...καφέ, κανείς?...

Μεσούντος του Φεστιβάλ-είμαστε σχεδόν στο αποκορύφωμα του, τα αίματα είναι αναμμένα, ο ενθουσιασμός στο ζενίθ του…. Ο πιστός σινεφίλ είναι βουτηγμένος σ ένα πρόγραμμα, γεμάτο σημειώσεις, κυκλάκια και σταυρούς, τσακισμένες σελίδες και συνδετήρες, μ΄ένα στυλό στο χέρι, και σ΄έναν αγώνα δρόμου να συνδυάσει ώρες προβολών κι αίθουσες, ώστε να δει όσα περισσότερα μπορεί…

Ο δρόμος από την πλατεία Αριστοτέλους όπου βρίσκονται οι αίθουσες Ολύμπιον και Παύλος Ζάννας, μέχρι το Λιμάνι όπου άλλες τέσσερις-καταπληκτικές αίθουσες προβολών, στεγάζονται σε δύο παλιές Αποθήκες εμπορευμάτων, είναι γεμάτος από αυτό το μοναχικό είδος, τον σινεφίλ-σινεφίλ, που πηγαινοέρχεται βιαστικά, χαμένος στις σκέψεις του...

Δεν θα σας πω άλλα τέτοια γραφικά (!) διότι από τον ενθουσιασμό μου μπορώ να γράφω για ώρες…

Θα σας πω όμως ΤΟ καλύτερο, το crème de la crème του Φεστιβάλ….
Καφεδάκι, στις 11 το πρωί στα τραπεζάκια της Αποθήκης Ι – βλέπε συνημμένη φωτό- και παρακαλώ πολύ, προσοχή στη λεπτομέρεια :
Το πρωί, που ο κόσμος είναι λίγος , όταν όλα είναι ακόμη καθαρά (διότι αργότερα ο χώρος γεμίζει με κόσμο, και φασαρία…). Με ζεστό καφέ και φρέσκο κουλούρι… με το πρόγραμμα στα χέρια σου, και μ ένα σωρό άγνωστους κόσμους και ιστορίες να σε περιμένουν (παραδίπλα!) για ν αρχίσουν να ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια σου…ευτυχία…
Δεξιά σου η πόρτα για την αίθουσα Τζών Κασσαβέτης, αριστερά για την Σταύρος Τορνές…δυο μαύρες τρύπες που μέσα τους χάνεσαι από το σήμερα και βρίσκεσαι σε άλλα μέρη, σε άλλες εποχές, με άλλους ανθρώπους, άλλους πολιτισμούς, (αλλού γι’ αλλού που λένε…αυτό!).
Πίσω σου ο δρόμος του Λιμανιού, στρωμένος με πέτρες και με τις ράγες του τρένου, και πιο έξω ένα κτήριο παλιό που κρύβει τις σημερινές άθλιες πολυκατοικίες της παραλιακής.

Και μπροστά σου-το άφησα τελευταίο γιατί είναι το καλύτερο…σε απόσταση αφής σχεδόν, η θ ά λ α σ σ α … Δυό βήματα ακριβώς έξω από τη τζαμόπορτα, η θάλασσα… Με ήλιο Μαρτιάτικο δυνατό, αλλά και με βροχή, με (γνήσια-Θεσσαλονικιώτικη) υγρασία, με ομίχλη ή με παγωνιά τον Νοέμβρη, αυτή η τόση εγγύτητα στη θάλασσα-ανεξαρτήτως καιρού σε μεταφέρει σε νησιά και διακοπές…

Είναι αυτή η ίδια θάλασσα που συνδυασμένη απαράμιλλα με το θέαμα εντός των αιθουσών, προκαλεί κραυγές ενθουσιασμού στο κοινό που εξέρχεται από αυτές, όταν από το σκοτάδι της αίθουσας (και το «αλλού» της ταινίας) έρχεται αντιμέτωπο με έναν λαμπρό ήλιο να λάμπει επάνω της, ή - πιο πιθανό, με ένα χρωματιστό ηλιοβασίλεμα, μακρινό όσο φτάνει το μάτι…

Δοκιμάστε το-οι εν Θεσσαλονίκη, έστω και μόνο για καφεδάκι, ακόμη και χωρίς ταινία, αξίζει τον κόπο, σαν όλα τα πράγματα που διαρκούν λίγο…


* * * * * * *