Ένα μήλο την ημέρα την Αλτσχάιμερ ίσως κάνει πέρα
…..Η μέγιστη νοητική οξύτητα καταγράφηκε σε πειραματόζωα που κατανάλωναν το ανθρώπινο αντίστοιχο δύο με τεσσάρων μήλων την ημέρα, ή δύο με τριών ποτηριών χυμού μήλου ημερησίως…»
(από το In.gr 24.01.06)
Χαζά…ο μπαμπάς μου έτρωγε πάντα μήλα μετά το φαγητό-η μυρωδιά τους του θύμιζε το χωριό του, και επίσης τα απογεύματα όταν ξυπνούσε από το μεσημεριανό ύπνο, τάβαζε και μέσα στο ποτήρι του με το κόκκινο κρασί τα μεσημέρια της Κυριακής, και λοιπόν?
Τουλάχιστον όμως ευχαριστήθηκε την γεύση από πολλά μήλα στην ζωή του…
Αντιγράφω από το οπισθόφυλο του βιβλίου:
«Μια καλοκαιριάτικη μέρα ο Ιάνης Ξενάκης, μεγάλος μουσικός, αγαπημένος σύζυγος και φίλος για μισόν αιώνα, χάνεται σ΄ένα βουνό της Κορσικής. Δε βρίσκει το μονοπάτι για να γυρίσει στο σπίτι. Είναι η αρχή μια αρρώστιας που θα του αφαιρέσει σιγά σιγά τη μνήμη και που θα τον απομονώσει στη σιωπή, που θα τον απομακρύνει οριστικά από τα πράγματα της ζωής. Η γυναίκα του Φρανσουάζ, διηγείται αυτή την πορεία προς την αποπροσωποποίηση και το θάνατο και θυμάται στιγμές χαράς, θυμού, θλίψης και πανικού που πέρασε μαζί του: στιγμές στη θάλασσα και στιγμές στα ασθενοφόρα, στιγμές στο σπίτι κι άλλες στιγμές ανάμεσα σε αρρώστους, σε φτωχούς αρρώστους της νύχτας. Στιγμές, ώρες, νύχτες ολόκληρες στα δημόσια νοσοκομεία. Όμως το «κοίτα πως έκλεισαν οι δρόμοι μας» δεν είναι μόνο η περιγραφή μιας ασθένειας, αλλά κυρίως το τρυφερό χρονικό της προαναγγελθείσης απώλειας, της αδυσώπητης μοίρας.»
Αφήγημα της Φρανσουάζ Ξενάκη, σε μετάφραση Σώτης Τριανταφύλλου, από τις εκδόσεις Πατάκη.
* * * * * * *
10 σχόλια:
"αποπροσωποποίηση". Πρέπει να είναι η πιο θλιμμένη λέξη που διάβασα εδώ και καιρό.
Τώρα που ξεχώρισες αυτή τη συγκεκριμένη λέξη, σκέφτομαι οτι μπορεί τελικά να ήταν ένα σωρό άλλα εκτός απο αποπροσωποποίηση με την κυριολεκτική της σημασία..
Με την αρρώστια είχε ξεχάσει τα πάντα, όλες τις λέξεις που υπάρχουν, όλες τις κινήσεις που θα μπορούσε να κάνει, δεν ήξερε πως να κρατήσει ένα βιβλίο ή το κουτάλι, δεν ήξερε επίσης οτι το χέρι μέσα στο οποίο του τα βάζαμε ήταν δικό του, το κοιτούσε σαν ξένο, και μετά ξέχασε ακόμη και πως να κοιτάζει.
Ομως, ξέρεις τι περίεργο συνέβαινε? Το μόνο που δεν ξέχασε, μέχρι τελευταία στιγμή, ενω ήταν αμέτοχος στα πάντα-ακόμη και στο να καταπίνει το φαγητό που βάζαμε μέσα στο στόμα του, το μόνο στο οποίο αντιδρούσε ήταν το όνομά του….
Λέγαμε «Γιάννη, Γιάννη» κι εκείνος ανασηκωνόταν ελαφρά, τέντωνε τ αυτιά του σαν να προσπαθούσε να καταλάβει ποιός φωνάζει, κάρφωνε τα μάτια στο κενό σαν να συνειδητοποιούσε στιγμιαία την ομίχλη που κάλυπτε το μυαλό του και προσπαθούσε να ξεκαθαρίσει τι του συμβαίνει, κι έβγαινε από το στόμα του κάτι σαν «ε?ε?» και σε δευτερόλεπτα χανόταν πάλι.
Τι περίεργο, εε??.....
Ευχαριστώ πολύ Πάνο!
Σαν να έκανα εγκαίνια και μου στέλνετε όλοι σας γλάστρες νιώθω-χαίρομαι πολύ!!
Ιάνης! Τόσο τρομερό τίμημα γιατί να κληθεί να πληρώσει;
Παρούσα ήμουν στο Ηρώδειο αλλά και στο δρώμενο που έγινε σε μια τοποθεσία στην Πελοπόννησο.. ούτε το όνομά της θυμάμαι πια.. άρχισε το αλτσχάιμερ.. ΦΤΟΥ! Ούτε το πώς ονομαζόταν το δρώμενο θυμάμαι.. κάπου υπάρχει το φυλλαδιάκι..
Θυμάμαι όμως, μέσα στην καρδιά μου έχω, τους ήχους, τη μυρωδιά της γης, τον αφέγγαρο ουρανό κατάμαυρο, τις υποβλητικές απαγγελίες σε προφορά εράσμια καθώς και τα κατσίκια που έτρεχαν στο απέναντι βουναλάκι με τα φωτάκια στο λαιμό τους και τα κουδουνάκια τους.. ΜΑΓΕΙΑ!..
..νομίζω το '78 ήταν..
Νά'σαι καλά συνάδελφε του φυτικού βασιλείου, που το ανέβασες από την περιοχή των αναμνήσεων
:-)
Κι ύστερα σου λέει what´s in a name... πόσο ταυτότητά μας είναι το όνομα - τι διασώζει και τι έχει καθορίσει.
Κάτω ο πράκτορας της IBM και των Αμερικάνων Ιάννης Ξενάκης
Σε λίγα δευτερόλεπτα η αίθουσα βούιζε από κραυγές αποδοκιμασίας. Ο Ξενάκης μένει για λίγο σιωπηλός, ύστερα στρίβει και η ψηλή και σκυφτή σιλουέτα του χάθηκε στο σκοτάδι. Δεν τον ξανείδα από τότε...
Καλορίζικο lemon
Η μητέρα μου πάλι Lemon ξέρεις πόσα μήλα είχε φάει; Μέχρι τα 45 της μπορούσε να απαγγείλει "απέξω" όλη την ανθολογία του 55 που κράταγε σαν φυλακτό. Καταλάβαμε ότι κάτι στράβωσε, όταν ο σελιδοδείκτης στο τελευταίο βιβλίο που δεν μπόρεσε ποτέ να ολοκληρώσει, έμεινε για ένα χρόνο στη σελίδα 10. Το έκαψα κάποια στιγμή αυτό το βιβλίο, με ντροπή ομολογώ, αλλά ανακουφίστηκα στιγμιαία.
Rodia, να που είδαμε την εφαρμογή του «κι αν είσαι και παπάς, με την αράδα σου θα πάς», ήρθε η ζωή και μας την κόλλησε στα μούτρα για να το πάρουμε χαμπάρι και να κατέβουμε από κει που μας σκαρφαλώνει ο εγωισμός μας.. Ολοι κάπως θα πεθάνουμε, και δεν πα’ να είσαι ο πιο χαρισματικός άνθρωπος…
Κωνσταντίνε μου καλώς όρισες!! Ισως θα έπρεπε κάποτε να δημοσιοποιήσεις αυτές τις σκέψεις σου-για την φύση που φιμώνει τους ικανούς..
Mirandolina, ο (παραπάνω) Κώστας πιστεύει ότι το όνομά μας, μάς καθορίζει, κατά κάποιο τρόπο, γιαυτό και επιμένει στο Constant-inos, χωρίς υποκοριστικά.
Ακίνδυνε, χίλια ευχαριστώ για το λίνκ, θαυμάσιο….
Juanita, μάλλον μπορούμε να μιλάμε με τις ώρες, όχι μόνο για τις εμπειρίες μας αλλά (κυρίως, ίσως) για τις σκέψεις που προκάλεσε αυτή η εμπειρία, και όχι μόνο σε μας αλλά σ΄ολόκληρη την οικογένεια, θα τολμούσα να πω ότι άλλάξε ο τρόπος που σκεφτόμαστε ένα σωρό θέματα τής ζωής.
Όμως μάλλον δεν μπορεί να γίνει εδώ αυτό.. Θέλω όμως να σου πω ότι, όταν είδα το άρθρο στο in.gr, δεν έκατσα καθόλου να σκεφτώ αν ενδιέφερε κανέναν αυτό το θέμα, ή αν ήταν καλή επιλογή ως πρώτο post σε ένα νέο βλογ. Ηρθε από μόνο του, και, κύτα να δείς πόσους άγγιξε, δεν εντυπωσιάζεσαι κι εσύ..?
Δεν πιστεύω ότι το όνομά μας μας καθορίζει, ομολογώ, αλλά για τους Κωνσταντίνους να κάνω μιαν εξαίρεση-- δεν μπορεί τυχαία να βρίσκονται Κωνσταντίνοι στα υψηλά κλιμάκια της εξουσίας! (καλό ειν αυτό τώρα;)
Πανηγύρι γίναμε - μμμ, σχεδόν... κάτι λείπει. Για κάτσε να φροντίσουμε!
Lemon, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Μέσα από τέτοια "ταξίδια" αλλάζει σημαντικά ο τρόπος θεώρησης των πραγμάτων. Και η διαδρομή αγγίζει -είτε από προσωπική εμπειρία, είτε από κοινωνική ανθρώπινη ευαισθητοποίηση, είτε από φόβο- όλο και περισσότερους ανθρώπους.
Αλλά ας προχωρήσουμε καλύτερα στο τελευταίο post σου, αυτό της Άνοιξης!
Δημοσίευση σχολίου