κωδικός : amstrad128

Κύριε fufute,

Αναφερόμενη στο post σας της 04.02.2006, αισθάνθηκα την ανάγκη να σας εκφράσω την συγκίνηση που αισθάνθηκα με την αναφορά που κάνατε σε ονομασίες αρχαιολογικών υπολογιστών, οι οποίοι σημάδεψαν τα πρώτα μου φοιτητικά χρόνια και αποτέλεσαν και την δική μου πρώτη επαφή με τον θαυμαστό κόσμο των υπολογιστών.
Πώς να σας το πω, ένιωσα μια ανατριχίλα, και θέλησα να μοιραστώ μαζί σας την αηδία μου για κείνη την προιστορική εποχή και την ανακούφισή μου για την σημερινή κατάσταση της τεχνολογίας!

Πω-πω…σπέκτρουμ, εεε? Που έβαζες την κασέτα σήμερα και (ίσως) φόρτωνε αύριο…και τσίριζε κιόλας, αν θυμάμαι καλά….
Και Amstrad, 128, γουάου, με την πράσινη οθόνη-κανονικός υπολογιστής βρε παιδί μου!!
Και μετά, ήρθε ΤΟ θαύμα : ο 1512 (μόνο που δεν θυμάμαι καλά, Amstrad ήταν πάλι, εεε?? Νομίζω…) έγχρωμος και πλουμιστός!! (και ακριβός-αυτό το θυμάμαι).

Τώρα βέβαια εγώ ομιλώ ως σύντροφος του χρήστη, που συμμεριζόμουν το ενδιαφέρον του στα παραπάνω μηχανήματα του διαβόλου λόγω ολόφρεσκου έρωτος!
Μετά όμως, τα παράτησα…Ε, κάτι ο έρωτας ήρθε και σταθεροποιήθηκε και δεν χρειαζόταν πια τόσο πολύ ενθουσιασμό και συμμερισμό, κάτι αυτά τα διαβολεμένα μηχανήματα που άλλαζαν συνέχεια και δεν μπορούσα να παρακολουθήσω την εξέλιξή τους, κάτι η ζωή που όσο περνούν τα χρόνια μας παγιδεύει τον ελεύθερο χρόνο και κλουβιάζει παράλληλα το μυαλό μας…πάντως, εγώ τα παράτησα!
Εκείνος βέβαια συνέχισε, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
Α, ασε κι εκείνα τα ΡΑΜ, που στην αρχή τα διάβαζα, μετά διάβαζα μόνο όσα άρθρα καταλάβαινα, και τελικά ούτε τις λεζάντες του εξωφύλλου δεν καταλάβαινα πια…αγόραζα όμως όμορφα πορτοκαλί και πράσινα boxes και τα είχα τακτοποιημένα στη βιβλιοθήκη…

Αλλά, έχει ο καιρός γυρίσματα, και μπορεί εμείς fufute μου ως Μωάμεθ να σταματήσαμε να πηγαίνουμε στο βουνό-διότι το βουνό ψήλωσε πολύ και δεν φτάναμε, ήρθε όμως ο καιρός που το βουνό και χαμήλωσε, κι έψαξε και μας βρήκε…
Διότι με τα χρόνια που πέρασαν, ήρθε και ερήμωσε το μέσα μας, και μπούχτισε από τη δουλειά, κι από την ανία, παντρευτήκαμε (το τύπο με τα ΡΑΜ, ναι), χωρίσαμε (τα ΡΑΜ δεν τα πήρε μαζί του, διότι τα είχαμε πετάξει στο αναμεταξύ), προαγωγή στην δουλειά δεν πήραμε, προς τη σύνταξη οδεύουμε…και τσούπ, νάτος πάλι μπροστά μας ο υπολογιστής! Διότι, όλα κι όλα, τα χρόνια μπορεί να πέρασαν, όμως άνθρωποι έξυπνοι είμαστε ακόμη, κι όταν δούμε το καλό το πράγμα μπροστά μας, το αναγνωρίζουμε!
Νάμαστε λοιπόν πάλι εδώ, να παλεύουμε με τα κύματα, με το μυαλό μας και με τα μηχανήματα. Κι εδώ σε θέλω, όχι απλά να γράφουμε κατεβατά ψυχανάλυσης, αλλά με αυτοπεποίθηση «ε, φίλε, εγώ που με βλέπεις είχα υπολογιστή από τότε που ήρθαν οι σπέκτρουμ» (μπρρρ, ανατρίχιασα πάλι), βαλθήκαμε να δημιουργούμε κιόλας, να διακοσμούμε τα βλογ μας ως σαλονάκια, να κρεμάμε τα contacts μας ως κάδρα των φίλων μας, να τακτοποιούμε τα post μας ως τις ντουλάπες μας, να βάφουμε τις γραμματοσειρές σε χρώματα, να κρεμάμε κουρτίνες (…εεε, όχι αυτό, παρασύρθηκα…).
Κι ας υπάρχουν μερικοί μερικοί που λένε ότι «τα βλογς φτιάχτηκαν απλά, ώστε να προγραμματίζονται εύκολα από ανίδεους», όχι κύριε, δεν είμαστε ανίδεοι εμείς…Είμαστε, εεε ήμασταν φοιτητές κάποτε, και περνούσαμε με άριστα τα μαθήματα του προγραμματισμού υπολογιστών, και την Pascal με 10 την περάσαμε, και την Fortan, και την Basic (κι άλλες ανατριχίλες, παπαπα, βγήκαν οι βρυκόλακες σήμερα….) ....εε, τα άλλα μαθήματα όμως δεν τα περάσαμε, και δεν πήραμε πτυχίο, διότι μπήκαμε στη βιοπάλη, μας παρέσυρε η ζωή…
Αλλά όσα χρόνια κι αν πέρασαν, η ψυχή μας έμεινε καθαρή, φοιτητική-πόσο λαχταράμε έναν καφέ στην παραλία πρωινιάτικο χωρίς το άγχος ότι πρέπει να εκμεταλευτούμε τις μέρες της άδειας κάνοντας όσα περισσότερα γίνονται σ ένα ελεύθερο πρωινό…
Μα τι λέω, παρασύρθηκα, που ήμουνα??
Στο σπέκτρουμ? Όχι, όχι, πάρτε το από μπροστά μου αυτό, το λάπτοπ μου θέλω, να κάτσω στην ησυχία μου θέλω, να μείνω μόνη μου να σκεφτώ, να ταξιδέψω στην Ιαπωνία (βρε ψύχωση….), να τα πω, να τα πω, να βγουν από μέσα μου, κι ας μην ακούσει κανένας.
Εγώ θα ποστάρω, συγγραφέας ήθελα να γίνω εξάλλου πάντα, μην κοιτάς που η ζωή τάφερε αλλιώς, εεε, δεν είχα και ταλέντο, αλλά ποιος νοιάζεται γι αυτά τώρα?
Τώρα που μπορώ, θα ποστάρω, θα τα βλέπω εκεί, κρεμασμένα, τα κειμενάκια μου και θα καμαρώνω.
Κι ας μη νοιάζονται οι φίλες μου όταν τους τα δείχνω, μόνο ρίχνουν μια ματιά και συνεχίζουν την κουβέντα τους, και μου λένε (με τρόπο) ότι η ανθρώπινη επαφή είναι που μετράει, αυτά με τους υπολογιστές είναι ψεύτικα και άρρωστα. Κι ας μη νοιάζονται οι δικοί μου για το τι γράφω παρά μονάχα συμβουλεύουν να προσέχω (τι?? μη βάλει κανείς τίποτα στο ποτό μου??).
Τέλος πάντων.
Ηρέμησα λίγο τώρα, γιατρέ μου, εεε, κύριε fufute ήθελα να πώ.
Χάρηκα πολύ που τα είπαμε-που με ακούσατε, άντε να πάω για ύπνο τώρα γιατί δεν θα έχω ξυπνημό αύριο για τη δουλειά…καληνύχτα σας.


(μα, τι χάλια ποστ είναι αυτό, ούτε ενα γιαπωνέζικο τοπίο, ούτε λίγο χιονάκι, ούτε καν μια ανθισμένη αμυγδαλιά??)

* * * * * * *