Η Αγάθη Χρυσάφη είναι μια ηλικιωμένη κυρία που έχει περάσει όλη της τη ζωή σ’ ένα ορεινό χωριό της Μυτιλήνης. Μαζεύει ελιές, χόρτα, προσέχει τις κατσίκες της, βοηθάει τον γιο της με το καφενείο κι όταν της έρχεται η όρεξη, ζωγραφίζει τους τοίχους του σπιτιού της.
Η σκάλα, η κουζίνα, το δωμάτιο που κοιμάται, όλο το σπίτι είναι γεμάτο με πολύχρωμα λουλούδια, πουλιά, παγόνια, παπαγάλους και οτιδήποτε άλλο έχει ερεθίσει κατά καιρούς τη φαντασία της. Δεν έχει οποιαδήποτε καλλιτεχνική φιλοδοξία, δεν παρακολουθεί ζωγραφική, δεν δείχνει καν τις ζωγραφιές της σε κανένα. «Εγώ τις καμαρώνω», λέει χαρακτηριστικά, κι όταν τις βαρεθεί, ζωγραφίζει άλλες από πάνω.
Ένα τυχαίο γεγονός μας έβαλε στο σπίτι τής αξιοθαύμαστης αυτής γυναίκας που καταφέρνει να ακολουθεί το ένστικτο της μ’ ένα δικό της, ιδιαίτερο τρόπο.
Σενάριο και σκηνοθεσία: Έφη Λατσούδη / Γιάλμαρ Νταμ / Στέλιος Κραουνάκης
Φωτογραφία: Γιάλμαρ Νταμ
Μουσική: Θάνος Μαστραντώνης
* * * * * * *
12 σχόλια:
Κρίμα που δεν την συνάντησα στις διακοπές μου στη Λέσβο πριν 4 χρόνια! Σε ποιό χωριό είναι αυτή η ενδιαφέρουσα γιαγιά; Αν ξαναπάω πολύ θα ήθελα να φωτογραφήσω έργα της.
καλημερουδια λεμονακι!! καλε συ δεν βαζεις κανα μεσο να με κανουν και μενα ντοκιμαντερ?? πλλλλακα θα 'χει!!!
;)
Πετυχημένη η αφιέρωση στην Κατερίνα.
Φιλοδοξία σίγουρα δεν έχει, αλλά αυτό το "εγώ τα καμαρώνω.." και το ζωγραφίζει άλλα από πάνω τους..γνήσια καλλιτεχνική φύση!
Πόσο μακρυά από κάτι άλλους που κοιτάν πώς θα βγουν σε ένα κάδρο ακόμα, και χωρίς να έχουν τίποτα να πουν..
Lemon μου, μάς παρουσιάζεις τα καλύτερα!
Βρε καλή μου στ' αλήθεια τώρα, εκτός από εσένα υπάρχει άλλος μέσα στο κινηματογράφο;;;
αλήθεια ποιός το χει πιάσει καλύτερα το νóημα?
εμείς οι περισπούδαστοι της πόλης του άγχους και της "ηπιας απελπισίας" και του DVDclub και των συναυλιών και των ντοκυμανταίρ και του καινούριου αυτοκινήτου και των διακοπων στη βιένη τα χριστούγεννα(ότι μου κατεβαίνει λέω από αυτά που συνθέτουν το μωσαικό της καθημερινότητας μας-νομίζω)και του "ψάχνω μισή ώρα να παρκάρω" και του "μια δουλειά στο δημόσιο" ή του "μας πινουν το αίμα οι ιδιώτες" και του βγαίνω το σάββατο να ξενοιάσω και του "θα φύγω 3ήμερο να ξενοιάσω" και του τσιμέντου παντού και του άγχους και της "ήπιας απελπισίας" και ... ή η γιαγιούλα με την κατσίκα που είναι τόσο cool που κάνει και τέχνη κι από πανω, και είναι τόσο γαλήνια μέσα της που ούτε καν τη νοιάζει να ρθει κανεις να δει τα έργα της.το κάνει ΓΙΑΤΙ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ. και αλήθεια εμείς κάθε πότε κάνουμε κάτι που πραγματικά γουστάρουμε?
(αφορμές για να γελάσουμε-υποθέσεις για αλλαγή οπτικης γωνίας:1)μπορεί η γιαγιά να φαίνεται cool στην ταινία αλλά επειδή τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, το βράδυ χτυπάει 2 lexotanil για να ρθει στα ίσα της επειδή ο γιος έχει μπλέξει με γερμανό τουριστά, είναι gay, και θέλει να πουλήσει το καφενείο και να την κάνει για βερολίνο να πηγαίνει στα clubs κλπ κλπ
2)η γιαγιά ανακαλύπτεται μέσω του ντοκυμανταίρ από τον διευθυντή του πομπιντου στο παρίσι, της κάνουν έκθεση στο εν λόγω μουσείο και μεθυσμένη από τα λεφτά και τη δόξα το ρίχνει στην πρέζα και γίνεται μια απ τις πιο διάσημες εθισμένες ελληνίδες καλιτέχνες(-ισες) ever. κάτι σαν τη καλας της μοντέρνας τέχνης αλλά χωρίς ωνάση)
λέμε τώρα...
Βασίλη, δυστυχώς δεν το είδα το ντοκιμαντέρ, γιαυτό δεν έχω προσωπική γνώμη, ούτε ξέρω το χωριό...(αν μάθω, εννοείται οτι θα είσαι ο πρώτος που θα ενημερώσω!).
Βασιλική μου, μην αστειεύεσαι καθόλου, όλοι είμαστε ειδικές περιπτώσεις για μελέτη..!
Σίγουρα θα ξέρεις τον κύριο (μαυριδερός, μικρομακωμένος, με μουστακάκι, γραφικότατος) που παίζει ακορντεόν έξω απο το Ολυμπιον-πολλάκις με τη συνοδεία της συζύγου του στο τραγούδι..? Λοιπόν λέγεται Βαλτάσαρ, και πριν 4 χρόνια είχε γυριστεί η ζωη του σε ντοκιμαντέρ (που δυστυχώς δεν το είδα), αλλα ο κύριος καμάρωνε σαν παγώνι εκείνες τις μέρες, έβαλε τα καλά του κι έλαμπε όταν έπαιζε το ακορντεόν, χαρά θεού!
Juanita, αυτόματα μου ήρθε, όταν είδα το ποστ της Κατερίνας!
Λεμονιά, ούστ στους ψευτοκαλιτέχνες που σπουδάζουν στη Νέα Υόρκη με τα λεφτά του μπαμπά, και δεν ξέρουν τι να κάνουν για να εντυπωσιάσουν τον κόσμο, ούστ!
(Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!).
Λαμπρούκο, πίστεψέ με, 11 το πρωί (!) τουλάχιστον 30-40 άτομα μέσα στο Ολύμπιον, το Ζάννας γεμάτο..
Mosaic, ψάχνω μισή ώρα να παρκάρω και βγαίνω το σάββατο να ξενοιάσω...μου σηκώθηκε η τρίχα, μπρρρρ
Ρε συ, όταν τα βαριέται ζωγραφίζει απο πάνω άλλα...η γιαγιά έχει βρει το νόημα της ζωής, όχι σαν εμάς που μαζεύουμε, αποθηκεύουμε, συλλέγουμε, αρχειοθετούμε, πίνακες, εφημερίδες, λεφτά, εμπειρίες...να δω τι θα τα κάνουμε ότα αυτά όταν έρει η ώρα να...μας κάψουν!
Η snowflake το είπε το νόημα :η γιαγιά τα καμαρώνει μόνη της, κι αμα βαρεθεί κάνει άλλα-και το έχει εντελώς χ..@$#..νο το κέντρο Πομπιντού!
Sally καλώς σε βρήκαμε κι εμείς, πάω να δω αν έχεις ποστάρει κανένα δικό σου έργο!
Πόσο ευτυχισμένη πρέπει να'ναι αυτή η γιαγιά που κάνει αυτό που ΘΕΛΕΙ... Το πιό συγκλονιστικό είναι όντως οτι ζωγραφίζει καινούργιες ιδέες πάνω στις παλιές.
"...η γιαγιά έχει βρει το νόημα της ζωής, όχι σαν εμάς που μαζεύουμε, αποθηκεύουμε, συλλέγουμε, αρχειοθετούμε, πίνακες, εφημερίδες, λεφτά, εμπειρίες...να δω τι θα τα κάνουμε ότα αυτά όταν έρει η ώρα να...μας κάψουν!" Αυτό ακριβώς, νονά.
Και γω ήθελα να πάω να ζήσω στη φάρμα στην απέναντι όχθη του ωκεανού, να απλώνω άσπρα σεντόνια σε σχοινιά να στεγνώνουν στο φρέσκο αεράκι των λιβαδιών και να φτιάχνω μαρμελάδες και μηλόπιτες, αλλά εσύ δεν μ'άφησες. :Ρ
καινούργιες ιδέες πάνω στις παλιές
Λοιπόν Ντόρα, λες οτι η γιαγιά ξέρει οτι είμαστε άλλοι σήμερα απ αυτούς που είμασταν χθές, και οτι το μέσα μας-όπως ακριβώς και το έξω μας, αλλάζει συνεχώς? (και οτι τα ξέρει όλα αυτά απο τον αέρα του νησιού, κι όχι απο ψυχαναλυτές και βιβλία??)?
Και τις μαρμελάδες και τις μηλόπιτες να τις φτιάχνεις εδώ, και μήλα έχουμε, και αέρα (απ αυτόν για τα άσπρα σεντόνια)έχουμε, και άσε τους ξενιτεμούς, γιατί θα κλαίω...!
Η γιαγιάκα ζει μιά καλλιτεχνική ουτοπία για τους άλλους , αλλά για εκείνη είναι ο όμορφος κόσμος της και τον κάνει όπως θέλει , ο παράδεισος της .
Καλημέρα .
για εκείνη είναι ο όμορφος κόσμος της και τον κάνει όπως θέλει
Ασε, πιο σοφή κι απο πτυχιούχους κι απο σπουδαγμένους εν New York art-designers (μη χέσω, που λέει και ο Λαμπρούκος) η γιαγιά ellinida μου...
Άφησα να είμαι η τελευταία στα σχόλια, να διαβάσω και τους άλλους και να σε ευχαριστήσω θερμά για τη διάθεση και την αφιέρωση.
Κυρίως όμως για το θέμα. Μου αρέσει να ακούω για "σημερινά" πρόσωπα, με σάρκα και οστά, που δίνουν τη μαρτυρία τους κυρίως στο σήμερα. Όπως η αγαθή Αγάθη, που χρυσάφισε την ευγένεια της ψυχής της και την έκανε εικόνες!
Μου θυμίζει τη γηραιά, τη γειτόνισσά μου στη Σπάρτη.
Ευχαριστώ Lemon μου!
Δημοσίευση σχολίου