μοναστήρι δεν είναι πραγματικό, φτιάχτηκε αποκλειστικά για τις ανάγκες της ταινίας, παρόλο που υπάρχουν τέτοια μοναστήρια στην χώρα τoυ).
Ο (μόνος) μοναχός της μονής-νησιού παίρνει δίπλα του ένα μικρό αγόρι, το οποίο παρακολουθούμε να μεγαλώνει, να γνωρίζει τη φύση και την ανταποδοτικότητά της απέναντι στην συμπεριφορά του, να γνωρίζει τον έρωτα ως έφηβος, να οδηγείται στο έγκλημα ως δέσμιος του πόθου, και να επιστρέφει τελικά στο νησί αντικαθιστώντας τον δάσκαλό του, εφαρμόζοντας σωματική και πνευματική υπακοή σε αναζήτηση εσωτερικής ηρεμίας.
Και τότε εμφανίζεται ένα άλλο μικρό αγόρι –και ο κύκλος της ζωής ξεκινάει ξανά…
Ο κύκλος της ζωής είναι ατέρμονος, όμως χρειάζονται η ακινησία και η ησυχία της φύσης για να μας το θυμίσουν. Οι ευκολίες της μοντέρνας ζωής και το καθημερινό πήγαινε έλα θολώνουν την όρασή μας και δεν βλέπουμε τον αενάως μεταβαλλόμενο κόσμο γύρω μας.
Μέσα από γεγονότα που είναι πέρα από τον έλεγχό του, το αγόρι μαθαίνει την αγάπη, τον πόθο, την ζήλια, το μίσος και τελικά την εκδίκηση. Κάνει επιλογές οι οποίες επηρεάζουν την πορεία της ζωής του, προκαλώντας πίεση και προβλήματα, τελικά όμως επιστρέφει στο μοναστήρι της λίμνης από όπου είχε αρχίσει η διαδρομή του. Και σ αυτή την τελευταία επίσκεψη μαθαίνει το τελικό του μάθημα στη ζωή : μια νέα ψυχή παραδίνεται στα χέρια του, ο μαθητής γίνεται δάσκαλος.
Τα λάθη γίνονται για να μαθαίνουμε μέσω αυτών, για να τα δεχόμαστε, είναι βήματα που μας φέρνουν κοντύτερα στον εαυτό μας.
Τον Νοέμβριο του 2004 στο Φεστιβάλ της επόμενης χρονιάς, το κοινό που μαζεύτηκε για να παρακολουθήσει την επόμενη ταινία του “3 Iron” , δεν απογοητεύτηκε.
* * * * * * *
5 σχόλια:
Εμείς, εδώ, στα νησάκια μας, χτίζουμε γέφυρες ή σχεδίες, ή, στις καλοκαιρινές πορείες μας πετάμε κανα κορμό στο ποτάμι, πρόχειροι μα αληθινοί κι ολόδροσοι.
Ευχαριστώ Λεμον μου - γλύκανε η ψυχη μου.
Λέμον με συγκινείς. Θα σπεύσω να δω την ταινία. (αν και είναι στα υπ όψιν, είχα αμελήσει ως τώρα).
Θα την δώ σήμερα. Ευχαριστώ για τον κόπο της περιγραφής και της προτροπής. Πρεπει να είναι απίστευτη πάντως.
Να είσαι καλά. :)
Δημοσίευση σχολίου